Brazylijski zespół powstały w 2006 w Sao Paulo z inicjatywy Eduardo Falaschiego - wokalisty Angry. Na początku wokalista zmontował skład ze znanych muzyków, a Almah miało zostać jego pobocznym projektem solowym. Pierwsze dwa krążki przypominały bardziej dokonania Shaaman niż jego rodzimej kapeli - na tym drugim Falaschi zebrał już stabilniejszy skład. Pewną zmianę przynosił [3] - bardziej nowoczesny, z syntetycznymi kanonadami perkusji i wykrzyczanymi wręcz wokalizami. To cięższe oblicze kwintetu nie wahało się zahaczać o powermetalowe solówki i sporo połamanych motywów charakterystycznych dla progresywnego bardziej grania. Przy tym stylistycznym mixie udało się muzykom Almah zachować spójność oraz koegzystencję na lini niebanalnej rytmiki i melodii. Zespół wciąż ewoluował - na [4] proponując materiał cięższy, ale i zdecydowanie wolniejszy. Często słuchacz miał do czynienia z szybkimi partiami solowymi osadzonymi w marszowym tempie. Nie sposób jednocześnie odmówić ekipie pomysłów, gdyż w utworach sporo się działo. Słabo wypadły natomiast ballady w postaci ckliwego Warm Wind i Farewell. Na czoło wysuwał się za to Cannibals In Suits - coś dla fanów solowych dokonań Jamesa LaBrie z motywem orkiestralnym. Edu śpiewał znakomicie, zarówno w konwencji romantycznej, jak i drapieżniejszej.
[5] przynosił znowu falę zmian. Okładka znamionowała ukrytą zawartość - ciepły i baśniowy klimat o nadejściu nowej ery. Główny wątek przeplata się z losami jednostki ludzkiej, w której umyśle dokonują się metamorfozy, będące następstwem nowego porządku świata. W muzyce Almah zaniechał eksperymentalnych wędrówek o nowoczesnym usposobieniu. W pewnym sensie album nawiązywał stylistycznie do [2], choć też nie wprost. To granie wciąż nosiło znamiona brazylijskiej odmiany progresywnego powermetalu, ale podbarwionego europejskimi wpływami - głównie w sferze rockowej atmoasfery. Co prawda zmniejszył się poziom metalowej mocy, ale nie było mowy o dyskredytacji (Speranza, The Brotherhood). Pod względem instrumentalnym i wykonawczym płyta robiła jak najlepsze wrażenie. Szczególną uwagę przykuwają bębny Tinello, grającego dynamicznie i finezyjnie. Pomysły na melodie nie zaweirały elementów przypadkowych - emanowały z nich mocno rozwinięta świadomość twórczą, odpowiednie wyczucie i muzyczna wrażliwość. Jednocześnie te intensywne numery były aranżacyjnie atrakcyjne - każdy motyw z czegoś wynikał, a zachodzące zmiany dokonywano płynnie. Wykorzystano sporo nastrojowych momentów, jak we wstępie do Age Of Aquarius czy też balladowym Infatuate. W pamięć zapadał również gitarowy riff z popartego videoklipem Pleased To Meet You. Krążek nie powszedniał i zachęcał do ponownego odsłuchu.

Późniejsze losy członków zespołu:

• Lauri Porra - Kotipelto i Stratovarius
  
• Casey Grillo - Pamela Moore (Behind The Veil w 2016) i Queensryche
  
• Marcelo Barbosa - Angra
  
• Felipe Andreoli - Kiko Loureiro, heavy/thrashowy One Arm Away (Carpe Ludus w 2016) i solowa płyta Resonance w 2021
  
• Marcelo Moreira - Circle II Circle
  
• Raphael Dafras - Edu Falaschi
  
• Diogo Mafra - Edu Falaschi
  
• Paulo Schroeber zmarł 24 marca 2014 z powodu niewydolności serca w wieku 40 lat
  

Eduardo Falaschi (ex-Mitrium, ex-Venus, ex-Symbols, ex-Angra), Emppu Vorinen (Nightwish, ex-Altaria, Brother Firetribe), Lauri Porra (ex-Warmen, ex-Tunnelvision),
Casey Grillo (Kamelot), Felipe Andreoli (ex-Firesign, Angra, ex-Di'Anno, ex-Karma), Marcelo Moreira (ex-Burning In Hell), Raphael Dafras (ex-Auryah, Harmony)