Angielski zespół powstały w 1978 pod nazwą Gordon And Friends z inicjatywy śpiewającego basisty Gordona Rowley`a oraz klawiszowca Kenny`ego Newtona. Podczas nagrywaniu debiutu w studio nagraniowym pojawiło się aż trzech perkusistów - wykorzystano nagrania z każdym z nich, ale miejsce na stałe za bębnami zaproponowano ostatecznie Steve`owi Bartley`owi (inny bębniarz John Mylett dołączył do Rage). Nightwing zaproponowali przebojowy hard rock, nawiązujący nie tylko do dokonań Uriah Heep czy Deep Purple, ale także korzystający z dorobku inncyh kapel zaliczanych do NWOBHM (ze szczególnym nastawieniem na Night Of The Demon Demon z tego samego roku). Oparte na syntezatorach i kreatywnych melodiach utwory momentami ocierały się o progresywny rock. Muzycy już na starcie serwowali granie cechujące się godną pozazdroszczenia pomysłowością i niebanalnymi umiejętnościami, zwłaszcza w zakresie wszechmocnego pulsującego basu Rowley`a. Wokal lidera był ciepły, łagodny i dopasowany do tej "miłej dla ucha" muzyki. Materiał był ambitny i nasycony wachlarzem smaczków - od klimatycznego intro Fantasia po dynamiczne rock`n`rollowe numery w stylu Nightwing lub Edge Of Knife. Radosny nastrój tworzył głównie duet gitarzystów Johnson-Percival, luźno grających na tle klawiszowego podkładu Newtona. Atrybuty progresywnego rocka przewijały się głównie przez Cold Love i cover Grahama Nasha Barrel Of Pain, a fanom Whitesnake z pewnością spodobać się mógł bluesowy hard rock Boogie Woman. Największą jednak atrakcję stanowiły dwa rozbudowane utwory - tytułowy Something In The Air oraz wzruszająca przeróbka The Supremes You Keep Me Hangin` On. Album skierowano przede wszystkim do miłośników grania z pogranicza złagodzonego NWOBHM, hard rocka i progresywnego rocka lat 70-tych. Krytycy dostrzegli w tym krążku również echa Kansas i Styx.
[2] wykazywał jasno, że Nightwing nie zamierzają być kolejnym elementem układanki NWOBHM, w zamian wybierając drogę klawiszowo zorientowanego progresywnego hard rocka w stylu Magnum, a nawet Pendragon czy Pallas. Po dołączeniu wokalisty Maxa Bacona, zespół przygotował przebojowe jak na tamte czasy [3] i [4], bliższe komercyjnemu graniu radiowemu. Na czoło wysunął się stylistycznie AOR i większy nacisk na melodie na wzór April Wine, Coney Hatch czy wczesny REO Speedwagon. Konkurencja jednak w tamtych czasach była tak silna, że [6] (wydany ponownie w 1996 jako Natural Survivors) zupełnie przepadł na rynku. Po zawieszeniu działalności, Rowley dołączył do Razorback (album First Bite). Po 20 latach przerwy formacja zreaktywowała się i w 2008 nieoczekiwanie wydała studyjny [7].
Max Bacon dołączył do Bronz.

Gordon Rowley (ex-Strife), Alec Johnson (ex-Alec Johnson Band), Max Bacon (ex-Moby Dick)