Krótko istniejący projekt założony w 2012 przez muzyków związanych z Aphonic Tragedy. Nazwa nawiązywała do rzymskiej bogini wolno płynącej rzeki Liris oraz żony Faunusa - bożka lasu wróżebnego, którego utożsamiano z greckim Panem. Pomimo etykietek pojawiających się w internecie, że grupa grała doom/death, Dea Marica utożsamiała się raczej z klasycznym doomem, dodając tylko deathowe wokale. największe wątpliwości wiązały się z wokalem Roberto Muray, który tak udanie growlował w Aphonic Tragedy. Tutaj frontman zdecydował się w połowie na śpiew czysty, ale w w wielu miejscach fałszujący i zanikający pod potężnymi gitarami. Kiedy tylko brutalniejszy wokal powracał, od razu ta muzyka zyskiwała na jakości. Na szczęście [2] prezentował się w tej sferze lepiej i czyste zaśpiewy Mury już tak nie odrzucały, choć ponownie płyta zyskałaby na przekazie przy samych growlach. Stylistycznie były tu wpływy Solitude Aeturnus, Warning i My Dying Bride. Intrygowała przeróbka XVI-wiecznej folkowej pieśni angielskiej Greensleeves. Formacja szybko zamilkła i przeszła do historii metalu jako projekt poboczny, a szkoda, gdyż drugi krążek ukazywał szybki postęp artystyczny grupy.
Roberto Mura śpiewał w funeral doomowo-blackowym Arcana Coelestia (Nomas w 2014), ambient-blackowym Nameless Void (EP-ka Nameless Void w 2019 i Enter The Void w 2021), blackmetalowym Atra Mors (Morbid Killers And Other Deaths In Music w 2022) oraz ambient-blackowym Grimwald (Fatherland w 2023 i Ephemeral Retribution Against Modern Emptiness Rites w 2024). Z kolei Riccardo Veronese grał w Arrant Saudade, Towards Atlantis Lights i atmosferyczno doom/blackowym Antim-Sanskar (Antim-Sanskar w 2021). Chris Takka bębnił w Desolation Angels.

Roberto Mura (ex-Locus Mortis, Aphonic Tragedy, Urna), Riccardo Veronese (Aphonic Tragedy, Gallow God),
Marco Z (ex-Locus Mortis, Arcana Coelestia, Aphonic Tragedy, ex-Urna)