Angielska grupa folkmetalowa powstała w 1990 w Newcastle-Upon-Tyne z inicjatywy Martina Walkyiera (ur. 20 września 1967), Steve`a Ramsey`a i Greame Englisha. Nazwa oznaczała "wszechogarniającą nagość" i uformowała się w dawnej Anglii wraz z powstaniem pogańskiej religii wikka, w której większość działań rytualnych wykonywano nago. Zespół zatem już z założenia zdecydował się nie stronić od rubasznego humoru i pogańskich wpływów w swojej twórczości. Zresztą Walkyier postanowił kontynuować swoje zainteresowanie czasami minionymi z okresu Sabbat i dlatego debiut łączył pogańskie teksty, miażdżące akordy gitarowe (miejscami nawet speedmetalowe) i partie elektrycznych skrzypiec, co dało zaskakujący efekt o nadzwyczaj oryginalnym brzmieniu (Sky Beneath My Feet, The Widdershins Jig). Niektórzy nawet nazwali Skyclad metalowym odpowiednikiem Fairport Convention. Na [2] muzycy udowodnili, że potrafią grać nie tylko szybko, ale też wzbogacić muzykę o elementy akustyczne. Walkyier zrezygnował z krzyku, przestawiając się na ekspresywne i melodyjne śpiewanie. Z czasem Skyclad łagodniał, stając się coraz bardziej folkowy. Otwierający Thinking Allowed był esencją ówczesnego stylu Anglików. Z krążka warto wspomnieć także niespełna minutowy Tunnel Visionaries, wykorzystujący wstęp z wpływowej noweli s-f "Wojna Światów" H.G. Wellsa. Na [4] w tekstach pojawiły się manifesty społeczno-polityczne, kwestie ochrony środowiska oraz poszukiwanie sensu życia (Civil War Dance, Cardboard City). Pierwszy okres działalności spinał w całość dojrzały [5] z tak słynnymi kawałkami jak Still Spinning Shrapnel, Art-Nazi czy Brimstone Ballet, w których na pierwszy plan wysuwał się pełen złości głos Walkyiera oraz gra nowej skrzypaczki Georginy Biddle.
Przejście do Massacre Records otworzyło przed Skyclad nowe horyzonty. Wydany 12 lutego 1996 [6] okazał się najwybitniejszym dziełem w całej twórczości. Był to fantastyczny krążek, pełen cudownej roztańczonej muzyki, wykonanej i zaśpiewanej lepiej niż kiedykolwiek, będącej jednocześnie świadectwem doskonalenia stylu. Numery dotyczyły m.in. roli pieniądza w przemyśle muzycznym (Penny Dreadful), zagrożeniach związanych z rozwojem nauki (Science Never Sleeps) i dążeniu do władzy (I Dubious). Niby tematy oklepane, ale ekspresja Walkyiera naprawdę potrafiła zaintrygować. Nigdy wcześniej ani nigdy potem Skyclad nie osiągnęli takich wyżyn artystycznych jak w Inequality Street, The Wrong Song, Snake Charming czy No Deposit, No Return. Znakomicie wypadła także instrumentalna przeróbka Tańca Z Szablami Arama Chaczaturiana. W listopadzie 1996 ukazał się Oui Avant-Garde A Chance - przekrojowe wydawnictwo, zawierające rozmaitego rodzaju odrzuty, covery (m.in. Master Race New Model Army) i mixy. Na kompilacji tej wystąpili gościnnie muzycy niemieckiego Subway To Sally.
Poza przejmującym Single Phial, [7] brzmiał niestety jakby muzycy powoli tracili wiarę w osiągnięcie sukcesu na dużą skalę. Aranżacje znacznie uproszczono, a muzyka formacji znacznie oddaliła się od metalu, stawiając niejednokrotnie na czysty folk. Powrotem do wysokiej formy był [8], ostatnia płyta nagrana dla Massacre Records. Album był powrotem do bardziej rockowego brzmienia. W Vintage Whine i On With Their Heads! zawarto tak charakterystyczny z przeszłości luz i optymizm, a Bury Me uwypuklał doskonałą współpracę gitar ze skrzypcami. Intrygujący Little Miss Take przestrzegał mężczyzn przed sprytem kobiet, a pełna świeżości ballada No Strings Attached udowadniała jak duży postep wokalny na przełomie ostatnich lat uczynił Martin Walkyier, z każda kolejną płytą odchodząc od thrashowego skandowania stosowanego na początku lat 90-tych. Było to ostatnie w pełni udane wydawnictwo kapeli, która do dziś uznawana jest za "ojców folk metalu". Na wydanym przez Nuclear Blast [9] dało się wyczuć pewne zmęczenie, choć nie brakowało przebojów w starym stylu jak Think Back And Lie Of England czy Crux Of The Message. Uwagę zwracały także The Disenchanted Forest, w którym skrzypce do złudzenia przypominały polskie melodie ludowe oraz cover Swords Of A Thousand Men zespołu Tenpole Tudor. Tytuł płyty nawiązywał przewrotnie do gry "Pokemon" i szaleństwa z nią wtedy związanego - zabawek i maskotek, służących do "prania dziecięcych mózgów i nabijania kabz". W 2001 ze Skyclad odszedł Walkyier - powodów podobno było kilka (m.in. konflikt na tle finansowym) i utworzył projekt The Clan Destined (demówka "In The Big Ending..." w 2004). Jego następca, Kevin Ridley, nie spełnił pokładanych w nim nadziei. Dla większości fanów grupy, osoba Walkyiera z jego charyzmą i specyficznym głosem, stanowiła kręgosłup Skyclad. Bez niego kapela zgubiła swoją tożsamość i właściwie przez następną dekadę straciła sens istnienia. [10] zawierał osiem utworów z Dynamo`95 oraz cztery akustyczne kawałki z trudno dostępnej EP-ki Outrageous Fourtunes z 1998.
W 1996 wydano składankę Old Rope. Dyskografię uzupełnia nagranie Prime Evil na tribute dla Venom "In The Name Of Satan". Dave Pugh zagrał na demówce Eliminator. Jay Graham bębnił w Ravens Creed, Rift i Wraith.

Martin Walkyier (ex-Sabbat), Steve Ramsey / Graeme English (obaj ex-Satan, ex-Blind Fury, ex-Pariah), Dave Pugh (ex-D.A.M.)