Angielski zespół powstały w 1979 w Sunderland. W stosunkowo krótkim czasie zwrócił na siebie uwagę fanów NWOBHM, nagrywając w styczniu 1982 dwa utwory Burn This Town i Battleaxe na kompilację "Roxcalibur". Battleaxe połączyli motywy Motörhead, Tank, The Rods i AC/DC (Runnin` Outta Time, Dirty Rocker). Muzyka łączyła heavymetalową żywotność ze swoistym klimatem, tworzonym przez zmiany tempa i hard rockowy wokal Kinga. Na debiucie do najlepszych kompozycji należały drapieżny Burn This Town, jak również Overdrive i Starmaker - w obu słychać najwięcej z archetypowych riffów NWOBHM. Zespół postawił na melodie i starał się grać przebojowo. Album ukazał się nakładem wytwórni Music For Nation, która wówczas nie dysponowała jeszcze zbyt dużym budżetem i dlatego brzmienie było nieco suche i surowe, co niweczyło w pewnym stopniu efekt przebojowości. W Hands Off nawet nawiązano do rock`n`rolla i w efekcie powstała płyta różnorodna, ale przez to całościowo nie trafiająca w gusta ani fanów lżejszych rockowych brzmień, ani cięższej metalowej muzyki. Na szczęście album został na tyle doceniony, że pozwolił Battleaxe na przedłużenie kontraktu i zdobycie funduszy na nagranie drugiego albumu. Wspomnieć należy także jedną z bardziej obciachowych okładek w historii metalu.
[2] stanowił w zasadzie powtórzenie obranej konwencji, jednak z postawieniem większego nacisku na granie rockowe. Ponowne nawiązanie do riffowania AC/DC następowało w Movin` Metal Rock, License To Rock i Over The Top - wciąż jednak bez należytej chwytliwości. Szczególnie dobrze brzmiała sekcja rytmiczna, co udowadniał rozbudowany hard rockowy Fortune Lady ze świetnymi solówkami. King w niektórych miejscach podjął próbę podrabiania Halforda, zresztą cały Chopper Attack nasuwał skojarzenia z Judas Priest. Słabą stroną płyty okazały się solówki Hardy`ego, którego umiejętności wpisywały się raczej w "drewniany" styl, odbijający się mocno na wizerunku materiału. Całość wzbogacono o pewną dawkę klawiszy, nie wnoszących jednak zbyt wiele. Po raz kolejny rozdźwięk pomiędzy utworami typowo heavymetalowymi (tytułowy Power Of The Universe), a rockowymi był zbyt duży, a próba łączenia obu stylów zaowocowała zbiorem przeciętności nie mogącej konkurować z czołówką ówczesnego rynku na Wyspach. W 1987 nagrano cztery kawałki: Killer Woman, Radio Thunder, Love`s On Fire i Out In The Night z myślą o umieszczeniu ich na trzeciej płycie Mean Machine, która nigdy jednak nie ujrzała światła dziennego. Formacja poszła w rozsypkę, a wspomniane numery ukazały się niemal 20 lat później na [3].
Dyskografię uzupełnia półoficjalna koncertówka Live`n`Kicking z 1985. Ian Thompson dołączył do Dark Heart. Wydany po blisko 30-letniej przerwie [4] zadziwiał pod względem brzmienia produkcji, jak i samych kompozycji. Album wypełniły energiczne przeboje godne każdego heavymetalowego party i był to jeden z najlepszych powrotów NWOBHM. Riffy zostały tak świetnie dobrane, że spokojnie mogłyby się znaleźć w kompozycjach z okresu najlepszych płyt Cloven Hoof, Saxon, Tank i Iron Maiden. Zadziwiał głos Dave`a Kinga, który wspiął się na wyżyny swych umiejętności - wokal przypominał klasyczny heavy z niemieckich rejonów, stanowiąc wypadkową połączenia Biffa Byforda z zadziornością Udo Dirkschneidera. Także gitary i perkusja stanowiły prawdziwie wchodzące w krwioobieg metalowe narzędzia terroru. Pomimo prostych riffów i patentów, kompozycje posiadały znakomite aranżacje z niezwykle zadziornymi riffami, skandowanymi refrenami i stalowych rzekami płynnego ognia solówek. Album wypełniły imprezowe hity stanowiące konkretną siłę uderzeniową bezpardonowego heavy metalu. Prawdziwie błyszczały w większości dość proste, lecz wciąż kunsztowne i pełne energii melodyjne motywy i solówki. Melodie dość często splatały się umiejętnie z miażdżącymi riffami (Shock And Awe, The Legions Unite).

Ian McCormack (ex-Pariah)