Amerykańska grupa powstała w 1985 w Kalifornii z inicjatywy W.Axla Rose (właśc. William Bruce Rose, ur. 6 lutego 1962) i Izzy`ego Stradlina (właśc. Jeffrey Isabelle, ur. 8 kwietnia 1962). Obaj wcześniej grali w Hollywood Rose. W pierwszym składzie znaleźli się również drugi gitarzysta Tracy Guns oraz bębniarz Robert Gardner, a także basista Duff McKagan (właśc. Michael McKagan, ur. 5 lutego 1964), który odpowiedział na ogłoszenie prasowe wokalisty. Kiedy w maju 1985 Guns i Gardner odeszli w celu odbudowania L.A.Guns, do Guns N`Roses dołączyli Slash (właśc. Saul Hudson, ur. 23 lipca 1965) oraz Steven Adler (właśc. Michael Coletti, ur. 22 stycznia 1965). W czerwcu 1985 zespół ruszył w klubową trasę wzdłuż Zachodniego Wybrzeża. W repertuarze oprócz standardów w rodzaju Heartbreak Hotel Elvisa Presley`a i Jumpin` Jack Flash The Rolling Stones, ekipa miała własne kawałki w rodzaju Nightrain czy Shadow Of Your Love. Początkowo muzycy koczowali w opuszczonym garażu na krańcu Sunset Boulevard, który używano do prób i ochrzczono "Hellhouse". Za pomocą managera Vicky`ego Hamiltona, Guns N`Roses podpisali kontrakt z wytwórnią Geffen. Swoje finansowe sprawy kwintet powierzył agencji Stravinsky Brothers, która dotychczas sprawdziła się prowadząc interesy Great White. Sesja nagraniowa debiutu została latem 1986 przerwana, gdyż Slash i Stradlin podjęli walkę ze swoimi uzależnieniami od heroiny. W sierpniu 1986 na rynek trafiła płytka Live ?!*@ Like A Suicide, wydana przez samych muzyków (pospiesznie przez nich stworzoną firmę Uzi Suicide). Dokumentowała jeden z występów klubowych formacji w Los Angeles. W jej skład weszły dwa własne kawałki (Reckless Life, Move To The City) oraz dwa covery: Mama Kin Aerosmith oraz Nice Boys Rose Tattoo. Już to wydawnictwo stanowiło absolutne przeciwieństwo gładkich do bólu nagrań popularnych w tym czasie grup w rodzaju Bon Jovi. Ta muzyka była zawadiacka, nieugładzona, pełna zgiełku i ulicznego luzu, mająca w sobie również coś z pokrętnej bluźnierczości.
Prace nad [1] dobiegały końca na początku 1987, ale szefowie Geffen ustalili datę wydania płyty dopiero na 31 lipca. Duże kontrowersje wywołała okładka z rysunkiem Roberta Williamsa w konwencji s-f, przedstawiającego futurystycznego robota-gwałciciela. Dlatego też zastąpiono ją inną - tatuażem Axla z krzyżem wysadzanym czaszkami reprezentującymi wszystkich muzyków. Mimo tych problemów, album stał się jednym z niekwestionowanych arcydzieł hard rocka tamtego okresu, zbierając entuzjastyczne recenzje i osiągając gigantyczny nakład sprzedanych egzemplarzy (16 milionów w samych Stanach). Krążek wypełniła muzyka ożywiająca wzory Led Zeppelin, Deep Purple, AC/DC, ale też i The Rolling Stones, pełna naturalnej swobody w zmianie temp i nastrojów, jak również zaskakująca nadzwyczajną dynamiką wykonania. Największą popularnością cieszyły się Welcome To The Jungle, Sweet Child O'Mine, Rocket Queen, a także Paradise City oparty na riffie Zero The Hero Black