Angielska grupa założona w Coventry w 1969. Szybko miało się okazać, że pomimo predyspozycji do zdobycia większej popularności, kwartet nie miał wystarczająco samozaparcia, aby kontynuować karierę wbrew przeciwnościom losu i słuch o nich szybko zaginął. Już od samego początku grupę spotykały rozczarowania. Jej managerem został Jim Simpson, opiekujący się w tamtym czasie także Black Sabbath. Kiedy nadarzyła się okazja zakontraktowania jednego z tych zespołów z dużą wytwórnią, Simpson - całkiem słusznie - postawił na Sabbath. Dla Indian Summer pozostał kontrakt z mniejszą firmą, która nie była w stanie zapewnić wystarczającej dystrybucji ani odpowiedniej reklamy. W rezultacie albumu przeszedł bez echa, nawet wśród fanów rocka progresywnego i heavy-rocka. Tego drugiego było tu niewiele, jednakże uwypuklone brzmienie organów Hammonda automatycznie kierowało skojarzenia w stronę Deep Purple i Uriah Heep (Black Sunshine). Wrażenie to pogłębiała barwa głosu Jacksona, niemal identyczna jak u Davida Byrona. Na albumie dominowało jednak łagodniejsze granie, czerpiące z jazzu i folku. God Is The Dog za sprawą wysuniętych na pierwszy plan klawiszy (tworzących podniosły nastrój), majestatycznej gry sekcji rytmicznej oraz ledwie zaakcentowanej gitary, nieodparcie kojarzył się z twórczością Emerson, Lake & Palmer (szczególnie ze suitą Tarkus pomimo mniejszych rozmiarów). Utwór zachwycał swoją melodią, ale także brzmieniem - producent Roger Bain (który pełnił tę samą rolę na trzech pierwszych albumach Black Sabbath) zadbał, aby było ono naturalne, z dobrze wyważonymi proporcjami poszczególnych instrumentów i wokalu. Niestety dość szybko okazało się, że sam zespół nie miał zbyt wiele do zaoferowania. Kolejne kompozycje okazały się niezwykle podobne do pierwszej - utrzymane w tym samym nastroju i podobnie zaaranżowane. W kilku utworach pojawiły się wyraźniejsze partie gitary, w tym także solówki (jazzujące niczym w King Crimson w Emotions Of Men i Glimpse, najbardziej zadziorna w stylu Santany w Another Tree Will Grow), jednak trudno było je traktować jako wielkie urozmaicenie. Pojawiły się nawet nawiązania do The Allman Brothers Band w From The Film Of The Same Name. Album z drugiej strony był przyjemny w odsłuchu, jednak Indian Summer odkryli swoje atuty już na samym początku - w czego rezultacie po trzech kompozycjach wkradała się pewna monotonia, a nawet wrażenie powielania ustalonych schematów. Wadą wydawał się także brak oryginalności - formacja nie wniosła do muzyki niczego nowego. Wszystko co przedstawiła pojawiło się już wcześniej na płytach innych wykonawców. W tym kontekście zupełnie nie dziwiła decyzja Jima Simpsona, aby dać szanse nie ekipie Jacksona, a Black Sabbath.
Grupa ruszyła w tournee z nowym basistą Wezem Price`m (ex-The Sorrows), jednak niewielkie zainteresowanie i konieczność dokładania do interesu z własnych kieszeni zniechęciły do dalszej kariery. Jednym z pierwszych krajów odwiedzonych przez koncertujący zespół była Szwajcaria, gdzie muzycy nie otrzymali zasłużonych honorariów i z tego też powodu postanowili zrezygnować z dalszych koncertów. Zespół zawiesił działalność po powrocie do Coventry, a z tworzących ją muzyków jedynie Bob Jackson pozostał aktywny na muzycznej scenie - grał w Ross (Ross w 1973 oraz The Pit And The Pendulum w 1974), Badfinger (Head First w 1975), The Searchers, The Byron Band, The Dodgers i The Fortunes. Paul Hooper bębnił w The Zips, z ktorym zrealizował dwa single: Bye Bye Love / Evil Hearted Woman w 1975 i You`re So Good To Me / Gonna Leave The Door Wide Open w 1976. Colin Williams podjął pracę w przemyśle motoryzacyjnym. Z dzisiejszego punktu widzenia trzeba obiektywnie stwierdzić, że Indian Summer jest mocno przeceniany, zwłaszcza w kręgach wielbicieli klasycznego rocka progresywnego. Ta muzyka potwornie się zestarzała i największą popularnością cieszyła się wśród "wujaszków" Programu Trzeciego Polskiego Radia.