Szwedzki kwintet założony w 1980 w Malmö. Były to czasy, kiedy o szwedzkich zespołach metalowych nikt nie słyszał, a jedynymi którym wróżono jako taką przyszłość byli Heavy Load. Rynek jednak rozwijał się dynamicznie i w drugiej linii już czekały Gotham City, Silver Mountain, Torch, Axewitch czy Mercy. Próbując dołączyć do nich, muzycy Syron Vanes z wiarą w sukces rozprowadzili w 1983 demówkę "If You Prefer Heavy Metal" - faktycznie, dzięki niej podpisali kontrakt z angielską wytwórnią Ebony Records, na której potrzeby przybrali amerykańskie pseudonimy. Debiut łączył amerykański hard rock z surowością NWOBHM. Szybkie drapieżne numery jak Running Wild czy Suicide przywodziły na myśl dokonania Judas Priest. W tej konwencji zrealizowano jeszcze pełen energii Crying For Ages, w którym było wiele zarówno Diamond Head, jak i Angel Witch. Ekipa grała technicznie dobrze, ze wskazaniem na gitarzystów atakujących słuchacza urozmaiconymi solówkami w apokaliptycznym nieraz stylu. Wokalista Erik Briselius wzbudzał mieszane uczucia i był to jeszcze jeden z tych przepełnionych entuzjazmem, ale niewyrobionych głosów epoki NWOBHM. Problemem była atrakcyjność melodii i z kilku numerów biła nawet bezradność w tej kwestii, jak z bezstylowego On Your Knees. Syron Vanes momentami krążyli wokół protometalowej nieokreśloności i zagrane w ospałym tempie kompozycje w rodzaju Sound of Metal czy naśladujący amerykańską stadionowość Born To Rock do słuchania metalu zupełnie nie zachęcały. W tytułowym Bringer Of Evil gdzieś przemykały echa Led Zeppelin. Krążek nagrano i wyprodukowano we własnym studio Ebony. Tą amatorszczyznę słychać w fatalnie zrealizowanej produkcji (cichej i głuchej) oraz często zbyt głośnego wokalu (zbyt też wysuniętego przed linią gitar). Album zasadniczo powinien przepaść w porównaniu z konkurencją, tak się jednak nie stało - głównie za sprawą niezłej promocji ze strony wytwórni Ebony Revords. Sprzedaż była zadowalająca (100 000 egzemplarzy) i kontrakt został przedłużony.
W międzyczasie Erik Briselius udzielał się jako basista w Wizzy Blaze. Na [2] ekipa przygotowała nie tylko materiał ciekawszy pod względem produkcyjnym, to miała więcej czasu w warunkach studyjnych nagrywając w rodzinnym Malmö (nowy basista Dick Qwarfort). Brzmienie było lepsze, szczególnie jeśli chodziło o sam mix i ustawienie perkusji. Grupa nieco przesunęła się w kierunku bardziej przystępnego heavy metalu środka, po części inspirowanego dokonaniami glamowych ekip amerykańskich, jednak nie idąc zupełnie w masową komercję. Poprawne szybkie utwory w stylu tytułowego Revenge wyróżniały się co najwyżej interesująca współpracą gitarzystów. Rockowy ząb był raczej stępiony w mało chwytliwych refrenach Back For More, Live My Way czy Love And Hate. Z drugiej strony na poły heroiczny, na poły balladowy Dream Of GloryOne Hell Of A Show, ale tylko miejscami - ostatecznie kawałek wypadł dość bezbarwnie, poza świetnym pojedynkiem solowym obu gitarzystów. Do motoryki NWOBHM nawiązywał najbardziej Gonna Make It z zadziornym refrenem, a na koniec bardzo dobry Fire We Got - numer z definicji hard`n`heavymetalowy i z najlepiej rozpoznawalnym riffem z tego albumu. Materiał nie przyniósł sukcesu komercyjnego nawet w Szwecji i zespół jako nie spełniający oczekiwań wytwórni został pozbawiony kontraktu. Odeszli Erik Briselius i Dick Qwarfort - ten drugi potem z sukcesami występował w rockowym Nasty Idols. W rezultacie na demówce "Promotion Tape" zaśpiewał Vahlström, a bas przejął Peter Cane. Trzyutworowa (To Shy To Cry, Written In Water i Second To None) kaseta nie zainteresowała żadnej wytwórni i na wiele lat Syron Vanes działalność zawiesił.
Ekipa zreaktywowała się w XXI wieku, grając progresywny heavy/power, nigdy jednak nie odzyskując dawnej pozycji.

Mats Bergentz (ex-Mister Kite, Anton Johansson`s Galahad Suite)