Irlandzki zespół powstały w 1992 w Athy. Debiutanckie demo "Autumnal Fire" ukazało się jednak dopiero w 1998. Wydany w 2001 debiut ukazywał kwintet jako blisko stylistycznie związany z pierwszą falą melodyjnego doom/death, nasuwając na myśl dokonania My Dying Bride i Anathemy. Materiał był spóźniony o kilka lat - muzykę Irlandczycy oparli na prostych melodiach pozbawionych brutalności i opartych na wzorach epickiego doomu z odrobiną tradycji celtyckiej, zaznaczonej tylko w echach gitarowych pasaży i snutych na drugim planie opowieści. Piękne rozpoczęcie w postaci The Mountains Are Mine nakreślało wzór tego co można było usłyszeć dalej - "płacząca w tle" gitara, uporczywe powroty do kilku riffów tworzących główną melodię i nagła zmiana na epicko-doomowy motyw, wykorzystany bardziej w końcowej części. W In Mourning My Days po delikatnym wstępie akustycznym atakowała dostojna lawina riffów, którym towarzyszyły czyste partie wokalu pomiędzy growlami w stylu Solstice. Mourning Beloveth hamowali dopiero w tytułowym niemal 15-minutowym Dust - torturującym super ciężkim doom/deathem z pogranicza stylu pogrzebowego. Tutaj dopiero uderzała w pełni znakomita współpraca obu gitarzystów grających naprzemiennie na długich wybrzmiewaniach partnera. Surowość tej kompozycji nieco topniała, kiedy pojawiały się doomowe zwolnienia pełne melancholii i elegancji. Logiczną kontynuacją poprzedniego utworu był 12-minutowy Autumnal Fires, w którym jednak ładunek dramatyzmu był nieporównywalnie większy, a przy tym osiągnięty prostszymi środkami. All Hope Is Pleading toczył się jako ponura opowieść na dwa głosy z bardzo ciężkimi, ale niemal transowymi gitarami, tym razem emanującymi wilgotną stęchlizną średniowiecznych lochów. Płyta niemal doskonała w gatunku - w dodatku bez smyczków, klawiszy, elektroniki, symfonii i efektów specjalnych, o klasycznym brzmienu dopasowanym idealnie do mrocznego stylu.
Na [2] dołożono odrobinę brutalności w brzmieniu i to słychać było w The Words That Crawled, sprawiającym duże wrażenie pełnią rozpaczy i melancholii. Najkrótszy na płycie (niemal 7 i pół minuty) It Almost Looked Human przyjął postać wzruszającego marszu pogrzebowego z przeszywającym śpiewem Moore`a w części końcowej. Rozpoczynający się długo The Insolent Caul również sadowił się w orbicie angielskiego doomu, ale posiadał stanowczy klimat długich wybrzmiewań mieszających się z ciętymi riffami i atmosferą wieków średnich. Eteryczny początek Narcissistic Funeral nie zwiastował powolnego walcującego kawałka, ale jednocześnie jakoś roztańczonego w konwencji smutnego tańca. Tym razem utwór nabierał cech monumentalnych, podkreślanych delikatnymi fragmentami powtarzanymi w mocnych zagrywkach gitarowych i czystych partiach wokalnych. Złowieszczy My Sullen Sulcus budził niemal lęk brzmieniem gitary, nieco w stylu grobowego doom/death. Kiedy słuchacz oczekiwał czegoś złego, nagle świetliście czyste wokale rozpraszały mrok, czyniąc tą aranżację niemal genialną. Ciemność jednak w końcu powracała, nie pozostawiając nadziei. Ostatni Anger`s Steaming Arrows rodził się jakby z kilku przeciwstawnych wątków w pewnym momencie połączonych po raz kolejny ciężkim growlingiem. O ile debiutowi można było zarzucić, że jak na doom/death był chwilami "za lekki", to na [2] brzmienie po prostu przytłaczało. Album oszczędny w solówki, ale gitarowe smaczki w tle miały zamiar je zastąpić. Po raz kolejny Mourning Beloveth nagrali płytę przepełnioną klimatem, bez uciekania się do chwytów metalu gotyckiego. Kolejne krążki także prostym nakładem środków wytwarzały elegancki smutek i rozpacz, choć nie miały siły przebicia dwóch pierwszych albumów.
Dyskografię uzupełniał wydany w październiku 2009 split z grupą Wreck of the Hesperus, na którym Mourning Beloveth przedstawili numer The Weeping Song. Frank Brennan śpiewał w Old Season.