Amerykańska grupa założona przez Charliego Dominici (ur. 16 czerwca 1951), pierwszego wokalistę Dream Theater. Wystąpił na debiucie tej formacji When Dream And Day Unite w 1989, po czym został zastapiony przez Jamesa LaBrie. W następnych latach śpiewak zniknął ze scen na długie lata, podjął pracę w finansach w przedsiębiorstwie motoryzacyjnym i tylko okazjonalnie wracał do muzyki (śpiewał na ślubie Mike`a Portnoy`a, pracował też ze swym bratem nad albumem, który nie ujrzał nigdy światła dziennego). 6 marca 2004 wystąpił jako gość na koncercie w Los Angeles z okazji 15-tej rocznicy wydania pierwszej płyty Dream Theater (występ zarejestrowano na płycie When Dream And Day Reunite). W końcu nieoczekiwanie wydał po latach milczenia album solowy, całkowicie akustyczny, na którym wystąpił tylko on, śpiewając oraz grając na gitarze akustycznej i harmonijce. W 2006 poznał muzyków włoskiego Solid Vision i z nimi postanowił zrealizować kolejne wydawnictwo.
[2] zaskakiwał zerwaniem ze spokojną konwencją podjętą na [1]. Młodzi muzycy z południowej Europy zaprezentowali wysoki poziom, nadając nagraniom odpowiedni poziom dynamizmu i progresywnego poplątania. Riffy grane przez Briana Maillarda niekiedy do złudzenia przypominały zadziorne zagrywki Michaela Romeo z Symphony X. Sam Dominici zaśpiewał przyzwoicie, ciekawie melodycznie i z pazurem, bez szarżowania w wysokie rejestry, Z drugiej strony takiej muzyki było na progresywnym rynku na pęczki, a płyta nie posiadała błysku - niczego co mogłoby ją z tego tłumu konkurencji wyróżnić. Najlepiej wypadły: chwytliwy Nowhere To Hide, ciężki ponad 8-minutowy instrumentalny Monster oraz A New Hope ze znakomitą częścią instrumentalną w okolicach trzeciej minuty. Słabo za to prezentowały się ballady Captured i The Real Life, nie przekonywał też School Of Pain. Album był produktem przyrządzonym ze znajomością rzeczy, ale przeznaczony właściwie tylko dla fanów gatunku, mogących porównywać głos Charliego z dokonaniami sprzed 16 lat. Niektórzy krytycy przyrównali to wydawnictwo do twórczości Vanden Plas.
[3] zamykał futurologiczną trylogię dotyczącą religijnej sekty i jej planu zgładzenia całej ludzkości. Tym razem był to krążek bardzo dobry - zarówno pod względem treści, jak i formy. Stylistycznie muzykę nadal utrzymano w klimatach typowych dla prog-metalu, ale całości nadano szybsze tempo, a w sferze gitary i sekcji rytmicznej - ciężkości i mocy. Mimo braku nawiązań do muzyki klasycznej, krążek przypominał pod względem melodyjności refrenów Shadow Gallery, a w sferze zagęszczenia struktur - Symphony X. Niekiedy riffy nasuwające skojarzenia z Panterą przechodziły w subtelniejsze motywy. Wreszcie wyraźnie słyszalne były klawisze Rigoldiego, tworzące miękkie tło, jak i wygrywające solówki w stylu Kevina Moore`a z czasów Images And Words Dream Theater. Śpiew także znacznie się zaostrzył - Dominici zastosował zarówno szybko wyrzucane frazy (March Into Hell), jak chrapliwe mocniejsze melodyjne wokalizy (Hell On Earth). Tak jakby po dobrym przyjęciu poprzednich płyt, Charlie nabrał wreszcie wiary w swoje możliwości. W rezultacie obok drapieżnych riffów sąsiadowały instrumentalne tła i majestatyczne refreny. W kilku miejscach umiejętnie dobrano zwolnienia (zakończenie March Into Hell przechodzące płynnie w subtelną balladę So Help Me God). Kapitalny był otwierający King Of Terror z rozmarzonym rozpoczęciem na tle smutnych i klawiszy, co było brutalnie przerwane gitarowo-perkusyjnym wejściem. Podobnie zbudowano Genesis z 5-minutową częścią instrumentalną. Zdecydowanie najlepsza płyta tego zespołu.
Solid Vision nagrał kilka płyt prog-metalowych: Eleven w 2004, The Hurricane w 2006, Sacrifice w 2010 i koncertówkę Eleven Live 11.11.11 w 2011. Brian Maillard zrealizował trzy krążki solowe Melody In Captivity w 2008, Reincarnation w 2014 i Stabilized w 2019 - oscylujące na granicy progresywnego hard rocka. harlie Dominici zmarł 17 listopada 2023 w wieku 72 lat.

Charlie Dominici (ex-Dream Theater)