Fiński projekt byłego wokalisty Sentenced, powstały w 2000 w Oulu. W Poisonblack Laihala dał upust swoim skłonnościom ku melodyjnemu gotykowi, przypominającemu Entwine, To/Die/For i wczesny HIM. Zawartość płyty z powodzeniem mogłaby trafić tez na płytę późnego Sentenced, a już tym bardziej - Charon. Generalnie zespół muzycznie nie wyszedł poza fińskie konwencje - było umiarkowanie ciężko, energicznie i oczywiście bardzo melodyjnie. Więcej było w tym luzu, zabawy i nawiązań do klasycznego heavy, niż zaczynania kariery na poważnie. Urok tej grupy tkwił w prostocie granej muzyki, naiwnym wdzięku, pokrewieństwie z konkurencją i w nutce specyficznej dla tego zakątka świata melancholii. Poza zgrywaniem drugiego Sentenced, Poisonblack sięgnęli również po gotyckie wzorce spod znaku Sisters Of Mercy i Fields Of The Nephilim w utworach Soul In Flames, Love Controlled Despair i The Living Dead. Poisonblack postawił na wyważony wokal Leppäluoto i oszczędnie rozplanowane partie gitarowe. Solówki Laihiali składały się z kilku powtarzanych motywów, lecz pasowały do całości. W All Else Is Hollow pulsująca gitara i pełen emocji wokal tworzyły piękne uzupełnienie, a przy refrenie zapewne żywiej biło serce każdego miłośnika fińskiego gotyku. Produkcja była wyśmienita i wzorcowa dla gatunku, bliska zarówno brzmieniu Sentenced i Charon. Wykonanie wyborne i na najwyższym z możliwych poziomów, przy czym warto wymienić świetne partie basu Janne Kukkonena, który miał też swój udział przy tworzeniu kilku kompozycji. Ville Laihiala podkreślał, że to projekt poboczny i nie mający wpływu na jego działalność w Sentenced. Kiedy jednak Sentenced pożegnał się z fanami w 2005, to Poisonblack stał się nowym podstawowym terenem działalności Laihiali.
Na [2] zaśpiewał sam Ville Laihiala, basistą został doświadczony Antti Remes, a drugim gitarzystą - Janne Markus. Zespół pożeglował w kierunku rocka alternatywnego, ale częściowo pozostał w w kręgu Sentenced. Trzonem aranżacji stała się przebojowość refrenów i twardośc niemal w stylu groove (Nothing Else Remains). Było nowocześniej, a z tym wiązały się też potknięcia w rodzaju The Darkest Lie, a zwłaszcza nudnego Pain Becomes Me. Pilotujący singiel Rush był charakterystyczny dla całego krążka - mroczny, rozległy w planach dalszych i z mocnym nastawieniem na radiową przebojowość. Tym razem melancholię i smutek zastąpił poniekąd dark metal, jak w Nail, ten numer miał jednak zdecydowanie łagodny refleksyjny refren i klawiszowe ozdobniki. Kiedy grupa wracała do stylu późnego Sentenced, pojawiły się od razu dobre kawałki w stylu Raivotar czy szybszym Soul In Flames, archetypowe i co najwyżej nieco ostrzej odegrane. W Never Enough emanujące mocą refreny zostały umiejętnie wkomponowane w melancholię melodii zwrotek. Ten rys alternatywny nie wpłynął na podniesienie atrakcyjności solidnych Love Controlled Despair czy . W klimacie wciąż przeważa metal gotycki, ale w tempach i motoryce już nie do końca. Było to nośne, ale nie przebojowe - irytowała głównie elektronika w tle. Ville Laihiala zaśpiewałnieźle, pozwalając sobie na nieco więcej niż w Sentenced i był raz skupiony, a raz nad wyraz rozkrzyczany. Jego głos został w mixie też wysunięty bardziej do przodu niż na późnych albumach Sentenced. Brzmienie bez zarzutu - gitary mięsiste, głośna perkusja i świetnie ustawione solówki. Zespół poszedł za modą i zapotrzebowaniem, raczej nie zyskując nowych fanów.
Muzycy Poisonblack nie powstrzymali się przed kolejnymi eksperymentami i [3] rozpoczynał się (po intro) Diane, w którym pojawiły się cięte riffy o charakterze alternatywnym i elementy groove - niczym mixSoundgarden i Pure Inc. Fiński gotyk zszedł już nie drugi, ale wręcz na trzeci plan i tych refrenoiw i melodii a la Sentenced było mało. Beznamiętnie przelatywały kolejne kawałki w postaci Left Behind, Bear The Cross lub A Dead Heavy Day. W końcu drgało coś w Me Myself And I, do którego wrzucono moc posępnego altentywnego gotyku. Dziwił przeszyty bluesem X, który nie wywoływał żadnych łez wzruszenia nawet u fanów Royal Hunt (sporo klawiszy z lat 70-tych). Nagle niczym nieskażony styl późnego Sentenced objawiał się w nośnych rytmicznych Human-Compost i The Days Between. W końcu pojawiał się ten prawdziwy smutek i nostalgia z gitarą akustyczną i klawiszami na planie drugim, a wszystko rozkwitało w ciężkim powolnym refrenie. Hatelove był słaby i po prostu nieudany, a Low Life to zupełnie co innego w swej brutalności - moc metodycznego miażdżenia w alternatywnym sosie na gotyckim fundamencie. Na koniec w Only You Can Tear Me Apart Poisonblack prowadził słuchacza przez krainę Łagodności, a piękne gitarowe solówki stanowiły dodatkowy atut tej najdłuższej na płycie kompozycji. Ogólnie ciężkie przesterowane momentami gitary uzupełniały się z krystalicznie czystymi klawiszami Snecka. Sekcja rytmiczna grała z pomysłem, ale gorszą dyspozycją głosową dsyponował sam Laihiala. Tu jakby zabrakło mu zasięgu i czystości, nie mówiąc już o większym ładunku aktorskiej emocji. Ostateczny kształt brzmieniu nadał Svante Forsbäck w swoim studio w Helsinkach. Ustawił instrumenty w sposób dość niezwykły - jakby każdy z nich starał się wysunąć na plan pierwszy, a razem tworzyło to atrakcyjny koktajl. W latach późniejszych Ville zapowiadał alternatywne granie i słowa dotrzymał, przesuwjąc zespół na pozycje alternatywnego modern rocka na trzech kolejnych albumach. Wszystkie przyjęto negatywnie i w sierpnia 2015 Laihiala ogłosił rozwiązanie zespołu.
Vilel Laihala założył groove-metalowy S-Tool (Tolerance 0 w 2017 i Exitus w 2020). Janne Markus wszedł w skład gotycko-metalowego The Man-Eating Tree (Vine w 2010, Harvest w 2011 i In The Absence Of Light w 2015) obok m.in. Tuomasa Tuominena (ex-Fall Of The Leafe) i Vesa Ranty (ex-Sentenced). Marco Sneck wszedł w skład świetnego Stargazery (m.in. trzech muzyków Burning Point) oraz założył Chamelion.

Juha-Pekka Leppäluoto (Charon), Ville Laihala (ex-Sentenced), Marco Sneck (Kalmah)