Duńsko-holenderski projekt powstały w 2005 z Nielsa Vejlyta - muzyka zapatrzonego w neoklasyczny progresywny power. Kiedy zapragnął stworzyć własny zespół, do współpracy zaprosił wokalistę Iana Parry`ego, który napisał wszystkie teksty na debiut, wydany w październiku 2009 przez wytwórnię Lion Music. Płytę cechowało świetne brzmienie, dobrane z głową symfoniczne sample, cała masa świetnych melodii, nadzwyczajna atmosfera całości - wszystko złożyło się na dobre metalowe dzieło, które urzekało pomimo kilku mielizn. Wokal Iana stał się osnową kompozycji, ale obie panie wokalnie również wniosły dużo, wzbogacając tło. Millenia zaczynała spokojna symfoniczna wstawka z chwytliwą i bujającą melodią w refrenie. Lekko dystyngowany Warrior King nadawał się na metalowy przebój z podniosłymi zaśpiewami, kapitalnym drugim planem i nostalgicznie chłodną solówką Vejlyta. Odmienny w klimacie był ciepły Wonderland, zagrany z przejmującym spokojem. Niewypałem okazał sie natomiast Temples Of Doom, brzmiący jak nazbyt spokojna, słabsza wersja poprzedniego kawałka, w dodatku z dziwnym posmakiem radiowym. Powrotem do niezłego progresywnego poweru był tytułowy Kingdom Of Utopia, poparty przez następujące po nim pastelowe Queen Of Hearts i Oceans Of Time. Wrażenie niepełnego sprawiał wyciskacz łez w postaci Sacred Fire i szkoda, że ten utwór - o ogromnym ładunku inspiracji klasycznym rockiem - nie trwał znacznie dłużej. Energetyczny instrumentalny War Cry również nie podsumowywał tego albumu w sposób perfekcyjny. Album był przede wszystkim wokalnym popisem Parry`ego - tutaj zapatrzonego słyszalnie w manierę Boba Catley`a z Magnum. Wart także podkreślenia był talent muzyków Infinity Overture do rozwijania kawałków na pozór z niczego - kompozycje zyskiwały na ocenie z sekundy na sekundę i z każdym kolejnym przesłuchaniem. Płytę wyprodukował Vejlyt z pomocą Saschy Paetha i Miro Rodenberga (znanych m.in. ze współpracy z Luca Turillim). Był to niezły debiut - miejscami chłodny, ale przystępny w formie.
Prace nad kolejnym albumem rozpoczęły się stosunkowo szybko i fani nie mogli już doczekać się śpiewu Parry`ego. Jednak [2] nagrano bez przewodniego wokalisty męskiego, w dodatku zespół postanowił wkroczyć w stylistykę symfonicznego gotyku. Najlepszą kompozycją okazał się otwierający The Hunger z gościnnym udziałem wokalnym Fabio Lione (Rhapsody Of Fire, Vision Divine) oraz Amandy Somerville. The Stand okazał się rozwlekły i słabe wrażenie po nim zacierał nieco Angels - jeden z niewielu utworów, w których występowały znane z poprzednika refleksyjne i smutne tony. Reszta materiału - na czele z promocyjnym Smoke And Mirrors - wypadła słabo, z mdłymi melodiami i brakiem sprecyzowanego kierunku.
Niels Vejlyt zrealizował solowo: The Predator w 2006, Sthenic w 2011, Concerto w 2017, The Sword Of Ancient Myth w 2018, Opus Absolute w 2021 i EP-kę The Awakening w 2022 (wszystkie orbitujące w granicach progresywnej neoklasyki). Wraz z Jakobem Vandem współtworzył Sage`s Recital. Ian Parry założył Ian Parry`s Rock Emporium i dołączył do Eternity`s End.

Niels Vejlyt (ex-My Empty Room), Ian Parry (ex-Vengeance, ex-Elegy, ex-Misha Calvin, ex-Hammerhead, ex-André Andersen, Consortium Project, Crystal Tears)