Carmelita Rosanna Ford (ur. 19 września 1958), amerykańska piosenkarka i gitarzystka hard rockowa, odnosząca sukcesy głównie w latach 80-tych. Kiedy była dzieckiem, jej pochodząca z Włoch rodzina przeniosła się do USA. W wieku 16 lat została członkinią zespołu The Runaways i przybrała skrócone imię Lita Ford. Po rozpadzie tej grupy w 1979 rozpoczęła karierę solową. Dwa pierwsze albumy zyskały umiarkowane powodzenie - zawierały stereotypowy repertuar hard rockowy na granicy popu. Kawałki w stylu Just A Feeling czy Fire In My Heart nie zapewniły jej uznania publiczności. Nie pomogły nawet wspólne trasy z Black Sabbath i Rainbow. Warto wspomnieć, że [1] nieomal się nie ukazał, kiedy na okładkę wybrano wpierw zdjęcie Ford ubranej w kusy skórzany strój na tle wielkiej pajęczyny i ze zbroczona krwią gitarą w ręku. Jako jedna z piękniejszych wokalistek rockowych, Lita związała się w życiu prywatnym na trzy lata z Tommy`m Iommim. Świadectwem zwrotu ku ostrzejszej muzyce był nagrany w 1986 album The Bride Wore Black. Niestety szefowie wytwórni Mercury nie zaakceptowali tej przemiany i krążek nigdy nie trafił na rynek. W rezultacie doszło do zerwania kontraktu i kolejnej przerwy w karierze artystki. Dopiero gdy jej managerką została Sharon Osbourne (żona Ozzy`ego), Licie udało się podpisać nowy kontrakt z RCA. [3] odniósł światowy sukces - zawierał chwytliwe, czasem zbyt gładkie utwory hard rockowe - przede wszystkim popartą videoklipem balladę zaśpiewaną z Ozzy`m Close My Eyes Forever. Sławę zdobyły również: singiel Kiss Me Deadly, wykonany razem z Lemmy`m z Motörhead Can`t Catch Me (jedna z ostrzejszych kompozycji w wykonaniu Lity w ogóle) oraz z byłym partnerem Nikkim Sixxem z Mötley Crüe Falling In And Out Of Love. Nowemu komercyjnemu materiałowi z pewnością pomógł klawiszowy podkład, za który odpowiadał David Ezrin - syn słynnego producenta Boba Ezrina. Za produkcję odpowiadał z kolei Mike Chapman, współpracujący w przeszłości z Pat Benatar na jej debiucie In The Heat Of The Night z 1979. Wraz z muzyką przyszła zmiana image`u Lity i puszczanie oka w stronę młodzieży. Na szczęście decydując się wykonywać hymny dla nastolatków, Ford zaproponowała coś więcej poza marketingową pozą. Na krążek trafiło jednak sporo wypełniaczy jak mało finezyjny rocker Back To The Cave, przypominający w wielu momentach przeboje Roxette Broken Dreams, w końcu zupełnie nijakie Blueberry czy Fatal Passion. Sukces komercyjny Ford ugruntowała świetnymi koncertami z Bon Jovi i Poison.

