Francuski zespół założony w Rouen w 2012 z inicjatywy Jonathan Théry`ego - lidera Ataraxie. Void Paradigm grał dysonansowy black metal o kosmiczno-transowym charakterze. Ten black metal nie należało jednak brać dosłownie, gdyż przybierał dowolne formy - niemal jazzowe w rytmicznych tempach i progresywne w strukturach. To było granie wymagające i trudne do strawienia, ale niezwykle różnorodne i ambitne. Godne uwagi były wokale Théry`ego, które wykraczały poza oczekiwaną estetyką black metalu. W większości wydawały się one chrapliwymi wymiocinami, ale w najbardziej imponujących momentach przechodziły w pomruki i growling. Szarpane gitarowe riffy idealnie harmonizowały z niemal progresywnymi zmianami w uderzeniach perkusji Alexisa Damiena, co udanie oddawało atmosferę kosmicznej udręki. Zespół słyszalnie nie był zainteresowany graniem przewidywalnego blacku, akcentując w zamian złowieszczą narrację i niespodzianki w niemal każdym utworze. Po dwóch podobnych stylistycznie krążkach, na [3] znaleziono kompromis poprzez granie bardziej liniowe i przystępne, ale bez utraty dysonansowej natury. Do techniki wykonania i progresywnych przejść doszły tym razem boleśnie doomowe pejzaże dźwiękowe. Nowy materiał wykazywał szerszy zakres wpływów, po części zarzucając szalony i schizoidalny styl poprzedników. Był to niejako odpowiednik zbliżających się burzowych chmur, mrocznych i przytłaczających z odrobiną światła słonecznego, przebijającego się przez ciemność. Niektóre części były szybsze, z klasycznymi blackmetalowymi tremolo, podczas gdy w innych momentach kawałki snuły się boleśnie wolno z maniakalnymi sekwencjami pośrodku. Jednym z głównych powodów artystycznego sukcesu Void Paradigm była umiejętność płynnego łączenia różnych zmian tempa i rytmu, co owocowało muzyką odważną, buntowniczą i świadomie chaotyczną. Pewne fragmenty znów przynosiło wrażenie obcowania z jazzującymi motywami i ten spontaniczny element wcale nie powodował jakiejś zbytniej komplikacji płyty. Zastosowano produkcję organiczną z wystarczającą przejrzystością, aby dać każdemu instrumentowi wystarczająco dużo miejsca. Gitary zajmowały eksponowane miejsce w świetle reflektorów, aby odpowiednio oddać tą podróż przez różne emocje i ciemne miejsca.
Julien Payan grał również w blackmetalowym Sordide (La France A Peur w 2014, Fuir La Lumiere w 2016, Hier Deja Mort w 2019 i Les Idees Blanches w 2021) oraz dołączył do Ataraxie.

Jonathan Théry (ex-Despond, Ataraxie, Funeralium, ex-Hyadningar), Julien Payan (ex-Hyadningar, ex-Yuck), Alexis Damien (ex-Wormfood, ex-Orenda)