Islandzka grupa założona w 2008 w Reykjaviku jako Chao. Na tamtejszej scenie blackmetalowej istniały dwa główne style tego gatunku. Pierwszy to prymitywne i surowe brzmienie, które nawiązuje do dawnych czasów, a drugi to współcześniejsze dysonansowe grania - Sinmara należała do tych drugich. Debiut miał złowieszczy i ponury klimat, a sterylne riffy lśniły niczym ostrze noża o północy. Utwory nie różniły się zbytnio od sebie i pod tym względem fani wysuwali poważniejsze zastrzeżenia. Ekipa połączyła ortodoksyjny black metal z niezrównaną brutalnością, czerpiąc inspirację z okultyzmu i mistycyzmu. Ten black metal był nastrojowy, ale nigdy zbyt wolny, by stać się nudnym. Był też ciężki i agresywny, ale nigdy monotonny, a ogólna atmosfera nasuwała na myśl opuszczoną ciemną jaskinię podczas rytuału kultystów. Wprowadzający Katabasis nadał ton całości, a tytuł z greki oznaczał zejście do podziemi. Kompozycje w stylu Verminous czy Shattered Pillars nasycono chaotyczną złośliwością, łącząc skomplikowane riffy dwóch gitar z imponująco złożoną perkusją Bjarniego Einarssona. Dłuższe niż przeciętne długości utworów dały Sinmarze więcej przestrzeni do eksploracji różnych pomysłów (z których niektóre skręcały w stronę Deathspell Omega). Instrumentalny Stygian Voyage wzbogacono o poczucie próżnej nadziei pośród całego tego chaosu i zła. Przerażające szepty, odległe bębny wojny, krzyki bólu i gitara akustyczna prowadziły do tytułowego Aphotic Womb, w którym wolniejsze tempo wykorzystano jako okazję do stworzenia kolejnych warstw atmosfery. 10-minutowy Mountains Of Quivering Bones to szorstki chropowaty wokal i dziwnie hipnotyczne akordy, a kiedy gitara przebijała się przez niesamowitą ciemność (pod koniec szóstej minuty), to Sinamara wspinała się na najwyższy poziom złowieszczości. Muzycy posiedli nie tylko umiejętność pisania dobrych riffów, lecz także talent brania wszystkich tych pomysłów i łączenia ich w sposób, który wydawał się całkowicie naturalny i jednocześnie świeży, pomimo że żadna z tych poszczególnych części nie była szczególnie oryginalna.
[3] był stylistyczneym przedłużeniem EP-ki, ale po zaledwie 42 minutach młócki następował nagły koniec. W Apparitions po ciągnącym się chóralnym wstępie, słuchacz otrzymywał porcję przyjemnego atmosferycznego blacku, na szczęście ze zmiennym tempem, które dawałoi jakiś element urozmaicenia. W Mephitic Haze ginęły gitary - zresztą duet Jonsson-Gardarsson naciskał mniej bezpośrednio. Zamiast tego gitarzyści nakładali na aranżacje gęsty dysonans Deathspell Omega w przestrzeni gdzieś pomiędzy agresją Svartidaudi a aurą Misbyrming. Na pierwszy plan wysuwał się wokal Gudjónssona, ale w jego przesterowaniu nieraz stosowano zbyt duzo pogłosu. Po czterema utworach wykonanych po angielsku, wrzucono dwa po islandzku, które stanowiły najmocniejszą stronę albumu. W Úr Kaleik Martrada wreszcie prym wiodły gitary, a Gudjónsson zawodził w ciekawszy sposób. Tytułowy Hvisl Stjarnanna brzmiał jakby nadchodził kres wszystkiego - po ścianie dźwięku, rytm zmieniał się na wolniejszy, a wokal powoli i tajemniczo zamierał. Płyty słuchało się na jednym wdechu i przemykała ona tak szybko jak pstryknięcie palcami - ale niestety nie zapadała na dłużej w pamięć. Zabrakło wyraźniejszych wokali i tych atmosferycznych melodii znanych z Almyrkvi.
Gardar Jónsson i Bjarni Einarsson założyli wspomniany Almyrkvi. Sam Einarsson bębnił potem w blackmetalowym Parfaxitas (Weaver Of The Black Moon w 2024). Dórir Gardarsson udzielał się w blackmetalowym Vafurlogi (I Vökulli Abján w 2024).

Ólafur Gudjónsson / Gardar Jónsson (obaj ex-Chao), Dórir Gardarsson (ex-Chao, Svartidaudi),
Bjarni Einarsson (ex-Revolter, ex-Finngálkn, ex-Abominor, ex-Chao, Slidhr), Stephen Lockhart (ex-Myrkr, Rebirth Of Nefast), Sigurgeir Lúdviksson (ex-Malignant Mist)