Interesujący repertuar zawierał też [4]. Ostrzejsze utwory w rodzaju Bad Boy i The Ripper mieszały się z kawałkami spokojniejszymi: poświęconą matce balladą Lisa i coverem Alice`a Coopera Only Women Bleed. Ale to wydawnictwo nie osiągnęło sukcesu poprzednika, a towarzyszący płycie Hungry/Big Gun był tylko niewielkim hitem. Życie Lity dodatkowo skomplikował w tym czasie nieudany związek małżeński z alkoholikiem Chrisem Holmesem z W.A.S.P. Ostatnim owocem współpracy z RCA był [5] - nadal była to mieszanka melodyjnego hard rocka z pewnymi wpływami popu. Larger Than Life przypominał nagrania z repertuaru Vixen, ale prawdziwy hit nadchodził dopiero wraz z Shot Of Poison. Choć mocno popowy, utwór znakomicie prezentował się w wykonaniu Lity, a wszystko dopracowano w szczegółach. Bad Love to kolejna pop-rockowa ballada na płycie i dziwł fakt, że do tak przeładowanego klawiszami utworu zdołano jeszcze wcisnąć ujmującą bluesową solówkę w stylu Gary`ego Moore`a. Dla odmiany w szybszym Playin` With Fire receptą na sukces okazała się pulsująca partia basu w refrenach, podrasowanie całości klawiszami i refren wzmocniony chórkami. Ford zdecydowała się zniekształcić swój głos w Hellbound Train - piosence dość specyficznej, która w refrenie przypominała mocno Bon Jovi z dwóch pierwszych płyt. Jednym z większych przebojów z tego krążka okazał się pop-rockowy Black Widow z nadzwyczaj chwytliwym motywem, nawet mimo melancholinego nastroju. Little To Early skomponowali wspólnie Ritchie Blackmore, Joe Lynn Turner i Al Pitrelli - AOR-owy utwór z refrenem pod Kiss z okresu gdy ekipa Paula Stanley`a próbowała się utrzymać na fali mainstreamu w drugiej połowie lat 80-tych. Początek Holy Man ze wstępem zaśpiewanym a capella z jednej strony znów kojarzył się z Kiss, a z drugiej z piosenkami Desmonda Childa. W mocno jankeskim Tambourine Dream partie gitar akustycznych podchodziły pod country, a na sam koniec wrzucono instrumentalny Little Black Spider - 108-sekundową autorską miniaturę Lity, z niby-barokowymi podkładami przewijającymi się w tle. Lita powróciła do formy na [5], ale album sprzedawał się źle. Na horyzoncie majaczyła już kometa grunge i muzyki alternatywej i w rezultacie artystka ucichła muzycznie na blisko cztery lata. Kontrakt z RCA nie został przedłużony, a Ford zdecydowała się spróbować trudów aktorstwa. Zagrała siebie w jednym z odcinków serialu "Hermans Head" w 1991 oraz autostopowiczkę w filmie "Highway To Hell" z tego samego roku.
W maju 1994 artystka poślubiła Jima Gillette`a z zespołu Nitro i przy jego pomocy przygotowała [6]. Była to płyta bardziej surowa, mroczniejsza i ostrzejsza niż poprzednie, ujawniająca miejscami wpływy grunge. Zupełnie przepadła na rynku. W kwietniu 1995 ukazał się jeszcze nagrany w duecie z Joe Walshem singiel A Future To His Life do serialu "Robocop". Potem Lita wycofała się z rynku muzycznego. [7] zawierał nagranie występu z koncertu w 1992 w San Juan Capistrano oraz jedno nowe nagranie z 1998 Nobody`s Child. Lita Ford zamieszkała z mężem na Karaibach i poświęciła się wychowywaniu dzieci. Po ponad 15 latach artystka wróciła z rozczarowującym [8] - próżno było na tym krążku szukać choćby jednej udanej kompozycji, refrenu, riffu czy solówki. Artystka zaprezentowała kilkanaście mętnych kawałków pozbawionych aranżacyjnego ładu. Lita wypadła żałośnie skandując "Shake your ass" w otwierającym numerze Crave. Nędzna ballada Inside wlekła się niemiłosiernie, odarta z melodyjności i wyraźnej struktury. Mający zapewne w zamysle być czadem Garden sprowadzono do wokalno-gitarowego zgiełku. Skrajnie irytowały aż nazbyt częste ingerencje wokalne małżonka Lity - Jima Gillette, który już w latach 80-tych udawał glam-rockowca. Jak się okazało po niewczasie, to właśnie jego osoba położyła się cieniem na jakości płyty. Gillette za bardzo ingerował w materiał, a sama Lita zdawała sobie sprawę, że nazbyt mu ulegając w życiu prywatnym i w studio, stworzyła ostatecznie dzieło skrojone dla muzycznych masochistów.
Dustin Watson przeszedł do Legs Diamond, Stet Howland grał w W.A.S.P., Killing Machine, Metal Church, Last Temptation (Last Temptation w 2019, brzmiącym niczym skrzyżowanie Ozzy`ego Osbourne`a z Alice In Chains), Freakshow (Freakshow w 2023) i N.Y.C. (Built To Destroy w 2025). Myron Grombacher bębnił u Kane`a Robertsa i Jacka Russella.

Don Nossov (ex-Pat Benatar), Myron Grombacher (ex-Rick Derringer, ex-Pat Benatar), Terry Cook (ex-Powerhouse, ex-Dio),
Bob Rock (ex-Vinnie Vincent Invasion, ex-Nitro, ex-Nelson, ex-Skull, ex-Hardline)