Fińska grupa założona w w 1999 w Tampere, nie potrafiąca przez cały okres swojej kariery utrzymać stałego składu przez przysłowiowe 5 minut. Zadebiutowała dwiema demówkami: "Shadow Of The Frozen Sun" w 1999 i "Refuge From Reality" w 2000. Zamiast podążyć ścieżkami przetartymi przez Stratovarius, formacja na debiucie zbliżyła się raczej do stylistyki Gamma Ray, choć w sferze klawiszy utwory nasuwały skojarzenia z Oratory i Nightwish. Rami Keränen obdarzony był niezłym głosem, ale całe show skradło mu dwoje śpiewających gości - Marco Hietala z Tarot oraz Sanna Natunen. Właśnie wykonane przez nich przebojowy Heart`s Desire i pseudo-balladowy Farewell należały do najlepszych numerów, choć tylko nieznacznie ustępowały im Refuge From Reality, Silent Path oraz odegrany w średnio-szybkim helloweenowym tempie Where The Rainbow Ends. Powstał ciekawy krążek osadzony raczej w tradycji niemieckiej z małymi wtrętami fińskiego powermetalu i malmsteenowych solówek.
Po zatrudnieniu Tomiego Viiltoli - wokalisty z prawdziwego zdarzenia - przystąpiono w roku następnym do realizacji [2]. Pojawiło się więcej motywów a la Nightwish. Była to opowieść o mieście ze złota położonym na brzegu wielkiego morza, na którym ciążyła zła klątwa przepowiadająca aglomeracji zagładę. Wszystko rozpoczynał szybki Chosen One - wykorzystujący tempa Ram It Down Judas Priest ze sporym dodatkiem klawiszy. Saana Nutunen ze swym ulotnym głosem pojawiała się w Angel Eyes i Fool`s Gold, mniejsze wrażenie robiły Two Hundred Men oraz Tears, wyciągnięte jakby z Wishmaster wspomnianego Nightwish. Udana ballada If You Will Go niemal kopiowała zagrywki Toma Schultza z Boston, natomiast mroczniejszy Rising Wind kojarzył się z Black Sabbath ery Dio. Powermetalowym kolosem okazał się Return To The Sea - zmieniający co chwilę tempo i harmonię kawałek, idealnie oddający ideę korespondencyjnego pojedynku dwóch gitar. Do japońskiej edycji płyty dorzucono bonus Wasteland z akustycznym początkiem. Album mógł się spodobać zwolennikom symfonicznego powermetalu i grup z wytwórni Spinefarm. W 2004 posadę frontmana objął Jarkko Ahola (Viiltola został wokalistą Ultimatium) i nagrany z nim [3] znacznie odchodził od konwnencji przyjętej na poprzednim krążku. Nie tylko porzucono zamysł concept albumu, ale zmianie uległy przede wszystkim struktury utworów, nabierając delikatnych pseudo-progresywnych barw. Zaprezentowano cały wachlarz przeciętnych ballad (The Mirror, Sail Away, Green Fields), wykorzystano też hiszpańską gitarę we Fly. Większość materiału stawiała na zmetalizowane rockery w średnich tempach na wzór gorszych momentów z Elements Stratovarius (Secret Door, Lucid Times). Hansenizmy słyszalne były w Lost Souls i We Are One, a World`s Child zakorzeniono w neoklasycznych źródłach. Głosowi Aholi nie można było nic wyrzucić, zresztą nie zagrzał on miejsca w formacji na dłużej.
Przez następne 2 lata Dreamtale reorganizowali się personalnie po raz kolejny. Jarkko Ahola odszedł współzakładając Teräsbetoni, zrekrutowano w jego miejsce wokalistę Erkkiego Seppänena, gitarzystę Seppo Kolehmainena, klawiszowca Akseli Kaasalainena i perkusistę Arto Pitkänena. Ten skład nagrał udany przebojowy [4], na którym cieniem kładł się lekki i mainstreamowy charakter. Nowy śpiewak miał głos podobny do Viiltoli, dodano więcej gitarowych riffów do wciąż dominujących klawiszy. Niekiedy Finowie wykorzystywali irytujące techno-wstawki, co wpływało na negatywny odbiór Payback i Failed States, ale już dodawało uroku bonusowemu Between Love And Hate. Pop-metalowe melodie wypadły nadzwyczaj udanie przede wszystkim w Firebird oraZ Lady Dragon, zbliżając stylistykę zespołu do dokonań rodzimego Celesty i włoskiego Skylark. Wymieszanie zagrywek Sonata Arctica z riffami Gary`ego Moore`a dało ciekawy efekt w Yesterday`s News, ale poniosło zupełną klęskę w Take What The Heavens Create.
Minęły 3 lata - wrócił do kapeli bębniarz Rosenbom, w ekipie pojawił się też nowy basista Heikki Ahonen. Otwierający [5] Firestorm udowadniał, że pomysłów na melodie ekipie Keränena nadal nie brakowało. Dreamtale nie potrafili jednak utrzymać równego dobrego poziomu i już przy Angel Of Light serwowali wiejskie taneczne partie klawiszy i tempo dla mało wymagającej metalowej młodzieży. Tandetne refreny stanowiły istotę tej muzyki, która jak tylko mogła stroniła od jakichkolwiek kombinacji. Ta recepta sprawdzała się w zgrabnym Where Eternal Jesters Reign, a motoryka Helloween wracała z pełną mocą w Strangers Ode, zresztą Seppänen nie ukrywał swoich fascynacji tonacją Michaela Kiske. Krążek siadał nieco przy końcówce, gdyż Mortal Games i Lady Of A Thousand Lakes nie posiadały własnego charakteru i sprawiały wrażenie wymuszonych.
Esa Orjatsalo grał w podrabiającym Dreamtale Metal De Facto (Imperium Romanum w 2019 i Land Of The Rising Sun 1 w 2024). Tomi Viiltola śpiewał w hard`n`heavymetalowym Alliance (EP-ka Winds Of Fire w 2006), powermetalowym Ultimatium (Hwainoo w 2008, Vis Vires Infinitus w 2015 i Virtuality w 2020), heavymetalowym Perpetual Rage (The New Kingdom w 2015, Empress Of The Cold Stars w 2017 i Flames From Below w 2020) oraz Chamelion.

Rami Keränen (ex-Hardware/FIN), Nitte Valo (ex-Battle Beast, ex-Burning Point, ex-Seraphiel),
Jarno Vitri (ex-Mad Hatter`s Den), Zsolt Szilágyi (ex-Carmen), Mikko Hepo-Oja (ex-Catamenia)