Założony w 2023 w Paryżu solowy projekt lidera francuskiego Way To End. Muzyk poczuł się zmęczony własną twórczością w Les Chantsdu Hasard, który łączył muzykę klasyczną i orkiestrową XIX wieku (opierając się głównie na utworach Straussa, Prokofiewa i Musorgskiego) z blackowymi wokalami. Tutaj Hazard postawił na atmosferyczno-awangradowy black metal - solidnie zagęszczony i oparty na wielu dysharmoniach. Był to efekt połączenia zdeformowanej masy klasycznego instrumentarium z ponurymi i nasączonymi ciemnością syntezatorowymi partiami o industrialnym nierzadko szlifie. Do wszystkiego dorzucono choe wokale mogące wywoływać senne koszmary. W ciągu 44 minut trwania na płycie działo się sporo i trzeba było więcej odsłuchów, aby to wszystko ogarnąć. Nie wszystkim numerom nadano struktury w klasycznym tego słowa znaczeniu, wiele było ozdobników, niuansów oraz manipulacji poszczególnych składowych. Wirujące poplątane wzory rytmiczne pulsowały tworząc nienaturalnie wykrzywiony szkielet całości, na którym żerowały zachłannie zdeformowane kontrapunkty melodyczne, jak również hipnotyczne klawiszowe ciągi dźwiękowe. Zaciekłe i niebezpiecznie zbliżające się do kakofonii rozedrgane riffy przechodziły w spazmatyczne partie tremolo wraz z dysonansowymi fakturami akordów i dudniącymi obłąkanie partiami basu. Ostatecznie powstał muzyczny konglomerat dość schizofrenicznej muzyki, nawiedzonych wokali oraz psychotycznej mrocznej atmosfery, którą dodatkowo wzmacniano złowieszczo brzmiącymi głosami i syntezatorami ucieleśniającymi chłodną industrialną złośliwość. Materiał ozdobiono partiami fortepianu, przy których Hazard pracował z Johnem Stevenem Morganem - upiorne dźwięki tego instrumentu połączone z nieharmonijnymi zagrywkami gitarowymi tworzyły powodujące niepokój aranacje, które potrafiły pochłonąć słuchacza wgłąb ziejącej amorficznej otchłani powykręcanych form dźwiękowych. Z tej muzyki biła diabelska wrogość, choć pojawiały się pewne odniesienia do twórczości Akhlys czy Blut Aus Nord. Hasard jednakże posiadał własny styl, więc te porównania należało traktować raczej jako pewien drogowskaz, niż bezpośrednią inspirację.

Hazard (ex-Raven Circle, Les Chantsdu Hasard, Way To End)