Włoski zespół założony w 1998 w Palermo na Sycylii. Od 2002 wytwórnie włoskie zaczęły być coraz bardziej wybredne, jeśli chodzi o zespoły z kręgu symfonicznego powermetalu i pewne grupy odchodziły z kwitkiem, zwłaszcza od progów Underground Symphony. Tymczasem to właśnie ten koncern płytowy przygarnął Holy Knights, a debiut zrealizowano w Finnvox Studio w Helsinkach pod okiem producenta Mika Jussila, a za mix odpowiadał Frank Andiver. Te nazwiska zagwarantowały wyborne brzmienie - mniej włoskie niż oczekiwano. Lśniących pancerzy było w tej muzyce na szczęście więcej niż obcisłych rajtuzów. Wstęp do Sir Percival z żeńskimi wokalizami i fanfarami wskazywałby raczej na Thy Majestie, ale gitary mocniej zarysowano i zastosowano refren epicki w klasycznym stylu. Partie klawiszowe i symfoniczne wysunięto do przodu przez co ten metal był wielobarwny i nawet dawało się wybaczyć pewne nieczystości śpiewu Di Matteo w wyższych partiach. W wysokich natomiast facet zbliżał się do tonacji Michaela Kiske, choć nie był to frontman tej klasy. Lord Of NightmaresGate Through The Past). W opcji romantycznej pieśni nagrano Love Against The Power Of Evil i ten łagodny numer rozpisany w kilku planach niemal urzekał. Potem Holy Knights pokazywał klasę w pełnym rozmachu dwuczęściowym Quest Of Heroes - metalowej operetce w najlepszym tego słowa znaczeniu, a Dario Di Matteo dał pokaz gry na klawiszach. Uroczyste fanfary i zgrabna galopada prowadziły dynamiczny The Promise była jak najbardziej na miejscu. Skoczny folkujący Under The Light Of The Moon oraz podniosły When The Rest Let Down kończyły tą podróż. Zespół postraszył mocno konkurencję i zniknął ze sceny na niemal dekadę. Być może niektórzy odetchnęli z ulgą i mogli już bez gonienia Holy Knights tworzyć swoje rzemieślnicze bajki muzyczne o smokach i mieczach.
Ekipa powróciła w 2010 w trzyosobowym składzie z multiinstrumentalistą Simonem Campione. [2] zawierał powermetal symfoniczny, z progresywnym zacięciem i muzycznie stanowił wypadkowa Labyrinth oraz Vision Divine z pewnym pierwiastkiem epickim, znanym z debiutu (Frozen Paradise). Poza refrenami to wcielenie grupy nie potrafiło w zwrotkach wykrzesać interesujących melodii i te dośc szybkie numery sporo na tym traciły (Mistery). W tym aspekcie nieźle wypadł masywny 11 September, choć orkiestracje mogłyby być bardziej powiązane z tematem kompozycji i te neoklasyczno-wodewilowe nie bardzo tu pasowały. Elementy neoklasyczne występowały w kilku kawałkach, ale nigdy nie stanowiły fundamentu - podobnie jak dobre, ale niczym nie wyróżniające się partie klawiszowe (przeważnie w stylu Labyrinth). Tam gdzie jednak neoklasyka wychodziła czasem na plan pierwszy było dobrze, jak w szybkim i eleganckim Beyond The Mist z łagodnymi partiami, przetykanymi progresywnymi atakami różnych instrumentów oraz w progresywno-mrocznym Glass Room. Najbardziej zbliżonym do twórczości Labyrinth w kategorii romantyczny progresywny power był Wasted Time - jakby żywcem wyjęty z Return To Heaven Denied. Jeśli coś najbardziej pod Rhapsody to "filmowy" w niemal pierwszych planach The Turning To The Madness mógł spodobać się fanom tego zespołu z pewnością. Pomimo okrojonego składu, każdy zaprezentował się rzetelnie, a wokalnie Di Matteo był bezbłędny w swym emocjonalnym przekazie. Brzmienie dosyć mocne jak na ten gatunek, co jednak wcale nie było minusem. Staranna produkcja uwypukliła to co najlepsze, w tym pianino i wyważony bas. Powstała dobra płyta w ramach gatunku, ale głównie z powodu wykonania, gdyż same utwory były typowe i absolutnie niczym nie zaskakiwały.
Claudio Florio grał w power/doomowym Trinakrius (Sancta Inquisitio w 2005, The Black Hole Mind w 2008, Seven Songs Of The Seven Sins w 2013 i Introspectum w 2015) oraz symfoniczno-powermetalowym Crimson Wind (The Wings Of Salvation w 2011, Last Poetry Line w 2015 i Beyond The Gates w 2020). Simone Campione dołączył do progresywno-heavymetalowego Acacia (Resurrection w 2019).

Simone Campione (ex-Irencros, ex-Thy Majestie)