Angielski zespół założony w 1991 przez Di'Anno. Po niepowodzeniach jakimi okazały się jego dwa poprzednie projekty - Gogmagog i Battlezone - zaproponował tym razem metal głębiej zakorzeniony w NWOBHM. Było to niestety wtórne kopiowanie, a utwory z [1] brzmiały nawet identycznie jak Iron Maiden, Judas Priest ze środkowego okresu (Impaler), a nawet Accept. Dodatkową przesadą było nagranie mizernej przeróbki Żelaznej Dziewicy Remember Tomorrow. Potwierdziła się zatem reguła, że do jakiegokolwiek muzycznej działalności Di'Anno po 1981 należało podchodzić ze zdwojoną ostrożnością. O średniactwie Killers świadczył typowy dla tej płyty The Beast Arises - ociężały utwór, w którym wolniejsz judasowanie spotykało lekko zamerykanizowane elementy Battlezone. Fatalnie wypadł ospały cover T.Rex Children Of The Revolution, a S&M usadowiono na niezbyt porywającym fundamencie wyciosanym przez tzw. Drugą Falę NWOBHM. Lepiej Di'Anno wypadał w momentach łagodniejszych, ale niezdecydowany Takin` No Prisoners przeinaczał ciepłą refleksyjną melodię w niefortunne ciężkie toporne heavymetalowe riffy. Pomysł naprzemiennego łagodnego i mocnego grania wypalił za to w dostojnie zagranym Dream Keeper. Interesująco rozpoczynajacy się Awakening z odpowiednim dramatyzmem i siłą przekazu, rozpływał się niestety w chropowato zagranym hard rocku. Materiał nie był zbyt wyrafinowany, ale duet Evans-Burr starał się ubarwić go solówkami i to przy palecie rozwiązań rzadko w Anglii spotykanych. Sekcja rytmiczna ze wskazaniem na Hopgooda także wypadła nieźle i jeżeli ktoś odstawał to sam Di'Anno, na którego głos niekorzystnie zadziałał czas. Brzmieniowo zabrakło głębi, jak również ciężaru gitar przy dobrze dobranej głośności perkusji i basu. Przy akceptacji absolutnej przeciętności całego przedsięwzięcia, należało zwrócić uwagę na fakt, że Killers powstali w nie najlepszym momencie dla tradycyjnego heavy. W samej Wielkiej Brytanii kwintet został dostrzeżony, ale niezbyt doceniony. W tym samym roku Iron Maiden wydali Fear Of The Dark i te dwa krążki dzieliła ogromna przepaść.
Koncertowy [2] stanowił przekrój przez całą karierę Di'Anno. Było wspomnienie czasów Battlezone (Oveload, CHildren Of Madness, Metal Tears), a nawet Iron Maiden (aż 7 numerów). Z ciekawostek wykonano dwie przeróbki (We Will Rock You Queen i Smoke On The Water Deep Purple), które przyzwoicie umilały czas. Di'Anno zawsze lepiej sobie radził na żywo niż w studio. Na [3] zrezygnowano z mainstreamowego hard`n`heavy, a w zamian zaczęto podrabiać Panterę z Cowboys From Hell. Di`Anno wyszedł właśnie z więzienia, dokąd trafił za posiadanie narkotyków, a sąd określił go jako "poważne niebezpieczeństwo dla społeczeństwa". Udając niepotrzebnie socjopatę, zwrócił się w kierunku groove metalu, który nie przekonywał ani agresywnymi gitarami, ani szybką perkusją - a przede wszystkim nie osiągał sukcesu poprzez zamierzone zaskoczenie pójścią w inną stronę stylistyczną niż powszechnie oczekiwano. Krążek był niespójny i nie porywał w żadnym aspekcie. Udający thrash metal Think Brutal wypadał fałszywie - w zasadzie na każdym kroku ta próba znalezienia kompromisu między nowoczesnością a agresywnością była strzałem w kolano. Trudno było zrozumieć czemu formacja porzuciła melodyjne patenty zaprezentowane na debiucie. Dopiero w 2000 udało się artyście wydać wreszcie dobrą płytę - pod starym szyldem Di'Anno ukazał się Nomad, nagrany z pomocą członków Angry.
Steve Hopgood, Gavin Cooper i Nick Burr grali razem w Legion, ponadto perkusista dołączył do Tank. Paul Di'Anno śpiewał w Architects Of Chaoz i Paul Di'Anno Warhorse (Warhorse w 2024).

Paul Di'Anno (ex-Iron Maiden, ex-Lonewolf, ex-Di'Anno, ex-Gogmagog, ex-Battlezone, ex-ex-Praying Mantis), Cliff Evans (ex-Tank),
Steve Hopgood (ex-Chinatown, ex-Persian Risk, ex-Battlezone); Graham Bath (ex-Persian Risk, ex-Battlezone)