Sabbath. Młodzież drugiej połowy lat 80-tych ujrzała w tych (zazwyczaj autobiograficznych) utworach odbicie własnych rozterek, niepokojów i frustracji. W Out Ta Get Me poruszano problem młodzieży z poprawczaków sprawiającej kłopoty wychowawcze, a w Mr.Brownstone dywagowano o władzy nałogu nad ludzką duszą, zainspirowaną kłopotami heroinowymi gitarzystów. Wspomniany Sweet Child O'Mine wyrażał uczucia Axla do Erin, córki Dona Everly`ego z The Everly Brothers, z którą połączył go burzliwy związek, przypieczętowany w kwietniu 1990 ślubem (małżeństwo szybko się rozleciało). Płycie towarzyszyło mnóstwo singli - It`s So Easy / Mr.Brownstone z czerwca 1987, Welcome To The Jungle / Whole Lotta Rosie z września 1987, Sweet Child O`Mine / Out Ta Get Me z czerwca 1988, (wydany ponownie z inną stroną B) Welcome To The Jungle / Nightrain z października 1988, Paradise City / I Used To Love Her z marca 1989 i w końcu Nightrain / Reckless Life z sierpnia 1989. Większość z nich zrobiła furorę na światowych listach przebojów.
Grupa ciężko pracowała na komerycjny sukces, koncertując na całym świecie. Wystartowała już w kwietniu 1987 trasą amerykańską u boku Iron Maiden. W czerwcu dała trzy występy w londyńskim "Marquee", a od lipca grała znowu w Stanach, najpierw u boku Mötley Crüe, a później The Cult i Aerosmith. 20 sierpnia 1988 Guns N`Roses byli jedną z gwiazd festiwalu "Monsters Of Rock" w angielskim Castle Donington (rozszalały tłum stratował dwóch nastoletnich fanów). Na tym się jednak nie skończyło, gdyż zespół ruszył na podbój Japonii, Australii i Nowej Zelandii. Podróżom towarzyszyły nieodmiennie skandale, zadymy i burdy. W maju 1987 w Los Angeles, Axl Rose po bójce z kilkoma stróżami prawa trafił na odział intesywnej terapii miejscowego szpitala, a w Atlancie został ściągnięty ze sceny przez policję, zarzucającą mu poturbowanie ochroniarza. Z aktorem Jimem Carrey`em śpiewającym (głosem Axla) Welcome To The Jungle, w 1988 grupa wystąpiła w filmie "Śmiertelny Zakład" ("The Dead Pool") - ostatnim z Clintem Eastwoodem w roli inspektora Callaghana. W grudniu 1988, pragnąc zdyskontować wielki sukces debiutu i skrócić fanom oczekiwanie na następny album, wytwórnia Geffen wypuściła na rynek skleconą pospiesznie z gotowych i częściowo dobrze już znanych nagrań [2]. Stronę A wypełniły nagrania z koncertowej EP-ki, a na B nagrano cztery ballady, ukazujące nieznane dotychczas oblicze kapeli. Kompozycje te opracowano głównie na gitary akustyczne, a aranżacje przesyciła garażowa niechlujność. Patience nadano folkowego ducha, Used To Love Her stanowiła właściwie muzyczny żart, a niezwykły ładunek bluesa uderzał z You`re Crazy. Kontrowersje wzbudził jedynie One In A Million przez wzgląd na rasistowskie akcenty w wersach: "Immigrants and faggots they make no sense to me, they come to our country and think they`ll do as they please, like start some mini-Iran or spread some fucking disease". Axel w pierwszej zwrotce użył także słowa "niggers".

