Amerykański zespół powstały w 1973. Wcześniej William Walden, Alan Roberts i perkusista Randy Reeder tworzyli blues-rockową kapelkę Aphrodite (1968-1973). Właśnie w 1973 w jednym z klubów w Denver wypatrzył ich Neville Chesters - manager Grega Lake`a, znanego z King Crimson i Emerson Lake & Palmer. Zaoferował on kontrakt w nowo powstałej wytwórni Manticore, założonej właśnie przez muzyków ELP. Warunkiem było przemieszczenie się do Anglii. Walden i Roberts zdecydowali się na to, natomiast Reeder zdecydował się zostać w USA. Na Wyspach zatrudniono bębniarza Lesa Sampsona i w ten sposób narodził się Stray Dog. Debiutancki krążek został określony przez krytyków jako "bezmyślny hard rock", podczas gdy ta muzyka znalazła spore grono fanów. Głowny problem polegał na nierównym materiale i jego braku oryginalności. Walden gitarowo był zafascynowany Hendrixem, a jego głos nie cechował się niczym oryginalnym. Tramp (How It Is) rozpoczynał się organowym kościelnym wstępem, po czym frontman oznajmiał słuchaczom, by "zapięli pasy" przed przejściem w ciężki blues-rocker. Crazy przypominał kopię Crazy 'Bout You Babe z wydanego rok wcześniej albumu Bloodrock. Akustyczna ballada A Letter posiadała kilka niepotrzebnych psychodelicznych wtrętów i na szczęście krążek powracał chwilowo na właściwe tory wraz z przeróbką ZZ Top Chevrolet. W tym momencie należało podkreślić największą wadę płyty - różnica jakościowa materiału - gdyż zaraz grupa wrzucała słabiutki Speak Of The Devil, będący mixem boogie i AOR. Sekcja rytmiczna prowadziła Slave, przejawiający pseudo-progresywne zapędy w stylu wczesnego Rush. Wszystko kończyła akustyczna ballada Rocky Mountain Suite (Bad Road), zbaczająca w kierunku muzyki country, za to z godnymi uwagi zagrywkami Waldena techniką slide. Greg Lake sam odpowiadał za produkcję trzech utwórów.
Muzycy nie zrażali się opiniami krytyków i przystąpili do nagrania drugiej płyty w poszerzonym składzie o gitarzystę Timmy`ego Dulaine`a i klawiszowca Luisa Cabazę. Zamierzeniem kwintetu było nawiązanie do muzyki Mountain, ale po prawdzie wyszedł jakiś dziwny mix Sweet i Grand Funk Railroad. Dołączenie nowych muzyków kompletnie zmieniło oblicze Stray Dog i ostatecznie zespół z heavy-rockowo/heavy-bluesowego zmienił się w funkowo/AOR-owy. Większość utworów zaśpiewał Dulaine, a rola Waldena została słyszalnie pomniejszona. Tylko dwa nagrania I Would i instrumentalny Worldwinds stylistycznie nawiązywały do poprzedniej płyty. Niepowodzenie artystyczne spowodowało rozpad grupy na początku 1975.
Wydana po 20 latach składanka [3] zawierała siedem numerów, w tym dwóch wersji koncertowych. Udowadniały one jak dobrą kapelą Stray Dog był na żywo i należało żałować, że w czasach działalności nie zdecydowano się na wydanie płyty live. Randy Reeder wszedł w skład Bloodrock. William Walden był zaprzyjaźniony z Johnem "Rabbitem "Bundrickiem z Free i kiedy zdrowie Paula Kossoffa zaczęło się pogarszać, Walden otrzymał ofertę nagrania partii na płytę Heartbreaker Free. Później grał z Back Street Crawler, Chaką Khan, Erikiem Burdonem i Donną Summer. W końcu skupił się na tworzeniu muzyki do filmów i telewizji.

Leslie Simpson (ex-Road)