Angielska formacja założona w 1987 w Nottingham przez Gregga Russella na gruzach glam-metalowej grupy Deuce. Zadebiutowała w tym samym roku singlem Lonely / Rock They Stand For, który rozprowadzono dzięki uprzejmości szefów wytwórni FM Revolver. Doprowadziło to do podpisania kontraktu z Aztec Communications i nagrania EP-ki, którą wyprodukowali Steve Dawson (gitarzysta Savage) i Glenn Scrimshaw (ex-Limelight). Wytłoczono jedynie 500 egzemplarzy krążka, a utwór Under The Hammer skomponowano z Pete`m Way`em (basistą UFO i Waysted), który w tamtym czasie kupił od Carey`a przecenionego Jaguara. Ten hard rockowy materiał dawał nadzieję na dużą karierę. W 1990 Carey`s zastapił Ken Tilley (ex-Deuce), jednak już w kilka tygodni później doszło do zatargu między nim a Russellem, w efekcie czego Tilley wniósł do sądu skargę o pobicie. Lider bowiem ogłosił Tilley`owi wywalenie z kapeli w dość nietypowy sposób - uderzając go z główki i wybijając ząb. W dodatku Russell popadł w kłopoty, organizując pirotechniczne show dla zaprzyjaźnionego zespołu APB - w efekcie doszło do poparzeń muzyków i fanów, kiedy własnoręcznie stworzona przez gitarzystę machina obrotowa wystrzeliła odłamki w kierunku sceny.
W międzyczasie jednak Wraith koncertowali aktywnie na terenie Anglii, Szkocji i Walii. Po powrocie do Nottingham Russell zwolnił wszystkich kolegów poza wokalistą Clarkiem, zatrudniając trzech nowych muzyków. Z pomocą Guy`a Bidmeada nagrano materiał w ciągu trzech tygodni 1991, ale producent nie był zadowolony z końcowego efektu i nagrania włożono do szuflady. W końcu [2] ukazał się nakładem Warhammer Records, zremixowany znów przez Way`a przy współpracy z Laurence`m Archerem (ex-Lautrec, ex-Stampede). Powstała atrakcyjna dla szerokiej publiczności mieszanka heavy i glam-metalu (na wzór Skid Row), z mocnym głosem Clarca i popisowymi solówkami Russella. Płytę promowano na trasie z UFO i Legs Diamond, nakręcono także videoklip do Hungry. Niestety teledysk zablokowali szefowie MTV przez obecność w nim gwiazdy porno Tary. Równie dobry był [3], ale media krytykowały go za nie podążanie za trendami grunge i nazywały go z pogardą "tradycyjnie rockowym". W 1994 basista Steve Clark postanowił poświęcić się medycynie. Clarc i Russell w tym samym roku pod nazwą Free Spirit nagrali EP-kę The Next Big Thing. W 1996 Wraith wrócił z nowym wokalistą Mike`m Barkerem (ex-Panic In Detroit), a Andy Gamble zamienił gitarę na bas. Niespodziewanie ten ostatni odszedł jak tylko rozpoczęto prace nad [4] i jego etat zajęła Kim Nielsen, znana z Phantom Blue. Krążek przepadł niestety na rynku i zdobył pewną popularność tylko w Japonii, gdzie dorzucono cover Judas Priest Starbreaker jako bonus. Wznowiono również nakładem Pony Canyon Records [2] i [3] w Wielkiej Brytanii z bonusami i zmienionymi okładkami.
W kolejnych latach kariera Wraith rozmyła się. Rozmowy z Tonką (perkusistą Radium i Chaingang) spełzły na niczym, sam Russell też się zagubił dorabiając na boku jako tatuażysta i męski stripper o nicku Ice. Wzorował się tutaj na Scotcie Carey`u, który został gwiazdą filmów porno. Andy Reynolds przeprowadził się do Hiszpanii i kupił na własność bar na Lanzarote. Perkusista wziął udział w show telewizji kablowej "Cuidado Con Me Culo" i był bliski od reprezentowania Wysp Kanaryjskich na forum europejskiego festiwalu (piosenka Mi Madre Tiene Cojones). W 2003 Russell powrócił do muzykowania w formacji Tigertailz, a w marcu 2006 wskrzesił Wraith, ponownie wznawiając współpracę z Barkerem i Gamble`m (składu dopełnili basista Glen McCarthy i bębniarz Jon Roland). Jednak jedyną rzeczą pamiętaną z [5] była narracja słynnego pisarza s-f Arthura C. Clarke`a w intro.

Kim Nielsen (ex-Phantom Blue), Jay Graham (ex-Skyclad, Ravens Creed, Rift)