Szwedzki zespół założony w 1994 w Säffle jako Kerberos. Musił wydać aż cztery demówki ("Shades Of A Lost Moon" w 1996, "Frozen Features", "The Closed Eyes Of Paradise" - obie w 2000 i "Dark Oceans We Cry" w 2002), aby zwrócić na siebie uwagę poważnej wytwórni - ale od razu była to austriacki Napalm Records. Z początku muzycy grali dziwną mieszankę gotyckiego doomu, bez przytłaczających orkiestracji czy chwytliwych melodyjek. Draconian stawiał na przygnębiające i powolne motywy przewodnie, niemal poetyckie teksty oraz wokalne pojedynki piękna-bestia. Element gotycki we wczesnej działalności podawano jedynie w niewielkich ilościach, ale te wstawki były niezwykle bliskie gotykowi w definicji jego słowa, odnąszać sięraczej do spuścizny literatury i architektury, niż kapel symfoniczno-metalowych z panienkami na wokalu czy popłuczyn po nowomodnym przebieranym niby-gotyku. Dlatego też wiele było na wczesnych płytach fragmentów atrakcyjnych dla fanów My Dying Bride czy Paradise Lost. Lisa Johansson była bardzo dobrą wokalistką, posiadającą kapitalny głos i potrafiąca umiejętnie go wykorzystać do tworzenia klimatu. Growling Andersa Jacobssona nie męczył, a frontman zrezygnował czystych wokali. Z wczesnego okresu twórczości, debiut był mieszanką obu stylów, [2] był najbardzie doomowy (wyśmienity Death Come Near Me), a [3] - najbardziej gotycki.
Zmiany stylu - niekoniecznie na lepsze - nastapiły na [4]. Zespół zdecydował się na przyspieszenie i zagrywki znane z melodyjnego death metalu. Jednocześnie formacja przeszła na pole czystego gotyku i niektóre kawałki mogły konkurowac z Within Temptation czy Nightwish. Muzyka utraciła swoje urzekające piękno i nie był już to ten sam Draconian z przeszłości. Nie było nic złego w eksperymentowaniu, o ile szło w intrygującym kierunku, a ten album po prostu przelatywał beznamiętnie, jakby nagrała go kompletnie inna kapela. Grupa zatraciła swój mrok, melancholię i smutek na granicy hipnotyzującej monotonii. Klawisze już nie robiły takiego wrażenia, a głos Lisy wydawał się tylko sztucznym dodatkiem do tego wszystkiego - w dodatku naśladowała ona Liv Kristine. Jedynie September Ashes przypominał klimat poprzednich albumów. Dziwny mix odarł dodatkowo tą płytę z zadziorności i całość wypadła mdło. Dziwiło to tym bardziej, że wydany (nie zawarty na albumie) na singlu utwór No Greater Sorrow udowadniał jak dobry mógł być ten krążek, gdyby Szwedzi postawili na doom metal.
W 2011 odeszła Lisa Johanssen i po blisko roku poszkiwań znaleziono jej następczynię - urodzoną w RPA Heike Langhans. Wydawało się, że nagrane z nią płyty wracały na właściwe tory - gotyckiego doomu, rozbudowanego i klimatycznego. Porzucono łatwe do strawienia melodie. Heike generalnie wzorowała się wokalnie na rodaczce Aleah Starbridge z Trees Of Eternity. Zdarzały się jednak momenty, kiedy jej tonacja nasuwała raczej skojarzenia z Sharon Den Adel i wówczas słuchacz miał do czynienia z zakrzywieniem rzeczywistości i innym wymiarem, w którym Within Temptation zamiast pop-rockowej lipy pozostali wierni stylowi własnego debiutu Enter z 1997. Jednak [6] i [7] nie posiadały odpowiedniej warstwy emocjonalnej i muzyka była smętna, ale pozbawiona właściwego wewnętrznego smutku. Niby wszystko na swoim miejscu, ale jednak płyty wydawały się jakoś płytkie, a kawałki wyklepane na sprawdzonych patentach pod cyfrową modłę. Jednakże Heike potrafiła samą swoją urodą przyciągnąć nowe grono fanów, a muzyka Draconian potrafiła się podobać pod względem rzemieślnicznej poprawności - konkretne brzmienia, bez wokali imitujących zaśpiewy operowe i innych niepotrzebnych ozdób. Czyli odpowiednio klimatycznie i wystarczająco ciężko, zagospodarowując przestrzeń ambientowymi wstawkami.

Późniejsze losy członków zespołu:

• Johan Ericson - Doom:VS, Shadowgarden i blackmetalowy Third Storm (EP-ka Tarîtiya Me w 2015)
  
• Thomas Jäger - stoner/doomowy Monolord
  
• Daniel Arvidsson - stoner/doomowy Mammoth Storm (EP-ka Rite Of Ascension w 2014, Fornjot w 2015 i Alruna w 2019)
  
• Heike Langhans - Light Field Reverie i Remina
  
• Daniel Änghede - Astroqueen
  

Anders Jacobsson (ex-Measureless), Daniel Arvidsson (Scorched), Daniel Arvidsson (ex-Nibdem), Heike Langhans (LOR3L3I, ex-Ison)