Amerykański zespół założony w 1987 w New Jersey z inicjatywy Sebastiana Bacha (właśc. Sebastian Bierk, ur. 3 kwietnia 1968), mającego już pewne doświadczenia sceniczne z Madam X. Już na starcie przyszłość formacji zapowiadała się obiecująco, gdyż gitarzysta David Sabo kolegował się z Jonem Bon Jovi, który sfinansował muzykom nagranie profesjonalnego demo i wyłożył 200 000 dolarów na spłatę długu dla byłego managera Bacha. W 1988 Skid Row podpisali kontrakt z wytwórnią Atlantic Records - nagrany dla niej [1] opowiadał się po stronie łagodnego hard rocka, niestety dość wtórnego. Takie kawałki jak balladowe 18 & Life, I Remember You czy ostrzejszy Youth Gone Wild ujawniały silne wpływy nie tylko Kiss i AC/DC, ale także Aerosmith, Ratt, Mötley Crüe i Bon Jovi. Błahe teksty dotyczyły młodocianych gangów z bronią i dzieci bez przyszłości, choć sami muzycy wydawali się mieć wiarę we własne przesłanie. Pomimo sporych wad płyta osiągnęła duży sukces, rozchodząc się w ilości ośmiu milionów egzemplarzy. Sukces ugruntowano występem na wielkim festiwalu w Moskwie u boku Ozzy`ego Osbourne`a, Scorpions i Cinderelli. Niedługo potem wybuchł konflikt z Bon Jovim, który w zamian za udzieloną wcześniej pomoc domagał się znaczącego udziału w zyskach ze sprzedaży debiutu. Kolejnym krokiem w karierze Skid Row było tournee z Aerosmith po USA - podczas jednego koncertów ktoś z widowni rzucił w Bacha butelką, a ten odrzuciwszy ją w kierunku widza, trafił w niewinną dziewczynę i złamał jej nos. Po czym zeskoczył w tłum i zaczął kopać kolejnego fana w główę. W rezultacie został skazany na karę grzywny w wysokości 10 000 dolarów.
[2] był znacznie ciekawszy - ten zmetalizowany rock`n`roll z punkowym zacięciem lepiej eksponował możliwości obu gitarzystów i cechował się ambitniejszymi przemyślanymi strukturami (zadziorny Riot Act, klimatyczny In A Darkened Room). Uwagę zwracały również dojrzalsze teksty, dotykające problemów m.in. zwątpienia w Boga w dobie nasilenia na świecie krwawych eskalacji (ballada Quicksand Jesus) czy zażywania narkotyków dla szpanu (Monkey Business z bluesową częścią środkową). Przerażający Psycho Love z balladowym fragmentem powstał pod wrażeniem artykułu prasowego o prostytutkach uśmiercających swych klientów, aby ich ograbić. Podczas gdy wiele podobnych formacji łagodziło brzmienie i poszerzało instrumentarium o klawisze, Skid Row jakby na przekór postawił na cięższe utwory typowo gitarowe. Nieprzeciętny talent wokalny Bacha oraz różnorodny materiał zapewniły albumowi wielki sukces, trafiający w gusta szerokiej rzeszy słuchaczy i usilnie promowany w MTV jako "metal". Po obfitującym w sukcesy tournee z Guns N'Roses, krążek zyskał status podwójnie platynowego. W 1991 Bach, Sabo i Affuso znaleźli czas, by pojawić się na solowej płycie Duffa McKagana (basisty Guns N'Roses). Pięcioutworowy [3] wypełniły kawałki z drugich stron singli - covery The Ramones Psycho Therapy, Judas Priest Delivering The Goods (z gościnnym udziałem Roba Halforda), jak również Kiss, Rush i Jimiego Hendrixa. W tym samym roku zespół wystapił m.in. przed Iron Maiden na festiwalu "Monsters Of Rock".
