Angielska grupa NWOBHM powstała w 1979 w Newcastle. Muzycy postanowili wydać własnym kosztem [1], zamiast nagrać taśmę demo i wysłać ją po wytwórniach. EP-ka zawierała cztery mocne utwory próbujące łączyć stylistyki Saxon i Van Halen. Ten ryzykowny zabieg spowodował, że kwartet ucichł prawie na trzy lata. [2] wypełniło interesujące połączenie amerykańskiego hard rocka ze stadionowym glamem. Styl gitarowy Pattona przypominał uboższe zagrywki Eddiego Van Halena - co nie oznaczało, że był gitarzystą słabym. Duży problem stanowiły same kompozycje, a szczególnie poziom ich atrakcyjności pod względem melodii. Tak było nie tylko w przypadku Look At Me czy Dancin`, ale nawet w dynamicznych All System Go i Motivate By Desire. W zmetalizowanym bluesie Taken By Surprise nie wyrabiał z kolei wokalista Jimmy Brash, posiadający głos raczej typowego heavymetalowego krzykacza. Wydawało się, że Hellanbach probówał zarazem grać przebojowo i agresywnie. Nawet w niezłym rock`n`rollowym Let`s Get This Show On The Road z inspiracjami chuligańskim graniem Motörhead, kwartet nie potrafił postawić przysłowiowej kropki nad "i". Przeważały za to mało wyraziste utwory w rodzaju Kick It Out z godnym jedynie uwagi fragmentem perkusyjnym czy Maybe Tomorrow. Zupełnie nie wypalił pomysł kabaretowego swingu w Everybody Wants To Be A Cat z filmu "The Ari-stocats" z 1970 z wytwórni Walta Disney`a. Ostatecznie Hellanbach zerwali z brzmieniem Newcastle, opartym na surowych riffach i zwykle speedmetalowym fundamencie, lecz jednocześnie (pomimo zaawansowanej techniki samych muzyków) nie posiedli daru tworzenia kompozycji atrakcyjnych pod względem melodii. [3] kładł większy nacisk na chwytliwość, ale materiał był kiepski, włączając w to blady cover Eltona Johna Saturday Night Is Alright For Fighting. Brak zainteresowania ze strony fanów i krytyczne recenzje prasowe doprowadziły zimą 1984 do rozpadu zespołu. Dyskografię podsumowywała kompilacja The Big H: The Hellanbach Anthology z 2002.

Barry Hopper (ex-Mythra)