Angielska grupa powstała w Londynie w 1984, tuż po odejściu Di'Anno z rozczarowującego Gogmagog. Sfustrowany wokalista przelał całą swoją wściekłość na [1], którym powracał w chwale na pole ciężkiego i szybkiego heavy. Płyta w dużym stopniu opierała się o doświadczenia wyciągnięte z Iron Maiden, lecz cechowała się nowocześniejszym brzmieniem uwzględniającym zmiany jakie zaszły w brytyjskim metalu po eksplozji NWOBHM. Paul śpiewał zadziornie, nienagannie i z większą swobodą niż w przeszłości. Sporą klasę pokazał również John Wiggins w urozmaiconych solówkach gitarowych, resztę uzupełniała mocna sekcja rytmiczna i nieustanne ataki dwóch gitar. Zabrakło jednak dobrych pomysłów na całą płytę - cieniem kładły się wypełniacze o lżejszym rockowym charakterze jak Feel The Rock i Voice On The Radio, nieudolnie zamaskowane jako numery heavymetalowe. Battlezone bezsprzecznie radzili sobie lepiej w wolniejszych utworach jak The Land God Gave To Cain czy Too Much To Heart. Nieco szwankowała produkcja, zwłaszcza obie gitary brzmiały płasko i mało wyraziście. Materiał promowano m.in. na festiwalu Dynamo, choć koncerty zespołu w Europie tłumów nie przyciągały. Ponadto album sprzedawał się kiepsko. Udane tournee po USA i Kanadzie stało się paradoksalnie początkiem problemów, gdyż Bob Falck skusił się na przejście do Overkill.
Także [2] nie zyskał rozgłosu, choć część materiału utrzymano w niezłym marszowym tempie. Wyróżniał się przede wszystkim potężny Whispered Rage celujący w stylistykę US power, a niewiele mu ustępowały Metal Tears, Nuclear Breakdown oraz tytułowy Children Of Madness. Di'Anno był w kapitalnej formie wokalnej, a forma pozostałych muzyków także nie budziła zastrzeżeń. Duet Wiggins-Bath grał z dużym feelingiem i bez zbędnych popisów - nie obyło się naturalnie bez znakomitych riffów czy udanych solówek, ale zrezygnowano z dodatkowych ozdobników. Krążek nie zyskał uznania w erze eksplozji thrash metalu i rozczarowany Di'Anno ostatecznie rozwiązał grupę w 1988. Niedługo potem wystąpił gościnnie podczas koncertu Praying Mantis w Tokio, a następnie wziął udział w marnym projekcie pod nazwą "NWOBHM All Stars". W 1991 znów spotkał się z Bathem i Hopgoodem w Killers. W 1998 wraz z Wigginsem wskrzesił Battlezone i wydał [3]. Płyta zamiast prostego heavy metalu zawierała ciężkostrawny agresywny hardcore, a w niektórych kawałkach głos Paula podchodził wręcz pod growling. Kilkanaście miesięcy później reaktywował swój dawny projekt Di'Anno, wydając płytę Nomad w 2000 (na gitarze Paul Turin). Później pojawił się w składzie Architects Of Chaoz i Paul Di'Anno Warhorse (Warhorse w 2024). W 2001 ukazała się składanka Cessation Of Hostilities, a w 2008 box The Fight Goes On, zawierający wszystkie trzy albumy Battlezone.
Steve Hopgood bębnił też w Tank. John Hurley zmarł na raka 5 maja 2018 na raka w wieku 57 lat, Paulo Turin 27 czerwca 2021 na Covid-19, a Paul Di'Anno zmarł 21 października 2024 w wieku 66 lat.

Paul Di'Anno (ex-Iron Maiden, ex-Lonewolf, ex-Di'Anno, ex-Gogmagog), John Wiggins (ex-Deep Machine, ex-Tokyo Blade),
John Hurley (ex-Touchstone), Graham Bath (ex-Persian Risk), Steve Hopgood (ex-Chinatown, ex-Persian Risk)