Fiński zespół powstały w 2002 w Helsinkach. Swoją nazwę zaczerpnął od angielskiego znaczenia nazwiska znanego tenisisty Veli Paloheimo, który w październiku 1990 osiągnął 48 miejsce w rankingu ITA - najwyższe miejsce w karierze - i w tym samy roku dotarł do czwartej rundy Australian Open. Chyba nikt nie przypuszczał, że Emppu Vuorinen, gitarzysta znanego na całym świecie Nightwish, zapragnie sprawdzić się w repertuarze zwykle pogardzanym przez fanów metalu. Muzyk postanowił jednak na luzie podejść do swoich zamiłowań i na [1] z kolegami zaprezentował AOR z ogromną ilością przebojowych chórków i wszechobecnymi partiami klawiszy. Zamiast jednak czerpać inspiracje z dokonań skandynawskich hybrydowych tuzów mieszających hard rock i AOR jak TNT, Treat czy Stage, Brother Firetribe zagrali nieco ostrzej. Większości utworów słuchało się lekko i przyjemnie, a do najlepszych momentów należały: chwytliwy Valerie - smakowity kąsek dla miłośników klawiszy oraz I`m On Fire z niezwykle udanym refrenem. Break Out jawił się nieco pompatycznie i byłby zwykłym wypełniaczem gdyby nie świetny chórek. Z kolei Midnight Queen przypominał twórczość Jeffa Scotta Soto i jego Talisman, a Lover Tonight mógł się podobać za sprawą mocnych wejść instrumentów i intrygującą sielską atmosferą. Z dwóch ballad lepiej brzmiała Love Goes Down, co prawda długo się rozpędzająca, ale o klasę lepsza niż Spanish Eyes, w którym Finom nie udało się stworzyć odpowiednio romantycznego nastroju. Na niektórych wydaniach znalazł się bonus w postaci coveru Cheap Trick Mighty Wings, udowadniajacym jak wielkie możliwości tkwiły w tym zespole. Debiut zgarnął mnóstwo pochwał i przez wielu fanów AOR został okrzyknięty płytą roku 2006. Udany start pozwolił dwa lata później zrealizować kolejny album.
Paradoksalnie [2] był podobny do debiutu, ale zarazem się od niego różnił. Zamiast odgrzewać stary kotlet, Brother Firetribe postawili raczej na umiejętną kombinację starych i nowych pomysłów. Rola klawiszy wzrosła jeszcze bardziej, ograniczono znacznie wpływy hard rocka. Wildest Dreams uderzał killerskim refrenem osadzonym na tle rozpędzonych klawiszy i tą formułę potwierdzał również udany Runaways. Niezły rytm i dość pompatyczny nastrój cechował Game They Call Love, natomiast ballada Play It From The Heart przynudzała rozkręcając się dopiero w okolicach refrenu. Zagrywki Vuorinena emanowały nieskrępowanym melodyjnym optymizmem, choć pewne nawiązania do Nightwish występowały w Heart Full Of Fire, gdyż zaśpiewała tutaj Anette Olzon. Jej głos nie pasował do stylu Brother Firetribe, choć był akceptowalny w małych dawkach jak tutaj. Heard It On My Radio ociekał odwołaniami do AOR spod znaku Fate i Giuffria, a stary duch Bon Jovi powstwaał z pełną mocą w Going Out With A Bang. Przeróbka Chasing The Angels Loverboy nostalgicznie wracała do czasów soundtracku z filmu "Żelazny Orzeł". Powstał album solidny, choć nie posiadający iskry poprzednika. Miejscami jednak formacja potrafiła wciąż urzec` umiejętnym łączeniem przestrzennych klawiszy i odpowiedniej przebojowości, leżącej jednak daleko od radiowego kiczu. Na [3] formacja nie zboczyła z obranego poprzednio kursu, serwując szałowe rockery, dwa spokojniejsze numery oraz cover Sammy`ego Hagara (z filmu "Over The Top") Winner Takes It All.

Pekka Ansio Heino (Leverage), Emppu Vuorinen (Nightwish, ex-Altaria, Almah)