Od lewej: Duff McKagan, Slash, Axl Rose, Izzy Stradlin, Steven Adler

W 1989 zespół zamilkł na długie miesiące i dopiero pod koniec roku pojawił się na wybranych koncertach amerykańskiej trasy The Rolling Stones. Podczas jednego z nich - w październiku, w Los Angeles - Axl wygłosił ze sceny tyradę przeciwko kolegom, z której wynikało, że nadal igrają z "panem Brownstone". Tym samym ujawnił światu, że część muzyków znowu sięgnęła po heroinę. Jednakże już na początku 1990 formacja zorganizowała w Los Angeles, Chicago i Nowym Jorku kilka próbnych sesji, poprzedzających nagranie oczekiwanego od dawna drugiego pełnowymiarowego albumu. W tym czasie już tylko perkusista Steven Adler ciągle tkwił w szponach nałogu. Jeszcze z nim grupa wystąpiła 17 marca w nowojorskim "Radio City Hall" jako jedna z gwiazd wielkiej fety That`s What Friends Are For, zorganizowanej z okazji 15-lecia wytwórni Arista, a także 7 kwietnia 1990 w Indianapolis podczas czwartego charytatywnego maratonu "Farm Aid". Nie rokujący nadziei Adler został wkrótce z grupy wyrzucony, a jego miejsce zajął Matt Sorum (ur. 19 listopada 1960), z którym przystąpiono do zarejestrowania nowych utworów. Sesja dobiegła końca wiosną 1991, a całość dwa razy mixowano, ponieważ muzycy nie byli zadowoleni z wyniku pracy Boba Clearmountaina i powierzyli to zadanie Billowi Price`owi. W styczniu 1991 Guns N`Roses zaprezentowali się na wielkim festiwalu "Rock In Rio" w Brazylii, a maju odbyto małą trasę "Here Now And Going To Hell", obejmującą San Francisco, Los Angeles i Nowy Jork. Wreszcie rozpoczęto gigantyczne światowe tournee "Get In The Ring Motherfucker" z supportem w postaci Skid Row. I tym razem nie obyło się bez posmaku skandalu - 2 lipca w Maryland Heights (na przedmieściu St.Louis), Axl przestał śpiewać, zeskoczył ze sceny i zaatakował widza, który robił bez pozwolenia zdjęcia. Reakcją publiczności na ten nieoczekiwany koniec koncertu była wielka burda, po której aresztowano 16 uczestników zajść, 60 doznało obrażeń, a zniszczczenia oszacowano na 200 000 dolarów. Kilka dni później prokurator okręgowy wydał nakaz aresztowania Rose`a, oskarżonego o wzniecenie zamieszek, które przyniosły złowieszcze żniwo w postaci zdemolowania Riverport Performing Arts Center. Sprawa zakończyła się polubownie, ale kosztowała wokalistę 50 000 dolarów, przekazanych instytucjom służącym społeczności St.Louis (nie omieszkał wszakże umieścić na okładce następnej płyty inskrypcji: "Fuck you, St.Louis!").
