Amerykańska grupa powstała w 2003 w Austin (Texas). Na pierwszych dwóch płytach przedstawiła atrakcyjne granie spod znaku Culprit, Chastain, Ruthless czy Gargoyle, jednak od tych płyt odrzucał kiepski i niemal amatorski wokal Eriki Morgengrau. Nawet po przyjściu frontmana z prawdziwego zdarzenia - Jasona McMastera - muzycy jakby nie potrafili zrobić kroku wprzód, łupiąc niczym nie wyróżniający się heavy/power w tradycji lat 80-tych z pewnymi nieco nowocześniejszymi akcentami. Na [4] wielkich zmian nie było i ekipa podkreślała swoje przywiązanie do tradycji w manifeście We Are Ignitor z rycerskim podejściem Omen i surową agresją Attacker. McMaster był w dobrej formie wokalnej, wyciągając górki w ekstatycznych zaśpiewach. Ostre ciężkie gitary dobrze współpracowały w na ogół melodyjnych rozpoznawalnych numerach, z których wyróżniały się: dumny Beast In Black oraz Shadow Of The Needle, w którym Lawrence pozwolił sobie nawet na wyjątkowo zgrabne neoklasyczne ozdobniki. Ignitor zagrał niezbyt szybko, ale gdy dodawał nieco ponurej surowości - jak w klasycznie amerykańskim Raiders From The Void - wypadał niemal przekonująco. Trochę melodyjnych zagrywek groove wrzucono w rytmiczny The Kaiser o równomiernie rozłożonych akcentach i epickiej dostojnej części instrumentalnej z wysmakowanymi duetami gitarowymi. Ostatecznie był to najlepszy album zespołu - dopracowany w detalach heavy/power zawierał odpowiednią dawkę mocnego grania, aby się tym bez zmęczenia delektować. Umiejętnie powiązano atrakcyjne melodie z energią, bez uciekania się do gwałtowności i jakiegoś rozmywania modernistycznymi akcentami.
[5] był zbiorem ośmiu metalowych coverów, m.in. Anthrax, Exciter, Venom i Exodus. Na [6] grupa niczego ciekawego nie pokazała, przy okazji pozując na kogoś zupełnie innego niż w rzczywistości. Wydany w barwach włoskiej wytwórni Metal On Metal Records [7] przywracał wiarę w to, że Ignitor jednak grać potrafił. Ekipa wróciła do jasno wyrażonej stylistyki amerykańskiego heavy/power w kompozycjach zwartych, mocnych i agresywnie melodyjnych. Pełen energii Secrets Of The Ram był udaną reminiscencją czasów [4] i nawet sam Jason McMaster śpiewał lepiej niż na poprzedniku, na którym zdarzyło mu się wiele wpadek. Tylko sama końcówka albumu w postaci chaotycznych Stoned At The Acropolis i Execution Without Trial była kontrowersyjna, gdyż ten zespół nie posiadł talentu do tworzenia agresywnego epickiego US Metalu. Dlatego lepiej wypadły wcześniejsze kompozycje o prostszych liniach melodycznych i zdecydowanym podwójnym gitarowym ataku z McMasterem na czele szturmu, czyli bujający Countess Apollyon i Hell Shall Be Your Home. Interesujący był także wolniejszy The Golden Age Of Black Magick z chłodnym przekazem i wplecioną power/thrashową estetyką. Nawet kiedy melodia była mało oryginalna jak w Tonight We Ride, to zdecydowane wykonanie podnosiło ocenę kompozycji. Kwintet zgrabnie poczynał sobie w autentycznie przebojowym heavymetalowym Steel Flesh Bone z echami europejskiego podejścia, choć potem umiejętnie to maskowano brutalniejszymi momentami. Gitarzyści dali z siebie znacznie więcej niż w 2017 - sporo riffów można było uznać za oryginalne, solówki zdecydowane i kąśliwe, a współpraca między nimi bardzo dobra. Zastosowano mocne i klarowne brzmienie, w zasadzie encyklopedyczne dla amerykańskiego heavy/power. Dobrym pomysłem było lekkie wysunięcie do przodu McMastera i uniknięto w ten sposób nieczytelnych wokali w ostrej gitarowej ścianie. Zabrakło hitów, ale narano solidną porcja archetypowego heavy/power z USA, która powinna zainteresować fanów tego podgatunku.
Jason McMaster dołączył do Evil United (Evil United w 2011 i Honored By Fire w 2014, m.in. Don Van Stavern z Riot) oraz Howling Sycamore.

Stuart Lawrence / Billy Dansfiell (obaj ex-Agony Column), Jason McMaster (ex-Assalant, ex-Watchtower, ex-Spastic Ink)