Angielska grupa powstała w 1983 z inicjatywy trzech muzyków Angel Witch - Kevina Heybourne`a, Pete`a Gordeliera i Davida Hogga. Po dołączeniu do składu wokalisty Lou Taylora, kwartet nagrał w 1984 dwuutworowe demo Nowhere To Run / Evil Games, ale wkrótce się rozsypał, kiedy Heybourne rozpoczął zbieranie nowego składu Angel Witch. Dość niespodziewanie w tym samym czasie członkowie niemniej słynnego Satan zostali poniekąd zmuszeni przez wytwórnię Roadrunner do zmiany nazwy, jakoby nie pasującej do dotychczasowej muzyki przez nią granej. Czterech muzyków Satan dołączyło do Lou Taylora i nagrało album pod nazwą Blind Fury. Formacja zrezygnowała z brzmienia Newcastle i przygotowała płytę z bardziej tradycyjną muzyką heavymetalową. Krążek ukazał się w momencie, gdy zainteresowanie NWOBHM zdążyło już osłabnąć. Blind Fury zrezygnowali z gniewu i chłodu Satan, stawiając na melodię i rockowy styl śpiewania Taylora. Do It Loud udowadniał, iż dynamika Satan w nieco przystępniejszej formie się sprawdzała i ta atrakcyjna melodia wypadła imponująco na tle energetycznych zagrywek. W Out Of The Reach znakomicie połączono rock i heavy metal, jaki pojawiał się w części drugiej tej kompozycji. Śpiew Taylora nadał muzyce pewnych cech teatralnych, co stanowiło ciekawy efekt i w zasadzie niespotykany wcześniej wśród zespołów NWOBHM. Odnosiło się wrażenie, że obaj gitarzyści w pewnym stopniu starali się dodatkowo wyeksponować swoje umiejętności, nie do końca jakby ujawione w Satan. Płyta zawierała udane kawałki w klasycznym stylu jak Contact Rock And Roll z rockową melodią, ale także bardziej złożone jak Evil Eyes, będący w znacznym stopniu zwiastunem późniejszego rozwoju progresywnego metalu na Wyspach. Bezkompromisowość przypominała się w energicznym i pełnym gitarowych popisów Living On The Edge, określonym jako "ugładzone pokłosie debiutu Satan". Numer zawierał też spokojny refleksyjny fragment, wskazujący, że zespół chciał brzmieć i prezentować się nieco inaczej. Warto także wspomnieć oparty na rock`n`rollu wymiatacz Dynamo, przeznaczony na koncerty, z potężną dawką heavymetalowego optymizmu. Album zamykał mocno pokręcony Dance Of The Crimson Lady, w którym cechy progresywnego teatru ubrano umiejętnie w delikatne i przeplatające się z nimi ciężkie motywy, tworząc całość wykraczającą znacznie poza ramy tradycyjnego heavy. Od całości odstawał jedynie przeciętny Back Inside. Pod względem technicznym starannie dopracowano wszelkie szczegóły - każde zagranie starannie przemyślano, a każdy detal perfekcyjnie wkalkulowano. Zarazem trudno było kogokolwiek wyróżnić, wszyscy bowiem zagrali na wysokim poziomie. Trudno zrozumieć, dlaczego album nie zdobył uznania w czasie, gdy się ukazał. Być może prasa zbyt pochopnie umieściła go na półce hard rockowej, może też dlatego, że zaprezentowana muzyka była nie do końca przyswajalna dla fanów Satan, wybrednych pod względem przesytu melodii. Nie wszystkim pasował też nietypowy wokal Taylora i cechy rodzącego się progresywnego heavy metalu. Formacja nie przetrwała prób obojętności i została rozwiązana.
Lou Taylor przewinął się przez skład Persian Risk, natomiast reszta składu reaktywowała Satan. Później muzycy utworzyli jeszcze Pariah. W 2006 [1] został ponownie wydany przez wytwórnię Majestic Rock z trzema bonusami z sesji BBC. Sean Taylor grał też w Blitzkrieg. Russ Tippins grał w Russ Tippins Electric Band i Tanith.

Kevina Heybourne (ex-Angel Witch, ex-Deep Machine),
Steve Ramsey / Russ Tippins / Graeme English / Sean Taylor (wszyscy znani z Satan, ten ostatni też ex-Warrior)