Angielska grupa powstała w 1979 we wschodnim Londynie z inicjatywy Boba Hookera. Swego czasu bardzo popularna (zwłaszcza w rodzinnym mieście) i powiązana z wieloma innym zespołami NWOBHM - nigdy jednak nie osiągnęła nawet małego sukcesu, w czym przeszkodziły czynniki losowe i notoryczne zmiany personalne. Z początku wszystko wydawało się iść dobry torem, a Deep Machine potrafili w klubie zgromadzić na koncercie podobną ilość fanów co Samson, Angel Witch, Desolation Angels czy Praying Mantis. W tamtym okresie ekipę tworzyli poza Hookerem: wokalista Roger Marsden, drugi gitarzysta John Wiggins, basista Dave Orton i perkusista Rick Bruce. W latach 1980-1983 ukazały się aż cztery kasety demo. Nagrania z 1980 nie nadawały się do słuchania (Deep Machine, Witch Child, The Wizard) przez wzgląd na przegłośnienie. Kaseta z 1981 to już zupełnie inna sprawa: fantastyczny Demon Preacher rozpoczynał rasowy riff, a numer w niczym nie ustępował dokonaniom najlepszych z tego okresu. Znakomicie zaprezentował się przede wszystkim wokalista Marsden, posiadający czysty mocny głos w średnich rejestrach. Szkoda, że ten killer trwał niewiele pond trzy minuty. Hooker czarował od początku Asylum - kolejnego wyśmienitego kawałka, który nabierał jeszcze większej werwy przy wokalu frontmana. Demówkę kończyły ulepszone wersje Witch Child oraz Deep Machine. W tym czasie Bob Hooker odszedł próbując dostać się do Iron Maiden, którzy wyrzucili właśnie Dennisa Strattona, jednak szansę na występ dano Tony`emu Parsonsowi (tego szybko zastąpił Adrian Smith). Hookera w Deep Machine zastąpił nie kto inny jak Kevin Heybourne - lider Angel Witch. Nagrane z nim demo w 1982 przynosiło tylko dwa kawałki, ale za to najdłuższe w początkowej karierze Deep Machine: Nightstalker i Saga. Ten pierwszy brzmiał nieco jak wczesny Tygers Of Pan Tang, drugi nosił znamiona power-ballady. 4 września 1982 zespół wystąpił z półtoragodzinnym repertuarem na festiwalu "Dynamo". Wtedy jednak Marsden miał tego wszystkiego dość - grupa intensywnie koncertowała, ale nie mogła wyjść poza małe sale, a na jakikolwiek kontrakt nie było żadnych perspektyw. Śpiewak skorzystał więc z oferty sprytnego Heybourne`a, który tylko czekał, by zreaktywować Angel Witch. Za nim poszedł też perkusista Bruce. Nową wokalistką została Donna Cater, znana z Black Widow. Odszedł też John Wiggins do Tokyo Blade - pojawili się za to gitarzysta Tony Harris, basista Andy Wrighton i perkusista Dave Dufort (ex-EF Band, ex-Angel Witch). Ten skład w 1984 nagrał czwartą już demówkę - otwierał ją drapieżny Feed The Fever. Cater śpiewała lepiej niż w swojej poprzedniej kapeli, ale tym razem (przez wzgląd na finanse) nagrania charakteryzowały się słabym głuchym brzmieniem. Loty obniżał przeciętny Freeway - nijaki rocker z mało przekonującym refrenem. Atrakcyjniej wypadł kończący kasetę i ten cały okres działalności Sin Is Just A State of Mind - rasowe heavymetalowe uderzenie w średnich tempach. Grupa rozpadła się w połowie 1984 - Andy Wrighton poszedł śladami Wigginsa do Tokyo Blade, natomiast Dave Dufort znalazł miejsce w Dennis Stratton`s Lionheart.
Coś drgnęło w styczniu 2009, ponownie dzięki Hookerowi. Początkowo do zreaktywowanego Deep Machine mieli dołączyć Wiggins i Wrighton, ale znów skorzystali z oferty Tokyo Blade. W ten sposób znalazło się miejsce dla gitarzysty Nigela Martindale`a (znanego z Fawl, Carnal Rites, Art Of War i Torn Angel) oraz basisty Johna Riley`a (m.in. Stolen Property, Urban Clearway i Innovatia). Grupą zainteresowała się niemiecka wytwórnia High Roller Records, która wydała dwie EP-ki i album. Ten ostatni był rezultatem siły marzeń i determinacji, które w połączeniu z konsekwencją doprowadziły w końcu do wydania wymarzonej płyty długogrającej. Krążek nie zaskoczył stylistycznie - poza faktem, że ten korzenny NWOBHM zagrano ciężko i poparto go współczesną produkcją. Znalazły siętu cztery numery z przeszłości: The Wizard, Witch Child, Killer oraz Iron Cross, reszta materiału byłą premierowa. Był to melodyjny heavy/power, choć zdarzały się wycieczki do klasycznego heavy spod znaku Iron Maiden (Hell Forest) czy grania wręcz przebojowego (The Gladiator, Whispers In The Black).
Pierwszy wokalista Robert Marsden śpiewał też potem w EF Band i Nevadda Foxx. Andy Wrighton poza Tokyo Blade grał też Shogun, a John Wiggins w Battlezone.

Donna Cater (ex-Black Widow), Dave Dufort (ex-EF Band, ex-Angel Witch, ex-Tytan, ex-Troy), Charlie Towler (ex-Slam)