Niemiecki projekt powstały w 2009 z inicjatywy Duponta. Gitarzysta połączył tutaj hard rock, blues i nowoczesny metal, a wszytko podlał southernowym sosem. Point Of Origin 2 nasuwał skojarzenia z najlepszymi dokonaniami Black Label Society, głównie w sferze zwrotek, nagranych dzięki fuzz-boxowi. Solówka na harmonijce ustnej witała w równie ciężkim i przewrotnie zatytułowanym Love Song. Nieco raził hardcore`owy refren, daleki od Body Count i raczej bliższy Dog Eat Dog. Bluesowa gitara startowała Life`s A Bitch, oparty głównie w klimatach southern-rockowych, a duże wrażenie robił wstęp do refrenu - wpierw brutalny, a następnie przebojowy w hard rockowej konwencji. Uważni słuchacze mogli wychwycić efekt wah-wah i krótkie klimatyczne zwolnienie, po którym następowała solówka podzielona na dwie części: bluesową i hard rockową. Lost nasuwał skojarzenia z Symphorce w delikatniejszej manierze, ale prawdziwym majsterszykiem był Hollow Words, mixujący wpływy prog-metalowe (wstęp i partie gitarowe), bluesowe (zwrotka) i rockowe (refren). Zwracały uwagę partie instrumentalne, bezboleśnie przechodzące z klimatów bluesowych do prezentowanych choćby przez Johna Petrucciego. Po przeciętnych southernowych Arisen i Make My Day ciekawił The End, którego wstęp nasuwał skojarzenia z zagrywką, jaką Grave Digger zastosował w swojej przeróbce No Quarter Led Zeppelin. Tutaj Steffen Lauth śpiewał wreszcie z dużym emocjonalnym zaangażowaniem, z dobrej strony pokazując się też w bonusowym luźnym Rockstar Blues - niezobowiązującym bluesie o wybitnie rozrywkowym charakterze, z brzękiem butelek i odgłosami imprezy w tle. Mimo kilku bladych numerów, Dupontowi udało się stworzyć coś innego niż w Symphorce. Obie płyty przeznaczono dla fanów ciężkiego południowego rocka i twardego amerykańskiego grania.

Cédric Dupont (Symphorce, ex-Freedom Call)