Amerykańska formacja powstała w 1989 w Nowym Jorku, ale muzycy dość szybko przeprowadzili się do Bostonu. Oficjalnie nazwa zespołu nawiązywała do pozycji seksualnej, ale prawdziwe znaczenie dotyczyło slangowego określenia sptriptizerek. Debiut wypełnił szorstki i wręcz ostry sleaze, pozbawiony komercyjności Guns N'Roses czy L.A. Guns. Jednocześnie kwartetowi było stosunkowo daleko do hair metalu czy AOR. Na myśl przychodziły mniej melodyjne kawałki Skid Row z pierwszych dwóch krążków, Ray West za mikrofonem sprawiał wrażenia odmłodzonego Davida Wayne`a z Metal Church i Axla Rose`a w jednej osobie. Posiadający walcowaty riff Broken City przedzielono w środku melodyjnym przerywnikiem, natomiast refren do Back On The Bitch niemal wyciągnięto z debiutu wspomnianego już L.A.Guns. Z najbardziej melodyjnego na krążku Switchblade Serenade wiało komercją z lekko funkującym refrenem na wzór Extreme (uwagę zwracała melodyjna wstawka w chwili wejścia solówki). W prosto odegranym Hot Sex ciekawie pracował bas, ale od tego sleaze`u zbytnio wiało banalnością. Nie zachwycały także pędzące na złamanie karku Suzy Suicide i Scratch Like A Cat - w tym drugim na szczęście zastosowano w połowie ciekawe zwolnienie. Po raz kolejny bardzo udaną solówką popisał się gitarzysta Paul DiBartolo, swoją grą przypominając nieco Harry`ego Cody`ego z Shotgun Messiah. Ballada Thru These Eyes z pewnością mogła się podobać miłośnikom spokojnych piosenek Skid Row, choć w drugiej części przechodziła w typowe sleazowe łojenie. W sztandarowym Spread Eagle na czoło wysuwały się wpływy nie tylko L.A.Guns, ale również glam metal w stylu Ratt. Mający w sobie dużo z bluesowego podejścia Shotgun Kiss wchodził na pole specyficzne raczej dla Cats In Boots. Tej płycie na pewno służyła większa ilość odsłuchów - wielbiciele melodyjnej muzyki mogli się poczuć się na początku przygody ze Spread Eagle odrzuceni, z czasem jednak to wrażenie mijało. Drugi krążek stanowił krok do przodu, choć z Fade Away czy Faith zbytnio wiało Aerosmith. Wydawnictwo zbytnio nie znalazło nabywców i formacja zawiesiła działalność w 1994 na blisko 25 lat.
Rob De Luca grał u Sebastiana Bacha i w UFO.