Francuski zespół powstały w Paryżu w 1995. Wpierw rozprowadził dwie demówki "As My Soul Reaches Infinity" w 1996 oraz "Beheaded And Sanctified" w 1997 (obie ukazały się w 2022 na CD w wersjach zremasterowanych nakładem wytwórni Musiko Eye). Na pierwszej ekipa stanowiła kwartet, a na drugiej liczyła aż sześć osób, ale szybko w 1998 skład się rozsypał, kiedy Despond nie zdobył uznania szefów wytwórni płytowych na wydanie płyty. W lipcu 2000 ukazała się składanka "Wide Open Arms", na którą trafiły nagrania z lat 1995-1998. Formacja przetrwała tylko dzięki determinacji Richarda Loudina, który do składu dobrał sobie basistę i nagrał w końcu album. Ukazał się on w lipcu 2003 w barwach malutkiej krajowej wytwórni Haceldama Productions. Te ponad 64 minut muzyki całkowicie wciągało i zadziwiało. Był to fascynujący funeral doom z elementami doom/death - długie kompozycje wypełniły mozolne riffy poprzecinane niekiedy akustycznymi melancholijnymi pasażami, podczas gdy wokal Lundina był nieludzko głęboki (nawet kiedy nie growlował). Było w tym wszystkim coś ze Skepticism (swobodna i emocjonalna gra instrumentów) i Morgion (intrygujące zagrywki). Płytę cechowała specyficzna uzależniająca płynność, ale największym atutem była kapitalna atmosfera - od wstępu do Rains przez skrajne spustoszenie w Serenity In Darkness, majestatyczne klawisze w Grief, aż po długie finałowe nuty Moonlight Suicide. Czasem zespoły funeral doomowe podejmowały ryzyko niepotrzebnego przedłużania utworów, co prowadziło do bezsensownego powtarzanie jednego riffu w nieskonczoność - Despond uniknął tego zagrożenia, gdyż w tych numerach cały czas coś się działo i całości słuchało się z nieustajacym zainteresowaniem od początku do końca. Albumu słuchało się jednym tchem, kiedy jedna kompozycja następowała po drugiej w tej eterycznej podróży ku zapomnieniu. Płytę z jednej strony przepełniał żałobny smutek funeral doomu, z drugiej zachowano miażdżący wpływ death/doomu (monolityczna gitara z umiarkowanym przesterem). Wszystko rozwijało się organicznie i stwarzało osaczający klimat pustki i tęsknoty.
Richard Loudin udzielał się potem w folk/blackowym Bran Barr (Les Chroniques De Naerg w 2000 i Sidh w 2010), pagan-metalowym Nydvind (Eternal Winter w 2003, Sworn To The Elders w 2010 i Tetramental: Seas Of Oblivion w 2018) i Monolithe. Jonathan Théry grał w Ataraxie, Funeralium, Hyadningar (Imminent Useless Soul w 2006 i The Weak Creation wm2009) i Void Paradigm.