17 września 1991 na rynek trafił nie jeden album, lecz dwa i do końca roku rozszedł się w USA w liczbie 7 milionów. Okładki zaprojektował Mark Kostabi, artysta o korzeniach amerykańsko-estońskich. Wykorzystał on fragment obrazu Rafaela "Szkoła Ateńska", który powstawał w latach 1509-1510. Różnicę stanowiło dobranie palety barw - [3] ozdobiono żółcią i czerwienią, natomiast [4] cechował się odcieniami niebieskiego. Oba należało traktować jako całość, która w dodatku udowadniała, że grupa potrafiłą stawić czoła wygórowanym oczekiwaniom publiczności. Te 150 minut fascynującej muzyki było świadectwem dojrzałości artystycznej muzyków, choć znaleźli się malkontenci, narzekający że płyty przytłaczały obfitością materiału, mogąc nużyć nadmiarem słów i emocji. Wśród 30 kawałków nie było jednak ani jednej kompozycji słabej czy chybionej. Dominowały ostre utwory wyniesione z tradycji hard rockowej jak Right Next Door To Hell, Garden Of Eden i Shotgun Blues, nawiązujące do zmetalizowanego rock`n`rolla. Ain`t The First osadzono w folkowej atmosferze, Bad Obsession był pasjonującym rhythm`n`bluesem, Bad Apples - demonicznym boogie, a Perfect Crime nowoczesnym nawiązaniem do niemal metalowego pędu. Grupa pokazała się również z intrygującej strony w The Garden, będącym w dużej mierze psychodeliczną balladą w stylu Pink Floyd z wczesnych lat 70-tych, w której zaśpiewali Alice Cooper i Shannon Hoon z Blind Melon. Wykonany przez Duffa McKagana So Fine był punkowym hołem dla Johnny`ego Thundersa, a w Double Talkin` Jive wykorzystano pierwiastki muzyki hiszpańskiej. Furorę zrobiły ballady Don`t Cry (w dwóch wersjach z różnymi tekstami), Civil War (wstęp ochodził z filmu "Nieugięty Luke" z 1967 ("Cool Hand Luke") i Estranged, a także wybitny November Rain - rozbudowany hymn z orkiestrowym rozmachem. Nieprawdodobnie mocno wypadł przebojowy You Could Be Mine - drapieżny kawałek wykorzystany w filmie "Terminator 2: Dzień Sądu" w 1992 (w teledysku zresztą występował Arnold Schwarzenegger). Jakby tego było mało, Guns N`Roses nagrali też dwie świetne przeróbki: Live And Let Die Paula McCartney`a oraz Knockin` On Heaven`s Door Boba Dylana. Axl jawił się wciąż jako zbuntowany rocker, potrafiący zaśpiewać niemal wszystko swoim zachrypniętym głosem. Wirtuozem gitary okrzyknięto Slasha, który w kilku miejscach wykorzystał hendrixową spuściznę (m.in. Locomotive). W studio nagraniowym posłużono się bogatym instrumentarium jak harmonijka ustna, saksofon czy sitar (wstęp do Pretty Tied Up). Na szczególną uwagę zasługiwały inteligentne teksty, choć zazwyczaj dość mroczne. Pojawiał się w nich wątek zadumy nad przemijaniem (Yesterdays), nietrwałością uczuć (November Rain), ulotnością poczucia sensu istnienia (Dead Horse, Coma), zdumienie siłą nienawiści prowadzącą nieodmiennie do terroru (Civil War). Grupa też niewątpliwie przekomarzała się nie tylko z głupimi dziewczynami w Back Off Bitch, ale i z Bogiem w Right Next Door To Hell. W całym tym tematycznym wachalrzu, zespół pozostał jednak rockowo wiarygodny.

