Duński zespół przekształcony w 1982 w Kopenhadze z Blood Eagle. Po dwóch demówkach (1983) i singlu Are You There / No Angel w 1983, w 1984 ukazał się w końcu debiutancki album, wyprodukowany przy konsolecie Henrika Lunda (odpowiedzialnego za pierwsze dwa albumy Mercyful Fate). Witch Cross grali szybki heavy z uchwytnymi zalążkami powermetalowych klimatów. Album jawił się jako zbiór ciekawych i nowatorskich jak na tamte czasy pomysłów w rodzaju Face Of A Clown. W pamięci pozostawały przede wszystkim wzorowany na NWOBHM Fight The Fire, Killer Dogs z wplecionymi krótkimi solówkami oraz hymnowy Light Of A Torch. Instrumentalny Axe Dance stanowił udany ukłon w stronę amerykańskiego powermetalu, a pierwsze tony Night Flight To Tokyo przypominały twórczość Saxon. Jedynym poważnym mankamentem tego krążka była produkcja, za którą odpowiadał rockowy gitarzysta Ivan Sonne Horn, który zagrał tu także w paru miejscach na gitarze, ale coś poszło nie tak i Lund specjalnie się nie popisał. Brzmienie było płaskie i chyba tylko talent Alexa Savage spowodował, że nie zginął on tu w mętnej produkcji. Dużym sukcesem okazał się występ na festiwalu w Roskilde 29 czerwca 1984. W 1986 rozprowadzono demówkę "Last Train" nagraną w składzie: Normark Petersen, wokalista Johnny Sondergaard, gitarzyści Kaare Mortensen i Rene Rieland, perkusista Peter Warming i młody klawiszowiec André Andersen. Kaseta była jednak łabędzim śpiewem zespołu, który poszedł w rozsypkę.
Alex Nyborg i Michael Kock założyli Harlot (Room With A View w 1989). Ole Poulsen dołączył do Mandrake, ale nagrania tej ekipy nie ukazały się oficjalnie aż do listopada 2014, kiedy to wydano kompilację Breaking Out. W 2013 formacja nieoczekiwanie wróciła z nowym krążkiem - od razu przypadającym do gustu maniakom dawnych brzmień. Barwa głosu Kevina Moore`a przypominała Biffa Byforda z Saxon i frontman odcisnął spore piętno na całej płycie. Świetne szybkie numery w rodzaju Demon In The Mirror, Ride With The Wind czy Bird Of Prey (z gościnnym udziałem Marty Gabriel z Crystal Viper) wypełniły chwytliwe refreny i po konkretna heavymetalowa siła. Najbardziej nietypowym utworem był The Killing Of Chelsea 100, korzeniami sięgający w pewnym stopniu nawet do rocka lat 70-tych, ale ze sporą liczbą akcentów nowoczesnego metalu i swoistym klimatem (jakby czarno-białego komiksu z kryminalną zagadką). Rzecz jasna trudno uznać ten album za jakiś sensacyjny powrót, ale w XXI wiele kapel NOWBHM choćby wracało z wydawnictwami zdecydowanie gorszymi.
Thomas Thygesen zmarł 4 lipca 2015 na raka trzustki.

Cole Hamilton (ex-Mandrake)