Angielska grupa powstała we wrześniu 1969 na przedmieściach Londynu. Pierwszy skład utworzyli: wokalista Nicky Moore (ur. 21 czerwca 1947), gitarzysta Mick Sweeney, basista Stu Mills i perkusista Billy Rankin. Moore jako młody chłopak śpiewał w chórze, ale z biegiem czasu zafascynował go przede wszystkim ciężki blues spod znaku Cream, Jeffa Becka i Led Zeppelin. Szybko za bębnami zasiadł John Turner (Rankin grał potem w Brinsley Schwarz). W 1969 powstały pierwsze numery, mieszające ze sobą blues i heavy-rock: Generation (Falling Down), Downtown Traffic i blisko 9-minutowy Calendar. Muzycy zaczęli zarabiać rzetelnie na swoich koncertach dopiero od czerwca 1970 - w tym samym roku kwartet napisał nowy utwór The Hustler. Sweeney odszedł w maju 1971 i nowym gitarzystą został Ray Smith. Co więcej to właśnie w tym okresie (1971) powstały tak kapitalne utwory jak Good Old Days, Winter-Hearted Woman, No Last Verse, Black-Witch Woman, Tomorrow, balladowy Prayer i przeróbka Presley`a Heartbreak Hotel. W tych nagraniach, które nie ukazały się na późniejszym albumie w 1974, słychać dziką żarliwość heavy-rocka, połączoną ze świetnymi heavy-bluesowymi wstawkami, szarpiącymi zagrywkami Smitha i kapitalnym śpiewem Moore`a. Niestety, pojawiły się też kłopoty z bębniarzami. Wpierw w listopadzie 1971 Turnera zastapił Martin Bell, a jego z kolei w marcu 1972 Simon Fox. W składzie Moore-Smith-Mills-Fox ekipa zaliczyła udany występ na festiwalu w Weeley (Clacton w hrabstwie Essex), co przyniosło owoce w postaci podpisania kontraktu z wytwórnią Island. Hackensack ruszyli na tournee wpierw supportując Mott The Hoople, a następnie gigantów z Free w Holandii, Niemczech i Szwajcarii. W listopadzie 1972 ukazał się singiel Moving On / River Boat, wyprodukowany przez Muffa Winwooda. John Peel grał ten singiel w swoim Radio 1 często, ale nie przebił się on do Top 40. W tym samym czasie zespół grał regularnie w słynnych klubach "Marquee" w Londynie oraz "The Cavern Club" w Liverpoolu, zaliczając kolejne rozgrzewające występy przed kolejnymi gwiazdami - tym razem Status Quo, Supertramp, Uriah Heep oraz Lindisfarne. Hackensack stworzył w 1972 kilka naprawdę niezłych kawałków: Rock And Roll Woman i Travelling Man, jak również nieudany piosenkowy (nazbyt przyjazny radiu) Gloria.
Wsłuchując się we własny singiel z 1972, muzycy odnieśli wrażenie, że wytwórnia Island nie potrafiła uchwycić w studio specyficznej (fantastycznej) atmosfery koncertów i w lipcu 1973 podpisali kontrakt z koncernem Polydor. Dla niej nagrała w marcu 1974 debiutancki krążek - już z nowym basistą Paulem Martinezem. Był to album rozczarowujący - z dawnych heavy-rockowych lat zostało niewiele. Nowy materiał zaweirał osiem utworów balansujących na granicy heavy bluesa i southern rocka. Szefowie Polydor nie życzyli sobie żadnych cięższych utworów z przeszłości, w związku z czym nie wykorzystano na płycie żadnego z nich. Stylistycznie Hackensack spoglądał teraz w stronę Humble Pie i Free, z dodatkiem funku, soulu, efektów wah-wah (Northern Girl) i kobiecych chórków. Te kompozycje przelatywały beznamiętnie i mogły spowodować frustrację fanów, którzy zakupili płytę znając dokonania z lat 1969-1972, zachęceni w dodatku bajeczną okładką a la fantasy autorstwa Jima Fitzpatricka. Z pewnością na uwagę zasługiwały dwa pierwsze numery: tytułowy Up The Hardway i A Long Way to Go. W ostateczności jeszcze w pamiec zapadał główny riff z Goodboy Badboy. Reszta była kompletnie do zapomnienia i mylnie prezentowała możliwości grupy.

Rozczarowani muzycy zawiesili działalność jeszcze w 1974. Nicky Moore śpiewał w Tiger (dwie płyty w 1976: Tiger i Goin` Down Laughing), The Big Jim Sullivan Band (Test Of Time w 1983 - to miał trzeci krążek Tiger, oryginalnie nagrany w 1977), Samson, Mammoth i From Behind. Wokalista zrealizował także solowo: Mister Big Stuff w 1994, Old New Borrowed And Blue w 2000 i (we współpracy z Danny`m Kyle`m) The Whale & The Wa'ah w 2013; zaśpiewał też w numerze The Night The Master Comes na płycie Beyond The Astral Skies Electric Sun. Nicky zmarł 3 sierpnia 2022 w wieku 75 lat. Ray Smith pod pseudonimem Ray Major grał w Mott (Drive On w 1975 i Shouting & Pointing w 1976), Partners In Crime (Organised Crime w 1985), a w latach 1994-1995 był członkiem The Yardbirds. Simon Fox bębnił glam-rockowym Be Bop Deluxe (pięc płyt w latach 1974-1978) oraz pop-rockowym Blazer Blazer (singiel Cecil Devine / Warsaw w 1978). Paul Martinez dołączył do Paice Ashton Lord, 00·3 Minutes i Stretch.
Historia Hackensack nie skończyła się jednak w 1974. W 1996 ukazały się dwa niezmiernie ciekawe wydawnictwa. [2] zawierał wszystkie te kapitalne utwory, które Hackensack stworzył w latach 1969-1972. W większości wyśmienite, 15 utworów ukazywało prawdziwego ducha zespołu - nie ten sztuczny twór stworzony przez szefów Polydor na krążku z 1974. Wielka szkoda, że ekipie nie dane było nagrać płyty dla Island w latach 1071-1972, gdyż mogła to być zapomniana perła heavy-rocka na wzór Leaf Hound czy Fuzzy Duck. Z kolei [3] to niepublikowany koncertowy materiał nagrany w 1973 (Szwajcaria plus Nottingham). Krązek ukazywał jak świetnie naoliwioną maszyną na żywo był swego czasu Hackensack - surowe energetyczne heavy-rockowe granie z bluesowym feelingiem (74 minut). W 2017 Nicky Moore z pomocą syna Timmy`ego i starego druha Stu Millsa zreaktywował grupę. [4] to była uczta dla fanów Free i Led Zeppelin. Trafiły tu wszystkie hity z zakurzonej szuflady w nowych wersjach: Rock And Roll Woman, Tomorrow, Black Witch Woman, River Boat, The Hustler i Heartbreak Hotel.

Ray Smith (ex-Opal Butterfly)