Francuska grupa założona w 2000 w Rouen. Nazwa nawiązywała do greki i oznaczała wolność od wszelkich zmartwień, co było podstawą filozofii zarówno epikurejskiej, jak i stoickiej. Kwartet zadebiutował czterema utworami na splicie "Live In Rouen" w 2001, a następnie blisko 45-minutową demówką "The Other Path" w 2003. To pozwoliło podpisać kontrakt z japońską wytwórnią Weird Truth Productions. Zespół przedstawił na pierwszej płycie własną wizję funeral doomu - długie kompozycje rozpościerały się w ciężkich i walcowatych tempach, trochę jednostajnych i tylko czasem ożywiających się w kierunku doom/deathu (Funeral Hymn), a nawet doom/blacku (Another Day Of Despondency). Krążek wypełniły smutek i nostalgia, wokół których mroczne melodie tworzyły dostojny nastrój. Growling pogłębiał klimat, a sporadyczne szepty próbowały go łagodzić. Powstała płyta dla fanów wczesnego My Dying Bride, Mourning Beloveth i Shape Of Despair.
[2] kontynuował podjęty wcześniej styl, choć dało się jednak wychwycić pewne różnice. O ile styl poprzednika oparto głównie na kontrastowym zestawieniu pogrzebowych partii ze spokojniejszymi momentami oraz deathmetalowymi przyspieszeniami, nowy krążek lepiej eksponował szybsze fragmenty (tytułowy Anhédonie), wydłużono również same kawałki (Avide De Sens trwał aż 24 minuty). Dzięki tym zabiegom uzyskano efekt jeszcze większej surowości i ascetyzmu, a sama muzyka wymagała od słuchacza więcej cierpliwości i osłuchania w tej stylistyce. Kolejny zabieg polegał na częstszym niż wcześniej zastępowaniu growlingu histeryczno-krzyczanymi partiami wokalnymi. To było funeralne granie z silnym akcentem na miażdżący doom/death. Kompozycje były ucieleśnieniem rozpaczy, a atmosfera była nieubłaganie ponura z górującymi nad wszystkim monolitycznymi riffami, przerywanymi wyciem Théry`ego, pełnym bólu i cierpienia. Choć zdarzały się fragmenty instrumentalnie lżejsze, nawet one sprawiały wrażenie introspektywnie rozczulających i pozbawionych głębi, doprowadzającego słuchacza na skraj szaleństwa. W późniejszej twórczości Ataraxie okazali się wielkimi fanami angielskiego Esoteric, grając w ołowianych tempach, potrafiących jednak okazjonalnie eksplodować brutalną metalową furią. Technicznie była to grupa bez zarzutu, która dzięki precyzyjni wykonania potrafiła wykorzystać każdą sekundę, aby dać upust kolosalnemu ciężarowi. Teksty utworów składały się na w pełni ukształtowane narracyjne podróże, a każdy utwór przechodził progresję z kilkoma zmianami w klimacie i rytmach, zabierając w podróż przez świat bólu i cierpienia.
Składankowy [3] wypełniły m.in. nagrane na nowo kawałki z demówki, dwa nowe utwory, a także fragmenty występu na "Les Festins Sonores" w maju 2008.

Późniejsze losy członków zespołu:

• Jonathan Théry - blackmetalowy Hyadningar (Imminent Useless Soul w 2006 i The Weak Creation w 2009), funeral doomowy Funeralium (Funeralium w 2007, Deceived Idealism w 2013, Of Throes And Blight w 2017 i Decrepit w 2021) oraz Void Paradigm
  
• Frédéric Patte-Brasseur - Funeralium i doomowy Conviction (Conviction w 2021)
  
• Pierre Sénécal - Hyadningar i blackmetalowy Chaos Dei (Arising From Chaos2012 i EP-ka Feuer w 2015)
  

Jonathan Théry (ex-Despond), Frédéric Patte-Brasseur (Wormfood),
Hugo Gaspar (ex-Fatum Elisum, ex-Forsaken Peddlers, ex-Mälemort), Julien Payan (ex-Hyadningar, ex-Yuck, Sordide, Void Paradigm)