Amerykański zespół hard rockowy powstały w 1975 w Los Angeles. Nazwę muzycy zaczerpnęli od pseudonimu Jacka Diamonda – irlandzkiego gangstera, jednego z czołowych przedstawicieli świata przestępczego w Nowym Jorku w latach 20-stych XX wieku. Jack szczycił się wieloma nieudanymi zamachami na swoje życie, ale był najbardziej znienawidzonym przestępcą przez innych gangsterów, gdyż słynął z gry na dwa fronty, wystawiając zarówno wspólników i konkurentów. Został zastrzelony w Albany 18 grudnia 1931 podczas snu. Grupa ju żw pierwszym wywiadzie dla angielskiego "Kerrang!" reklamowała się jako "The Band That Refused To Die!". Muzyków i Jacka łaczyły ponadto pech oraz nieustępliwość po odniesionych porażkach. Kwintet zadebiutował utworem Rat Race na samplerze-składance dla radiowej stacji K-West w 1976. Szczęście wydawało się uśmiechnać do chłopaków, kiedy na jednej imprezie maniaków Kiss poznali Gene`a Simmonsa. Basista zaprosił Legs Diamond na trasę "Rock & Roll Over" i zespół prezentował się przed statystycznie 30 000 fanów każdego wieczora. Sukces pozwolił na podpisanie 9 listopada 1976 kontraktu płytowego z wytwórnią Mercury Records. Wpierw jednak ruszono na kilka tournee u boku Styx, Sammy`ego Hagara, Alice`a Coopera, Black Oak Arkansas, Boba Segera, Riot, Montrose i Golden Earring.
Producentem debiutanckiego krążka był Derek Lawrence, znany ze współpracy z Deep Purple. Nawiązania stylistyczne do Purpurowych występowały przede wszystkim w partiach klawiszowych Michaela Prince`a i basowych pochodach Michaela Gargano. Powstała płyta hard rockowa w dosłownym tego słowa znaczenia, bez zbędnych ozdobników i nastawiona na melodie. Głos wokalisty łączył tonacje Teda Nugenta i Davida Lee Rotha. Dźwiękiem fletu w wykonaniu Sanforda intrygował Rock And Roll Man, a Satin Peacock interesował się wspomniany już Simmons, lecz grupa zatrzymała kompozycję dla siebie. Dla wielu fanów gatunku to wydawnictwo do dziś pozostało największym artystycznym osiągnięciem Legs Diamond. Świetną formę utrzymano na [2], a Long Shot, Jailbait, Live A Little czy Flyin` Too High zdobyły uznanie miłośników stylistyki Angel i Moxy. Materiał był krótszy i nieco skomercjalizowany w stylu AOR, ale większość numerów wciąż cechowały wyśmienite aranżacja i kryształowa produkcja, za którą odpowiadał tym razem Eddie Leonetti. Ponad 6-minutowa ballada Woman stała się szybko ulicznym hymnem Texasu.
Słaba sprzedawalność w erze punku nie zaszkodziła zbytnio kwintetowi, który wszedł do studia - tym razem pod auspicjami koncernu Cream - w celu nagrania trzeciego albumu. Zawartość była znacznie lżejsza, ale nazbyt finezyjna, aby przebić się na listy przebojów. Z tej muzyki emanował specyficzny chłód, odrzucający słuchaczy audycji śniadaniowych. Ani pompatyczny Remember My Name, ani nijaka ballada Tragedy, ani boogie Chicago ani tym bardziej funkująco-popowy Help Wanted nie porywały. Najgorzej wypadł lukrowany cover Elvisa Presley`a You`ve Lost That Lovin` Feelin`. W dawnym duchu brzmiał jedynie Underworld King, odpowiednią ikrę posiadał również Midnight Lady. Niezdecydowanie stylistyczne Legs Diamond spowodowało ostatecznie, że płyta nagrana w 1980 nie ukazała się i ujrzała światło dzienne dopiero 19 lat później jako [9]. W 1981 szeregi ekipy opuścił gitarzysta prowadzący Roger Romeo (pragnący zaostrzyć brzmienie), a jego miejsce zajął Jim May. W końcu kapela wróciła w 1984, ale [4] robił raczej negatywne wrażenie. Początkowo miała to być jedynie 6-utworowa EP-ka, ostatecznie zdecydowano się na pełnoprawne wydawnictwo. Fugitive, Nobody`s Fool i ponad 7-minutowy One Way Ticket budziły raczej niesmak. Ten mix hard rocka i AOR nie znalazł uznania ani wśród hard rockowców ani wśród osób, które nadstawiały uszu ku lżejszym brzmieniom spod znaku Styx i Boston. Późniejszymi dokonaniami Legs Diamond nigdy nie odzyskali straconej pozycji.
Michael Gargano dołączył do War & Peace. Sanford, Romeo, Prince, Christie i Watson wystąpili na płycie Hannah Jeanpierre w 2007.

Dusty Watson (ex-Lita Ford)