W 1994 muzycy zaangażowali się w inne projekty - Bolan zajął się produkcją płyty Godspeed, Bach wystąpił na solowym albumie Andy McCoy`a (ex-Hanoi Rocks), a Affuso pojawił się gościnnie na solowym krążku Gilby Clarke'a z Guns N'Roses Pawnshop Guitars. [4] nie cieszył się już takim powodzeniem - zmieniła się moda, a i sama muzyka wypadła mniej interesująco. Dokken, Warrant i Danger Danger w tamtych czasach odcinali się od hardrockowo-hair metalowych korzeni. Tak też uczynili Skid Row, zwracając się ku muzyce alternatywnej i grunge, Nad płytą unosił się generalnie ponury klimat. Już w otwierającym My Enemy do jednego kotła wrzucono Black Sabbath, Alice In Chains, Red Hot Chilli Peppers i Rage Against The Machine, a w Firesign postawiono bardziej na pulsującą rytmikę niż melodykę. Punkowe inklinacje kapeli uwypuklały się w Bonehead, ale podobne motywy tego typu muzycy eksplorowali już na [2]. Ostatnie nadzieje fanów padały przy Beat Yourself Blind z "burczącymi" zagrywkami stanowiącymi tło dla potworka w stylu Rage Against The Machine. Z pewnością nie tego oczekiwali miłośnicy pamiętnych przebojów w rodzaju Youth Gone Wild czy 18 And Life. Z kolei Eileen wydawał się być kopią Come As You Are Nirvany, a Remains To Be Seen ewidentnie zrobiono na siłę. Tytułowy Subhuman Race w pewien sposób nawiązywał do Slave To The Grind, gdyż oparto go na podobnej stylistyce, tym razem jednak odartej z odpowiedniej głębi. We Frozen Skid Row gubili się zupełnie pomiędzy Red Hot Chilli Peppers a Alice In Chains - z tym, że obie kapele były lepsze w tym co robiły i przede wszystkim bardziej autentyczne. Wpływ ówczesnego Bon Jovi i motywów country dawał o sobie znać w Breakin` Down. Najlepszym utworem był kończący całość potężnie brzmiący Ironwill, oparty na silnym riffie i atrakcyjnym refrenie. Tutaj wokal Bacha momentami brzmiał jak tonacja Alice Coopera. Niepowodzenie komercyjne i artystyczne przełożyło się na sytuację w samej grupie - tak bardzo widoczna na każdym koncercie przyjaźń miedzy muzykami gdzieś się ulotniła. W grudniu 1995 formacja odmówiła rozpoczęcia koncertu Kiss, a konflikt między Bolanem a Bachem zadecydował ostatecznie o rozpadzie grupy. Bolan wydał jesienią 1997 płytę Dressing Up The Idiot z zespołem Prunella Scales, a Affuso został szefem firmy Soulsystem Orchestras Inc, zajmującej się zawodowo organizowaniem imprez rozrywkowych. Z kolei Bach wraz z Kelly Deal z The Breeders nagrał cover Alice Coopera School's Out, wykorzystany na ścieżce dźwiękowej filmu "Krzyk". Wkrótce utworzył Sebastian Bach & Friends i wyruszył na klubowe tournee po USA. Pozostała czwórka podjęła współpracę w nowym zespole nazwanym Ozone Monday (śpiewał Sean McCabe). Grupa supportowała występy Kiss, a w lipcu suportowała Mötley Crüe. Kiedy jednak 26 lipca 1999 McCabe odszedł do Mars Needs Women, zdecydowano o wskrzeszeniu Skid Row i poszukanie nowego głosu dla zespołu. Przesłuchano wielu wokalistów, by po wielu miesiącach odkryć Johnnego Solingera (lidera grupy Solinger). W kwietniu 2002 Skid Row wydał nowy singiel Thick Is The Skin. Krótko po jego wypuszczeniu, zespół ogłosił swoje uczestnictwo w trasie "Rock Never Stops" i powrócił do koncertowania w czerwcu 2002 u boku Jackyl, Vince Neila i Tesli. [6] ukazał się ostatecznie 5 sierpnia 2003 - znalazła się na nim m.in. nowa wersja klasycznego przeboju zespołu I Remember You 2. Niestety album kontynuował stylistykę łączenia hard rocka rodem z czasów Black Sabbath z pierwiastkami grunge. Śpiew Solingera wypadł rzetelnie, momentami wchodząc na wilkołacze rejestry kojarzone z Glennem Danzigiem. Sztywne aranżacje i mała przebojowść nie pozwoliły mu jednak na rozwinięcie skrzydeł. Promowany teledyskiem jawnie grunge`owy Ghost przypominal numery Audioslave. W strukturze budowania riffów Swallow Me (The Real You) korzystał po raz kolejny z tradycji Rage Against The Machine. Alternatywna ballada One Light mogła spodobać się też miłośnikom southern rocka, a Lamb udowadniał, że chłopaki pamiętali jeszcze dobre czasy [2] i pytaniem bez odpowiedzi pozostanie, dlaczego tej wypróbowanej stylistyki nie spróbowano raz jeszcze. Seria sprzężeń zwrotnych w Hittin` A Wall przywodziła na myśl Sacred Reich, ale potem ten rock`n`roll ponownie przybierano w nowoczesne szaty. W konwencji [7] znalazły się drobne i zarazem istotne różnice. Przede wszystkim album emanował radośniejszym nastrojem i zmniejszono wpływ grunge, ale o powrocie do stylistyki grania z dwóch pierwszych płyt nie było mowy. Brzmieniem płyty zajął się Michael Wagener, który współpracował z zespołem przy okazji [2]. Krążek okazał się ostatecznie spójny i udany.
Sebastian Bach wydał solowo: Bring`Em Bach Alive! w 1999, Bach 2: Basics w 2001, EP-kę Finding My Way w 2005, Angel Down w 2007, Kicking & Screaming w 2011, koncertówkę ABachalypse Now w 2013 oraz Give`Em Hell w 2014. Z powodu niewydolności wątroby Johnny Solinger zmarł 26 czerwca 2021 w wieku 55 lat.