Fińska wokalistka, urodzona 17 sierpnia 1977. Edukację muzyczną rozpoczęła w wieku sześciu lat, brała też lekcje gry na pianinie i flecie. Kiedy w wieku osiemnastu lat rozpoczęła studia na kierunku śpiewu klasycznego w Sibellius Academy w Kuopio okazało się, że jej sopran sięgał już trzech oktaw. Wkrótce za namową szkolnego kolegi Tuomasa Holopainena została wokalistką Nightwish. Mimo rosnącej popularności zespołu kontynuowała studia, a także występowała jako solistka w operach i baletach. W styczniu 2003 wyszła za mąż za Argentyńczyka Marcela Cabuli, którego poznała podczas nagrywania albumu Beto Vázquez Infinity. 23 października 2005 na oficjalnej stronie Nightwish został opublikowany list autorstwa Holopainena skierowany do Turunen, w którym muzycy skrytykowali zachowanie wokalistki w stosunku do nich w ostatnich miesiącach, zarzucając jej materialistyczne podejście i oznajmili o zerwaniu współpracy z nią.
28-letnia Tarja nie spoczęła jednak na laurach i wydała 8 listopada 2006 (nakładem Universal Records) debiut, który wypełniły kolędy i muzyka klasyczna (tytuł oznaczał "Breath From Heaven"). Album niemal z miejsca zyskał Finlandii status platynowego. Wkrótce Tarja stworzyła pełnoprawny zespół, w którego skład weszli m.in. basista Doug Wimbish (Living Colour, Joe Satriani, Jeff Beck, Madonna, The Rolling Stones), klawiszowiec Torsten Stenzel (Nelly Furtado, Moby, Tina Turner, Vanessa Mae) oraz perkusista Earl Harvin (Seal, Pet Shop Boys). Taki dobór ekipy wróżył, że nowa płyta Tarji z pewnością nie będzie aspirować do metalowej. [2] ukazał się 19 listopada 2007 i w dniu premiery zdobył status złotej płyty. Był to krążek zupełnie inny niż dokonania Nightwish, choć parę kawałków przypominało jego późną twórczość. Pierwszy singiel I Walk Alone utrzymano w wolnym tempie, ale posiadający piękny refren był zgrabnym przebojem. Niestety zetknięcie z całością, choć momentami sympatyczne, mocno studziło zapał fanów. Wrażenie byłoby lepsze, gdyby materiał nie zawierał kilku koszmarków. Przede wszystkim tragiczną przeróbkę Alice`a Coopera Poison, do baśniowego klimatu pasujący jak pięść do nosa. Spokojnie można było zrezygnować z którejś z ballad, których było tutaj w nadmiarze. Przy niektórych miało się wrażenie, że umieszczono je tylko po to, by dać wokalistce możliwość wykazania się swoimi umiejętnościami. Albumowi nie można nic zarzucić w sferze produkcyjnej i wykonawczej, ale brakowało spontaniczności i szaleństwa. Dużo brzmień orkiestrowych budziło więcej skojarzeń z muzyką filmową niż poważną, trochę cięższych riffów, przewaga delikatnych momentów, a wszystko przepełnione głosem Turunen. Taka mieszanka miała tyle samo zwolenników co przeciwników. Z udanych utworów wyróżniały się My Little Phoenix, Lost Northern Star i chyba najciekawszy Damned And Divine. Oba piosenkowe single - wspomniany I Walk Alone oraz Die Alive nie robiły większego wrażenia. Wydawnictwo nieźle się sprawdzało, aby choć na chwilę oderwać się od rzeczywistości, ale przy głębszej analizie na pewno nie było to, czego oczekiwali dawni fani. Jednak i tak to wydawnictwo wypadało korzystnie w korespondencyjnym pojedynku z katastrofalnym Dark Passion Play Nightwish.

12 maja 2008 podczas trasy koncertowej "Storm In Europe", Tarja Turunen wystąpiła w warszawskiej "Stodole". Poza własnymi kompozycjami zaprezentowała także repertuar Nightwish, jak Passion And The Opera, Nemo i Wishmaster. W grudniu 2008 ukazał się [3], w którego skład weszło jedenaście utworów. Najważniejszym z nich był tytułowy The Seer z udziałem niemieckiej wokalistki Doro Pesch. Wkrótce Tarja zrekompensowała się jej śpiewając w piosence Walking With The Angels na płycie Doro Fear No Evil. Ponadto EP-ka zawierała m.in. dwa remixy, Calling Grace (gitarzysta Angry Kiko Loureiro na gitarze akustycznej) oraz cztery numery koncertowe z Finlandii. 25 lipca 2009 Tarja ponownie wystąpiła w Polsce, tym razem na niesławnym "Hunter Fest" w Szczytnie.
[4] wokalistka nagrała z pomocą słowackiej orkiestry symfonicznej. Na płycie wystąpili także Joe Satriani w Falling Awake, a za bębnami zasiadł wszędobylski Mike Terrana. Było to w miarę udane przesięwzięcie - zaskakiwał konwencją już połamany rytmicznie Anteroom Of Death z udziałem Van Canto, mocną gitarą i świetnie zaakcentowanymi skrzypcami. W pięknym I Feel Immortal powracały romantyczne wspomnienia z wczesnego okresu Nightwish. Ten symfoniczny hard rock był dość odległy od plumkania jakie Tarja zaserwowała na [2], a wszystko zagrano z większym rozmachem, na co przykład stanowiły In For A Kill i Crimson Deep. Końcówka albumu znacznie spokojniejsza i wysublimowana, z wysmakowaną basem Douga Wimbisha w We Are. Cover Whitesnake Still Of The Night bił na głowę nieudaną przeróbkę Alice`a Coopera. Tarja zaśpiewała niezwykle naturalnie, bez siłowości wciskania się w akordy Holopainena. Warstwa instrumentalna została w pełni podporządkowana wokalowi, ale nadal utrzymywała poziom profesjonalnej dokładności. Albumowi w kwestii atmosfery zabrakło jednakże czegoś zjawiskowego, co można by odkrywać wraz z kolejnymi odsłuchami. Urok tego materiału polegał na subtelnych detalach, nieco odbiegających od kanonów metalu symfonicznego. Stylistyka płyty jawiła się bardziej jako wyważone połączenie muzyki poważnej i grania alternatywnego.
Na koncertowym [5] Tarję wspomogli podczas występu również klawiszowiec Christian Kretschmar, basista Kevin Chown (m.in. ex-Artension, ex-Magnitude 9) oraz wiolonczelista Max Lilja. Płyta dokumentowała dwa show w argentyńskim Rosario w dniach 30-31 marca 2012 w "Teatro El Círculo". Płyta zawierała dwa numery do tej pory niepublikowane (Into The Sun i Never Enough), jak również nowe covery: Heaven Is A Place On Earth Belindy Carlisle, Livin` On A Prayer Bon Jovi i Still Of The Night Whitesnake. [8] wypełniło dwanaście różnych operowych wersji Ave Maria. Dyskografię wokalistki uzupełnia EP-ka Left In The Dark z lipca 2014 (z demówkami i różnego rodzaju mixami) oraz gościnny występ w numerze Paradise (What About Us?) Within Temptation w 2013.