Duński klawiszowiec, urodzony 16 grudnia 1961 w Moskwie - z tego powodu André zawsze twierdził, że jest w połowie Duńczykiem, a w połowie Gruzinem. Sławę zyskał w grupie Royal Hunt, ale występował też w Narita, Prime Time i Andersen/Laine/Readman (do którego zaprosił Hopena i Laege). Solowy debiut z 1998 momentalnie nasuwał skojarzenia z dokonaniami Royal Hunt epoki Paradox i Fear. W wielu momentach wydawałoby się, że krążek dosłownie kopiuje niektóre numery z tamtych albumów, a jedyną różnicą był śpiew Kenny`ego Lübcke. Zreszą w studio pojawili się Kjaer, Olsen i Sörensen - wszyscy prędzej czy później związani z Royal Hunt. Na osobistego faworyta wielu fanów wyrastał balladowy 1000 Miles Away, a do amerykańskiej wersji dorzucono m.in. cover Whitesnake Crying In The Rain (w Europie ten utwór pojawił się w rok później na [2]). André do swej kariery solowej wrócił w 2002 i było to jego najlepsze dokonanie. Strzałem w dziesiątkę okazało się zatrudnienie holenderskiego wokalisty Iana Parry`ego - on nadał tym neoklasycznym dźwiękom zupełnie nowego wymiaru. Ten dostojny progresywny hard rock był znacznie prościej odegrany niż w Royal Hunt, dodano za to specyficzny mroczny klimat i dotychczas niespotykany w twórczości Andersena ciężar. [4] André nagrał właściwie sam - krążek wypełniły kompozycje zagrane wyłacznie na fortepianie, zaproszeni goście pojawili się sporadycznie: wiolonczelistka Soma Allpass w The Autumn Song, gitarzysta Rene Rieland w Latin Affair i skrzypaczka Eva Vasarhelyi w Hourglass.
Ian Parry śpiewał w Infinity Overture, Crystal Tears (Generation X w 2010), Ian Parry`s Rock Emporium i Eternity`s End.

Kenny Lübcke (ex-Zoser Mez, ex-Narita), André Andersen (ex-Witch Cross, Royal Hunt, ex-Narita, Prime Time),
Ian Parry (ex-Vengeance, Consortium Project, Elegy, ex-Misha Calvin)