Fińska grupa powstała w 1993 w Oulu. Stylistycznie brzmiała jak połączenie Manticory z cięższym Sinergy, ale większość kawałków jawiła się jednowymiarowo. W dodatku Mika Kuokkanen był chyba najgorszą osobą na stanowisku wokalisty - nie posiadał w głosie żadnej charyzmy i ciężko było zrozumieć o czym śpiewał. Ekipa na debiut wrzuciła proste kompozycje bez pędzenia do przodu i bez zacięcia na pompatyczny heroizm, bez udziwnień i naleciałości ekstremalnych. Potrafiono podać natomiast umiejętnie dawkę posępnego mroku w manierze choć niemieckiego Rage (Power To Kill, The End Becomes), natomiast kompletnie nie udała się próba wejścia na terytorium Type O Negative w Sixteen Innocent Children z warstwą wokalną w aż trzech odsłonach. Z całą pewnością najbardziej przemyślany wydawał się rozbudowany Touch Of Hate ze wstępem folkowym i tu Afterword zaprezentował się nieźle i nieco nostalgicznie w oprawie ostrych ciętych riffów. Album wyprodukował Kari Ilmarinen (wokalista fińskiego Riff Raff), tworząc wypadkową brzmienia niemieckiego i szwedzkiego.
[2] ukierunkowano mocniej na rynek niemiecki i początek był niezły w postaci dynamicznego metalu w stylu Rage Second Chance. Utwór stanowił dobry przykład jak można było grać taki niemiecki metal w kraju o odmiennej muzycznej metalowej kulturze. W podobnym stylu utrzymano rytmiczny Promises oraz pełen energicznych riffów Tell Me Why, który emanował specyficzną elegancją. Mika Kuokkanen zrobił postępy, śpiewając zadziornie i tą udaną passę kontynuował w przesyconym rockiem Behind Your Eyes. Kwintet lepiej się jednak czuł w repertuarze mocniejszym niż łagodniejszym i The Seventh Year osadzono w delikatniejszej pseudo-gotyckiej formule. Na killera wyrastał jednak nasycony bojowym heroizmem Ending Our Days z ryczącymi gitarami. Przyzwoicie zabrzmiał nawet cover ABBY Money Money Money. Ponownie Kari Ilmarinen zastosował niemiecką produkcję, z ryczącymi umiarkowanie gitarami, ale bez toporności. Ówczesne nasycenie rynku niemieckiego powermetalem rodzimej sceny wpłynęły na to, że grupa nie odniosła większego sukcesu, a we własnym kraju dominował Stratovarius, Nightwish i Sonata Arctica.
Na [2] zagrał też klawiszowiec Marco Sneck, znany potem z Poisonblack i Stargazery.