Amerykański zespół powstały w 2000, przybierający po kolei nazwy Danger Kitty (singiel Love Rocket w 2002), Metal Shop i Metal Skool. Liderem był Michael Starr, który pierwsze kroki stawiał w Atomic Punks, cover-grupie Van Halen działającej w okresie od maja 1994 do grudnia 2008. Zaśpiewał również na EP-ce Wasted L.A. Guns w 1998, przewinął się też przez składy 7% Solution, First Cause, Longgone oraz Nightfall. Z kolei Satchel grał w War & Peace (projekcie Jeffa Pilsona, ex-basisty Dokken), Electric Fence (kapeli Paula Gilberta i Jeffa Martina z Racer X) i na debiucie Fight War Of Words w 1993. Na początku lat 90-tych był ponadto instruktorem w słynnym Guitar Institute Of Technology. Najmniej wiadomo było na temat basisty Travisa Haley`a, niejako maskotki zespołu. Często w wywiadach reszta kapeli nabijała się z jego rzekomej niepiśmienności i dbałości o wygląd. Wedle Satchela: "Zamiast szukać basisty, który wygląda ponętnie, łatwiej było znaleźć kogoś wyglądającego ponętnie i nauczyć go grać na basie. Przecież granie na basie jest proste".
W 2003 ekipa wydała wydany własnym sumptem krążek Hole Patrol, w zasadzie pod szyldem Metal Shop. Materiał wznowiono w 2005 z logo Metal Skool - muzyczny żart o dość podejrzanej produkcji. Część kompozycji przearanżowano i zawarto na pełnoprawnym debiucie. Steel Panther od początku jawił się jako formacja niesztampowa, usilnie pracująca nad wyrobieniem wokół siebie specyficznej otoczki poprzez żarty, sfingowane wywiady i fałszowanie własnej historii. Dlatego też do ich twórczości należało podchodzić z odpowiednim dystansem. Zresztą wystarczyło popatrzeć na image muzyków, nawiązujący do złotej ery hair metalu lat 80-tych. Pantery zaskoczyły wysokim poziomem wykonania, również w solówkach. Wydawało się, że ekipa niby parodiowała gigantów gatunku, ale robiła to tak dobrze, że każdy fan Poison, Bon Jovi czy Mötley Crüe musiał kupić krążek w ciemno. Powstało dzieło tekstowo wulgarnie, nieokrzesane i dziecinnie niegrzeczne, lecz pod względem muzycznym dopracowane i przebojowe. Całość brzmiała dokładnie tak, jak brzmiały klasyczne wydawnictwa z taką muzyką w latach 80-tych.
Tytuł [2] zwiastował dużą liczbę żartów odnoszących się do męskich narządów płciowych, a całą akcję poparto intensywną kampanią reklamową. Zawartość albumu pod wieloma względami upodobniono do debiutu, ale był to zabieg zamierzony. Szybki Supersonic Sex Machine utrzymano niemal w punkowych rytmach, w gusta trafiał również Just Like Tiger Woods, z większą porcją hard rocka oraz refrenem, którego nie powstydziłyby się kapele AOR. Zwracał uwagę głównie gitarowy rytmiczny podkład w stylu Def Leppard. Singlowy 17 Girls In A Row także nawiązywał do bujającej tradycji leppardowskiej, a balladowy If You Really Really Love Me udanie parodiował sposób grania Mr.Big i Extreme. W mocno rock`n`rollowym It Won`t Suck Itself gościnnie wystąpił gitarzysta Nuno Bettencourt ze wspomnianego Extreme. Grupa dalej bawiła się konwencją w Tomorrow Night, jawiąca się jako bardziej mięsista wersja niektórych utworów Dokken czy Lynch Mob, z gitarowym popisem na wzór Ratt. Natomiast Gold-Digging Whore kojarzył się z nagraniami Vixen i Helix, ale razić mogły linie wokalne sprawiające wrażenie dorobionych na siłę. I Like Drugs wpisywał się w stylistykę mixu Kiss i Poison, ze znaczną przewagą tego pierwszego w chórkach. Efektem było kolejne dobre dzieło i jak mówił w wywiadach Starr: "Należało wystawić jaja poza swój pokój i ruszyć na poszukiwanie nowego albumu Stalowej Pantery".
Dyskografię uzupełnia DVD The British Invasion z 28 września 2012.

Russ Parrish (ex-War & Peace, ex-Electric Fence, ex-Fight)