Amerykańska grupa kobieca powstała w Los Angeles w 1987. Po trzech miesiącach paniom udało się podpisać kontrakt z wytwórnią Shrapnel Records. Michelle Meldrum (ur. 28 września 1968) i Nicole Couch (ur. 18 sierpnia 1969) były studentkami Paula Gilberta oraz Bruce`a Bouilleta - gitarzystów Racer X. One to podłożyły riffy pod był ostry i agresywny głos Gigi Hangach, jak w Last Shot - utworze o nieco tajemniczym klimacie, ale i zmarnowanym potencjale. Wolniejszy Why Call It Love był nazbyt delikatny w podkładach i chórkach, ale świetnie splatał się z nią kontrastowy głos frontmenki. Kawałek poparto ciekawy teledyskiem, którego sesja odbyła się w zakładzie karnym w Carson City w Nevadzie. We Frantic Zone nie obyło się bez nawiązań do twórczości Cacophony, ale wrażenie psuło kiepskie brzmienie. Przyzwoicie za to prezentował się Fought It Out, zaśpiewany nieco w stylu Janet Gardner z Vixen, ale w znacznie szybszej aranżacji. Przy Never Too Late dziewczynom pomógł Marty Friedman i wplótł w numer kilka charakterystycznych dla siebie zagrywek. Ten mało ciekawy krążek zamykał Out Of Control, nie pozbawiony naleciałości cechujących wczesne wydawnictwa Shrapnel. Tego utworu z pewnością nie powstydziliby się Racer X. Debiut aż pękał w szwach od mankamentów, głównie pod względem produkcji i walorów samego materiału.
Kiedy płyta przeszła bez echa mimo promocji singla Why Call It Love i dużej trasy koncertowej, zespół opuściła Nicole Couch, poświęcając się rodzinie i pracy nauczycielki muzyki. Zastąpiła ją Karen Kreutzer (ex-Uncle Fester) i w nowym składzie Phantom Blue zwróciły na siebie uwagę Dona Dokkena, dzięki pomocy pomocy którego udało się do siebie przekonać szefów koncernu Geffen. Nagrany w barwach tej wytwórni [2] okazał się pozytywną niespodzianką. Grupa zaprezentowała się z mocniejszej strony, serwując dynamiczny hard`n`heavy z mocnym śpiewem Gigi Hangach i wspaniałą grą Michelle Meldrum. Serwowany wcześniej hair metal został całkowicie zarzucony. Otwierający Nothing Good z dużą dawką melodyjności poprzedzał singlowy Time To Run z intrygującym pseudo-orientalnym początkiem, przechodzącym w potężny riff i wykonany z pasją refren. Nieźle wypadły również: cover Thin Lizzy Bad Reputation oraz emocjonalna ballada My Misery. Meldrum dała prawdziwy pokaz swoich umiejętności technicznych w rockerze Little Man. Gdyby ten album był debiutem, o Phantom Blue z pewnością słyszałoby dziś znacznie więcej fanów mocniejszych brzmień. Kwintet bowiem skupiał w sobie wszystkie elementy potrzebne do sukcesu: talent do pisania chwytliwych kawałków, zgranie, dobrą wokalistkę i solidną sekcję rytmiczną. Niestety, krążek nie trafił w swój czas, a takie granie było wówczas mało atrakcyjne dla dzieciaków szalejących za grunge.
Wytwórnia Geffen straciła wiarę w swoje podopieczne i managerem Phantom Blue w zasadzie zmuszony był zostać Mark Dawson (chłopak Lindy McDonald). Dążąca do zaostrzenia brzmienia Meldrum szybko popadła w konflikt z nowym szefem oraz Hangach, którzy dążyli do złagodzenia stylu i próbowali umieścić przyszłe utwory na radiowych listach przebojów. Szybko wszystko się posypało i w 1996 z oryginalnych członkiń grupie pozostała jedynie Linda McDonald. W skład [3] weszły niepublikowane wersje kompozycji w wersjach demo oraz przeróbka Black Sabbath Fairies Wear Boots. W przemeblowanym składzie ruszono w trasę koncertową, którą dokumentował [4] (m.in. cover Janis Joplin Move Over oraz nowy utwór Bleeding From Nowhere. Po ostatecznym odejściu Gigi Hangach, zrealizowano jeszcze [5] z nową wokalistką Lucienne Thomas, po czym Phatnom Blue ostatecznie rozpadły się. 26 maja 2009 Hangach, Nielsen-Parsons, McDonald i Wood na jeden występ (Michelle Meldrum Memorial Concert) wskrzesiły Phantom Blue w klubie "Whisky A Go-Go" w Hollywood.

Dalsze losy dziewczyn:

• Gigi Hangach zamieszkała w Las Vegas i poświęciła się obronie praw zwierząt
  
• Michelle Meldrum poślubiła Johna Noruma (gitarzystę Europe) w 1995, z którym przeniosła się do Szwecji. Tam utworzyła heavymetalową formację Meldrum. Dwa krążki odniosły umiarkowany sukces - Loaded Mental Cannon w 2001 i Blowin` Up The Machine w 2007 (McDonald na perkusji). Nieoczekiwanie Michelle zapadła w śpiączkę 18 maja 2008 w wyniku udaru mózgu i zmarła 21 maja w wieku niespełna 40 lat w kalifornijskim Szpitalu im. Świętego Józefa w rezultacie ograniczenia dopływu tlenu i krwi przez torbielowatą narośl na mózgu.
  
• Kim Nielsen-Parsons -dorabiała jako muzyk sesyjny i organizator koncertów, dołączyła także do Wraith
  
• Linda McDonald - The Iron Maidens (kobiecy tribute-band), w którym grała pod pseudonimem Nikki McBurrain (World`s Only Female Tribute To Iron Maiden w 2005, koncertówka Route 666 w 2007 oraz EP-ka The Root Of All Evil w 2008)
  
• Josephine Soegijanty -The Iron Maidens (pod psudonimem Adrienne Smith)
  
• Karen Kreutzer zajęła się analizami danych w jednej z firm
  
• Dyna Shirasaki sformowała ThundHerStruck (żeńską wersję AC/DC)
  
• Lucienne Thomas dołączyła do Heart
  

Mary Jo Godges (ex-Diamond Claw)