Szwedzki zespół powstały w 1994 w Sztokholmie. Zadebiutowała dwiema demówkami: "March Of Metal" w 1996 i "The Ancient Sword" w 1997. Już na tych promocyjnych płytkach udowodnił, że swoją twórczość powinien pozostawić na etapie garażu. Grupa powstała w trudnych czasach dla metalu, ale zdołała wydać swój debiut na fali rosnącego powermetalowego entuzjazmu w Szwecji. O ile rycerskie chórki "ooooo" były jeszcze do zniesienia, to David Sterling zawodził i jęczał (Metal Maraud, Metallians Of Death). Głos frontmana "wspierała" nawałnica riffów stanowiących transpozycję odrzutów podebranych Hammerfall i Blind Guardian. Przebicie się przez płytę zahaczało o niemożliwość - zwłaszcza w sytuacji, gdy uszy atakował chaotyczny March Of Metal z okropnymi solówkami gitarowymi i paskudną gra perkusisty. Najgorsze były trzy "rozbudowane" kompozycje: At The End Of Time, Victory Or Death i Recoronation ze wstępem tak przeraźliwym, że odsiewał wszystkich po 10 sekundach. To "epickie sławienie stali" z powermetalowymi galopadami przeznaczone było jedynie dla najwytrwalszych. Numery wypełniła kakofonia fałszów i na ich tle dobrze wypadał Glory In The Sky - ze względu na krótki czas trwania. Balladowy Taste Of Winter był chwilą odpoczynku od nieustannego łomotu. Tragiczny krążek, który nigdy nie powinien ujrzeć wnętrza odtwarzacza CD.
Wydawało się, że po kompromitującej płycie muzyczny świat już nie usłyszy o Wyvern. Tymczasem w trzy lata później ekipa powróciła z zreorganizowanym składzie. Stalowy oddział nieco się zmienił - poległ od ciosu halabardą wokalista Sterling, padł przeszyty strzałą niezmordowany bębniarz Väänänen i jego miejsce zajął Peter Nagy, który na debiucie współtworzył chórki męskie. Za mikrofonem stanął Toni Kocmut - frontman równie beznadziejny jak poprzedni, a może nawet jeszcze gorszy, bo mniej true. Na [2] prężenia muskułów i błysku zbroi ciąg dalszy - jeszcze więcej chaosu i czerpania pełnymi garściami z odrzutów Manowar, Hammerfall i niemieckich grup true metalowych. Kompozycje stanowiły zlepek gitarowych galopad - tylko teoretycznie epickich i dostojnych - patosu z objazdowego teatru i zabawnych refrenów rażących nieporadnością i fałszowania wokalisty. Jedynym jaśniejszym punktem był tym razem perkusista, ale on sam nie potrafił nic zdziałać. W każdym razie robił co mógł, próbując zagłuszyć wokalistę lub odwrócić uwagę od pitolenia w solówkach. Każdy z utworów był godny osobnej grubej księgi gniotów. Nic pozytywnego nie dotyczyło Horizon Of Glory, a jeszcze mniej The Liquid And The Metal. Coś co było naiwnie ujmujące na debiucie niemieckiego Majesty, tu było po prostu żenujące. Przy podjazdach pod Manowar lepiej było w ogóle zatkać uszy - toporność Morningstar z dodatkiem nieodzownych "oooo" i zaśpiewów barda w alkowie powalała na łopatki ze śmiechu, podobnie jak power/speedowe gnanie donikąd w Starborn. Nieco cieplej można było wyrazić się jedynie o Like Dogs Climbing Up The Moon - zgrabnym numerze, który nawet nieźle się rozwijał po mdłym akustycznym wstępie. Szkoda, że kawałek osłabiała fatalna solówka. Męczył Northern Union z próbą zrobienia czegoś pod Hammerfall i na dobrych chęciach się kończyło. Trochę jak ponury żart brzmiał tytuł The Power Of Wyvern, w który włożono masę energii, spożytkowanej jednak na nagranie kolejnej chaotycznej galopady. Barbarzyński okrzyk Kocmuta to jednocześnie łabędzi śpiew zespołu, który po nagraniu tego albumu niebawem zaprzestał działalności. Co z tego, że płyta była nieco lepsza od kompromitującego debiutu, skoro po raz drugi formacja popisała się brakiem umiejętności kompozytorskich i niedomaganiami warsztatowymi.
Peter Nagy grał potem w gotycko-metalowym Faceshift (Reconcile w 2007 na gitarze i basie) oraz deathmetalowym A Canorous Quintet (The Only Pure Hate MMXVIII w 2018 - na gitarze).

Jonas Berndt (ex-Mortifer, Mörk Gryning), Thomas Väänänen (Thyrfing),
Toni Kocmut (ex-Sins Of Omission), Peter Nagy (ex-Sad Solitude, ex-Hypocrite, Mörk Gryning, Eternal Oath)