Axl Rose i Slash

Formacja promowała [3] i [4] na kolejnej wielkiej trasie światowej, a przez następne 2 lata zawitała do USA, Kanady, Europy, Ameryki Południowej, Izraela i Turcji. Ogromną popularnością cieszył się występ w wielkanocny poniedziałek, 20 kwietnia 1992, na stadionie Wembley podczas koncertu poświęconego pamięci zmarłego Freddiego Mercury "A Concert For Life" Ekipa wykonała tam Paradise City, intro do Only Women Bleed Alice`a Coopera i rewelacyjnie przyjęty Knockin` On Heaven`s Door. Sam Axl Rose wspomógł pozostałych muzyków Queen w Bohemian Rhapsody i We Will Rock You. W lutym 1993 Axl zaręczył się z modelką Stephanie Seymour, która wystąpiła we wcześniejszych teledyskach do Don`t Cry i November Rain, ale para rozeszła się już w 3 tygodnie później. Wkrótce z Guns N`Roses odszedł Izzy Stradlin, główny kompozytor repertauru ostatnich dwóch płyt, a jego miejsce zajął muzyk zdecydowanie mniejszego formatu - Gilby Clarke (ur. 17 sierpnia 1962). Nagrany z nim w składzie [5] z listopada 1993 okazał się ogromnym rozczarowaniem. Promowany singlami Ain`t It Fun / Down On The Farm i Since I Don`t Have You / You Can`t Put Your Arms Around A Memory, był tylko zbiorem odświeżonych wersji cudzych utworów, w większości zresztą zarejestrowanych podczas sesji [3-4]. Płytę zdominowały standardy szeroko rozumianego punk rocka - od Raw Power The Stooges przez Human Being The New York Dolls po New Rose The Damned. Kiepskiej całości dopełniły piosenka Since I Don`t Have You The Skyliners z 1959 oraz dwa angielskie przeboje z lat 70-tych: Buick Mackane T.Rex i Hair Of The Dog Nazareth. Chybioną próbą podtrzymania awanturniczego wizerunku był Look At Your Game, Girl, którego autorem tekstu był znienawidzony przez Amerykę Charles Manson. Niemile zaskakiwała kiepska forma wokalna Axla i zanik w jej barwie charakterystycznego krzyku. Pojawiły się komentarze sugerujące, że Rose skompletował sobie zupełnie nowy zespół tylko po to, by grać utwory starego skladu i wciąż na nich zarabiać. Album leżał daleko od bezpretensjonalnego i pełnego werwy grania sprzed dwóch lat. Ten potężny krok wstecz był początkiem końca grupy, której skład zaczął się wykruszać. W następnych kilku latach Guns N`Roses przedstawili tylko jedno nowe nagranie, którym była własna interpretacja Sympathy For The Devil The Rolling Stones na ścieżkę dźwiękową do do filmu "Wywiad Z Wampirem" w 1994. Dopiero w październiku 1998 całkowicie przebudowana przez Rose`a grupa powróciła do studia. W następnych miesiącach - które rozciągnęły się na lata - pracowała nad kolejnym albumem. Do prasy przeciekały różne plotki dotyczące przebiegu sesji, np. na temat udziału w niej gitarzystów Briana May`a i Zakka Wylde`a. Na rynek przedostało się jedno z dokonanych wówczas nagrań (Oh My God), zrealizowane z gościnnym udziałem Dave`a Navarro z Jane`s Addiction, wykorzystane w filmie "I Stanie Się Koniec" w 2000. Formacja wznowiła działalność koncertową i podczas występów przedstawiła kilka innych nowych numerów, jak Chinese Democracy i Madagaskar. W czerwcu 2006 zagrała w Warszawie z gościnnym udziałem Izzy`ego Stradlina.
[7] nie był dostępny w Chinach - komunistyczna partia tego kraju nie zezwoliła na jego sprzedaż, tłumacząc decyzję "atakami na naród chiński" zawartymi w piosenkach. Oczywiście powód był zupełnie inny - władzom chińskim nie spodobała się krytyka ustroju politycznego, zawarta między innymi w tytułowym utworze oraz fragmenty wspominające o demokracji. Materiał brzmiał jak "stare Guns N`Roses przefiltrowane przez współczesne wpływy". Nawet tam, gdzie pojawiały się silne akcenty elektroniczne (Better, If The Word), a wręcz posmaki industrialu (Shackler`s Revenge), nie burzyło to struktury piosenek. Pod tym względem Axl odniósł pewne zwycięstwo, gdyż udało mu się zachować klimat muzyki swojego zespołu, nieco odświeżając jej formułę. Utwory były na przemian intensywne (Chinese Democracy, Scraped), jak i balladowe (Street Of Dreams, There Was A Time, This I Love) - w tych ostatnich było wyraźnie słychać silne wpływy Eltona Johna i Queen, głównie za sprawą aranżacyjnego przepychu, fortepianu i charakterystycznych rozbudowanych solówek Robina Fincka i Briana `Bucketheada` Carrolla. Trudno było też wskazać faworyta, a każdemu mogło spodobać się coś innego. Najbardziej nietypowo prezentował się funkujący If The World - nie przypominający niczego, co ten zespół w przeszłości zrobił. Płyta wymagała kilkakrotnego odsłuchu, a z każdym kolejnym wzrastało poczucie różnorodności i dramatyzmu, dodatkowo podrasowanego orkiestrą. Axl śpiewał jak za najlepszych swoich lat, choć nie tak manierycznie i emocjonalnie. Mimo tych wszystkich plusów, [7] mógł zawodzić oczekiwania konserwatystów, oczekujących kopii dawnych osiągnięć.
Grupa doczekała się hołdów złożonych przez innych muzyków: Appetite For Reconstruction - A Tribute To Guns N`Roses z 1999 (m.in. L.A. Guns i Quiet Riot) oraz Bring You To Your Knees - A Tribute To Guns N`Roses z 2003 (m.in. Haste i God Forbid).

