Holenderski zespół założony w 2013 przez Adriana Vandenberga (ur. 31 stycznia 1954). Gitarzysta sławę zyskał występując przede wszystkim w Whitesnake. W ekipie Białego Węża występował przez trzynaście lat, ale nawet po odejściu z tej formacji zawsze Adriana do dawnych przyjaciół ciągnęło. Kiedy tylko ekipa Coverdale`a występowała w Holandii, ten śmiało gościnnie wskakiwał na scenę. Poza tym muzyk oddał się swojej drugiej pasji - malarstwu i ponoć wiele galerii chciało wystawiać jego dzieła. Później urodziła się mu córka i facet poświęcił się rodzinie. W 2011 nadarzyła się okazja, by nagrać utwór dla piłkarskiej drużyny FC Twente z okazji zdobycia rok wcześniej mistrzostwa Holandii. Adrian skrzyknął kilku młodych i utalentowanych muzyków, wypuszczając kawałek pod swoim nazwiskiem, na co oburzyli się dawni członkowie grupy Vandenberg i pozwali go do sądu, ale Adrian sprawę wygrał. Nowo zebrany skład pod koniec 2013 trafił do Wisseloord Studios i pod szyldem Vandenberg`s MoonKings zarejestrował debiutancką płytę. Muzycy użyli starego sprzętu z lat 70-tych i zdecydowali się na nagrania metodą analogową, jak w starych dobrych czasach, co finalnie dobrze odbiło się na brzmieniu krążka. Choćby otwierający Lust And Lies to prawdziwy dynamit o old-schoolowym brzmieniu przypominającym mix Whitesnake i Led Zeppelin. Nawet głos Hovinga do złudzenia przypominał tonację Coverdale`a. Również Close To You powinien zadowolić nawet najbardziej wybrednych fanów Białego Węża, Zeppelinów, a nawet wczesnego Gotthard. Znów frontman wcielił się w Coverdale'a, raz jeszcze cały zespół zadziwił swoim poziomem technicznym i żywiołowością. W bujającym Good Thing jedyną drażniącą rzeczą był sposób prowadzenia chórków w refrenie. Breathing korzystał z balladowych motywów granych przez Whitesnake w czasach Restless Heart. Steal Away stanowił powrót do solidnego riffowania, a stadionowy Line Of Fire podchodziło pod klimat Whitesnake z czasów płyty Slide It In. Początek Leave This Town był niemrawy, może nawet mało interesujący, ale na szczęście dalej numer szedł już w dobrą stronę i prezentował najlepsze cechy Led Zeppelin doprawionego smaczkami wczesnego Uriah Heep. One Step Behind odstawał poziomem od reszty, niepotrzebnie zahaczając o zagrywki country/bluesa. Maniacy wczesnego Whitesnake z pewnością wiele dla siebie znaleźli w Leeches, a coś z nagrań Steppenwolf pojawiało się w rock`n`rollowym Nothing Touches. Na koniec albumu wrzucono perłę - nową wersję słynnej ballady Sailing Ships z repertuaru Whitesnake - za mikrofonem pojawił się tutaj sam mistrz ceremonii David Coverdale. Słychać po głosie, że przybyło mu lat, ale nie ubyło talentu. Ta wersja nie odbiegała daleko od oryginału, różniąc się aranżacjami w części środkowej (bardziej spokojnej i ze słyszalną nutką bluesa). Płyta bardzo równa, pozbawiona zbędnych wypełniaczy z raptem jednym numerem słabszym.

Adrian Vandenberg (ex-Teaser, ex-Vandenberg, ex-Whitesnake, ex-Manic Eden)