Szwedzki zespół powstały w 1981 w Skövde, którego nazwa oznaczała biblijną "Księgę Kapłańską". Pierwsze dwie płyty wykonano w języku rodzimym i w celu zaistnienia na szerszym rynku europejskim, [3] wypełnił materiał z [2] wykonany tym razem po angielsku. Krążek zaskakiwał dobrym czystym brzmieniem oraz sporą elegancją wykonania. Dynamiczne kompozycje w stylu I Shall Conquer, Let Me Fight czy osadzony w rockowej brytyjskiej tradycji He`s My Life mogły spodobać się nie tylko fanom metalu, ale również rocka i bluesa (solówka w Doubt). Zadbano nawet o dobre zbalansowanie płyty - po balladowym spokojnym All Is Calm następował ostrzejszy Day By Day. Leviticus zaprezentowali się jako formacja zgrana, technicznie nienaganna i odmienna od naiwnych często grup chrześcijańsko-metalowych z USA. Wokalista Hakan Andersson potrafił nie tylko przykuć uwagę i uwydatnić warstwę liryczną, ale także stworzyć swym głosem nastrój i klimat. Do tego dochodziło ciekawe użycie Mooga, niwelujące ograniczenia wynikające z grania w skromnym trzyosobowym składzie. Muzyka subtelna, ale niepozbawiona metalowej mocy.
Niestety kolejne krążki nie były już tak dobre. Zwłaszcza na [5] dotychczasowe przemyślane aranżacje i elegancja ustąpiły miejsca sztampowemu tradycyjnemu metalowi z wyraźnym ukierunkowaniem na stylistykę amerykańską. Flames Of Fire, Saved i The First And The Last z kompromitującą solówką gitarową stanowiły przykłady gwałtownego spadku formy. I`m A Believer oraz Don`t Go Out z popowym refrenem pogłębiały to wrażenie. Udany był jedynie The Suffering Servant z niezłym akustycznym wstępem i wolniejszymi partiami. Trochę ogranego hard rocka skandynawskiego w Get Up i w końcu płytę zamykał Love Is Love - wolniejszy kawałek, przypominający nagrania z wczesnego okresu działalności. Najlepsze na tym albumie były wyraziste partie basu i one odciągały uwagę od słabej gitarowej roboty. Brzmieniowo płyta nie zachwycała, ponieważ produkcja była mało wyrazista, a perkusja za cicha w stosunku do ustawienia basu. Płyta powodzenia Leviticus nie przyniosła - próba wyjścia ze swoją muzyką na międzynarodowy rynek nie powiodła się i zespół, odarty ze swojej wypracowanej wcześniej tożsamości, zszedł nawet w Szwecji na dalszy plan.
Na [6] ekipa podryfowała zupełnie w stronę hard rocka z gęstymi klawiszami i słodkimi chórkami, co było po części zasługą co-producenta Johna Elefante (wokalisty i klawiszowca Kansas w latach 1982-1984). Album plasował się w nurcie rocka chrześcijańskiego i nie miał wiele do zaoferowania fanom klasycznego metalu. Peo Pettersson wniósł swoim energicznym śpiewem sporo ożywienia, lecz żaden kawałek nie pretendował do miana hard rockowego hitu. W swojej kategorii album nie był zły i zwolennikom lżejszego grania umiarkowanie mógł przypasować. Nowy frontman Peo Pettersson wniósł sporo ożywienia, choć żaden z utworów na pewno nie pretendował do miana hard rockowego hitu. Dobrze prezentowały się łagodniejsze kompozycje w rodzaju Isn`t It Love, Strong Love czy balladowy Oh Lord. Jedną z najbardziej znanych kompozycji z tego albumu był Over The Hills, oparty na tradycjach brytyjskiego hard rocka i utwór ten stał się umiarkowanym przebojem. W Love On Fire Szwedzi w ciekawy sposób połączyli stylistykę Whitesnake z przebojowym refrenem w tradycji gospel. Zgrabny rock`n`rollowy Feel So Good zwracał uwagę ostrzejszymi zagrywkami gitarowymi i wielogłosowymi harmoniami wokalnymi w refrenach. Krążek wyróżniał się dobrą produkcją i szczególnie klawisze zostały zmixowane w ciekawy sposób i stylizowane na lata 70-te. Natarć basowych jak na poprzedniej płycie nie było, ale sekcja rytmiczna była wystarczająco kompetentna. Zabrakło natomiast zapadających w pamięć solówek gitarowych. W 1990 zespół został rozwiązany. Po rozpadzie zespołu wydano jeszcze na rynku szwedzkim koncertówkę Live At Bobefest...After Thirteen Years of Silence w 2003.
Ukazało się kilka składanek z których najważniejsza jest "35 Years Anniversary: In His Service" z kwietnia 2016, zawierająca zremasterowane cztery ostatnie albumy oraz DVD z koncertem z festiwalu "Bobfest" w 2003. Björn Stigsson nagrał w 1989 solowy krążek Together With Friends (m.in. na wokalu Sonny Larsson z Motherlode), dołączył także do XT (XT w 1992, Tax Free 1993, Extended Empire w 1995 i Saved By The Blood w 2017).

Peo Pettersson (ex-Axia)