Późniejsze losy członków zespołu:

• Axl Rose - gościnnie uczestniczył w nagraniach Alice Coopera, Dona Henley`a i Steve`a Jonesa (ex-Sex Pistols)
  
• Slash - Slash`s Snakepit , w którym towarzyszyli mu m.in. Clarke, Reed i Sorum. Pod tym szyldem nagrał dwa albumy: It`s Five O`Clock Somewhere w 1995 i Ain`t Life Grand w 2000. Następnie wraz ze Scottem Weilandem (ex-Stone Temple Pilots) powołał do życia Velvet Revolver (Contraband z 2004 i Libertad z 2007); w końcu solowy krążek Slash w 2010, który momentami mdlił, a na końcu pozostawiał duży niedosyt. Na 13 utworów broniło się zaledwie kilka, m.in. instrumentalny Watch This (nagrany z udziałem Davida Grohla i Duffa McKagana), a także Ghost z Ianem Astbury`m z The Cult. Później Slash wypuścił jeszcze dwa solowe dzieła: Apocalyptic Love w 2012 i World On Fire w 2014 - gościnnie wspomagał w studiu i na scenie m.in. Boba Dylana, Alice`a Coopera, Lenny`ego Kravitza, Cheap Trick i Michaela Jacksona.
  
• Izzy Stradlin - solowe płyty: Izzy Stradlin And The Ju Ju Hounds w 1992, 117 w 1998, Ride On w 1999, River w 2001, On Down The Road w 2002, Like A Dog w 2005, Miami w 2007, Fire, The Acoustic Album w 2007, Concrete w 2008, Smoke w 2009 i Wave Of Heat w 2010. Gitarzysta współpracował też z Markiem Laneganem, Johnem Mellencampem i Burden Brothers
  
• Duff McKagan - Neurotic Outsiders (fascynująco przebojowy Neurotic Outsiders w 1996; wyśmienicie wpisujący się w rosnący w siłę ruch neopunkowy), 10 Minute Warning (10 Minute Warning w 1998), Loaded (Dark Days w 2001, Sick w 2009 i The Taking w 2011), Velvet Revolver, Walking Papers (Walking Papers w 2013 i WP2 w 2018) i solwy album Lighthouse w 2023
  
• Steven Adler - Freaks In The Room; we wrześniu 1998 został skazany na pół roku więzienia za brutalne pobicie dwóch kobiet, z którymi był związany
  
• Matt Sorum - Slash`s Snakepit, Neurotic Outsiders, Velvet Revolver i Matt Sorum`s Fierce Joy (krążek Stratosphere w 2014); solowy album Hollywood Zen w 2003
  
• Gilby Clarke - Slash`s Snakepit, Pawnshop Guitars w 1994 (m.in. z udziałem Axla Rose`a, Slasha, McKagana, Reeda i Soruma), Blooze w 1995, The Hangover w 1997, Rubber w 1998), 99 Live w 1999 i Swag w 2002. Clarke w 2003 dołączył do Heart, a w 2005 pojawił się w składzie DTK/MC5 (utworzonego przez Dicka Manitobę i Wayne`a Kramera, gitarzystów znanych z The Dictators i MC5). Gościnnie uczestniczył w sesjach m.in. McKagana, Ace`a Frehleya, The Runaways, The Chesterfields, The Loveless i Forever Mod.
  
• Dizzy Reed - Slash`s Snakepit, The Dead Daisies (The Dead Daisies w 2013 i Revolución w 2015); solowa płyta Rock`n`Roll Ain`t Easy w 2018
  

Matt Sorum (ex-Hawk)