Amerykański wokalista i gitarzysta, urodzony 29 września 1948 we Flint. Przyszedł na świat w rodzinie wywodzącej się z indiańskiego plemiena Cherokee i jako syn ogrodnika dorastał wśród drzew owocowych. W okresie nauki w Kearsley High School interesował się piłką nożną i tańcem - wraz z siostrą brał z powodzeniem udział w licznych konkursach dla amatorów, a popisowym numerem Marka był Loco-Motion). Sięgnął po gitarę w wieku 15 lat, kiedy choroba kolan uniemożliwiła mu dalsze kontynuowanie uprawiania sportu. Matka Farnera opłaciła mu kilka lekcji gry, ale ponieważ nauczyciel uległ wypadkowi podczas polowania na bażanty, chłopak sam opanował podstawy instrumentu. Zafascynowany muzyką, Mark zrezygnował z ukończenia szkoły i dołączył do miejscowego zespołu The Genesees, z którym wykonywał na prywatkach przeboje The Yardbirds i The Rolling Stones. W 1965 trafił jako basista do zdobywającej coraz większą lokalną popularność grupy Terry Knight And The Pack. W 1966 związał się na króko jako gitarzysta z formacją The Bossmen Dicka Wagnera. Kiedy w 1967 grupa przekształciła się w The Frost, Mark wrócił w szeregi ekipy Terry`ego Knighta i latem tego roku, po zmianie nazwy na The Fabulous Pack, przejął tam rolę wokalisty. Wiosną 1969 stanął na czele Grand Funk Railroad. W tym czasie pozostawał pod silnym wpływem bluesmana z Georgii Howarda Tate`a, natomiast jako gitarzysta zapatrzony był głównie w Jimiego Hendrixa, Jeffa Becka (z okresu The Yardbirds) oraz Erica Claptona z Cream. Stworzył z tym zespołem porywający repertuar zakorzeniony w heavy-rocku i bluesie. Mark swoją sławę wykorzystywał angażując się w walkę z zanieczyszczeniem naturalnego środowiska i wspierając lewicowych radykałów w rodzaju Johna Sinclaira.
Po rozwiązaniu Grand Funk Railroad, na początku 1977 Farner podpisał kontrakt z wytwórnią Atlantic. Dawni koledzy próbowali go namówić do ponownej współpracy, ale spotykając się z odmową Marka, założyli projekt Flint. Tymczasem Farner pracował już nad solowym debiutem, który okazał się płytą rockową z elementami soulu i country (Dear Miss Lucy, Social Disaster, Second Chance To Dance). W studio pojawili się goście: gitarzysta Bob Kulick, Jimmy Maelan grający na tamburynie i innych przeszkadzajkach, Dick Wagner (gitara akustyczna w Lorraine) czy śpiewający w chórkach Ricky Farner i Dennis Bellinger - ten ostatni miał wkrótce dołączyć do Marka na stałe jako basista. Najlepszym numerem był nieco cięższy Street Fight, większość materiału jednak była rozwlekła i skłaniająca się ku miałkim balladom w stylu Easy Breezes lub He Let Me Love. Krążek przeszedł bez echa, a Farner promował materiał na trasie z country-rockową kapelą The Charlie Daniels Band, ale tournee nie miało najlepszego przyjęcia. Niezłomny muzyk szybko przystąpił do nowych nagrań, by zapomnieć o niepowodzeniu. [2] zawierał nieco inny repertuar niż debiut - bardziej surowy i mocniejszy, bliższy wczesnej stylistyce Grand Funk Railroad. Ponieważ jednak i ta płyta nie podeszła zbytnio publiczności, Farner porzucił solowe aspiracje na blisko dekadę. W 1981 ponownie stanął na czele Grand Funk, nagrywając niezłą koncertówkę Grand Funk Lives w 1981 oraz fatalny studyjny What`s Funk? w 1983. Następnie bezskutecznie próbował podjąć współpracę z Lee Pickensem, ex-gitarzystą Bloodrock. Mark prowadził później sklep z alternatywnymi źródłami energii i zdrową żywnością. W 1988 stworzył wspólnotę chrześcijańską Common Ground i został jej kapłanem. Z własnym zespołem The Godrockers wykonywał w tym okresie piosenki religijne. Właśnie taki soulowo-gospelowy styl przedstawił na kolejnych płytach w latach 1988-1991. W 1995 na krótko pojawił się w składzie Ringo Starr And His All-Starr Band, gdyż już w tym samym roku ponownie stanął na czele Grand Funk Railroad. W czerwcu 2002 przypomniał się fanom EP-ką [6], wydaną przez własną firmę Lissmark. Poza premierowymi numerami w stylu tytułowego Red, White And Blue, wrzucił akustyczną wersję Grand Funk Closer To Home. W maju 2003 na rynek trafił album dokumentujący marcowe występy Mark Farner N'rG Band w Illnois i Milwaukee - wydano go jednak jedynie jako część kompilacji The Complete Atlantic Sessions 1977-1978. Na jej program złożyły się głównie nowe opracowania słynnych utworów sprzed lat jak Inside Looking Out, Mean Mistreater czy Footstompin` Music.

Mark Farner (ex-Grand Funk Railroad)