Norweski projekt założony z inicjatywy Andrei Meyer (ur. 1969), Niemki skupiającej się nie tylko na muzyce, ale też na prozie, poezji i fotografii. Początkowo to zamiłowanie do kultury gotyckiej zawiodło ją w 1990 do Londynu, gdzie szybko wtopiła się w tamtejszą subkulturę młodych Brytyjczyków, skupiających się wokół kręgów okultystycznych w rodzaju Iluminaci Thanaterosa czy Kościół Szatana. Szybko została modelką wykonującą nie tylko uliczny performance, ale stopniowo zagłębiającą się w świat ostrzejszej muzyki. Występ na debiucie Cradle Of Filth The Principle Of Evil Made Flesh w 1993 stanowił przełom, po którym Andrea zdecydowała się założyć własny projekt, ukazujący w pełni jej pasję do spirytualizmu, ezoteryki i ciemnej strony ludzkiej natury. Drugą połową ambientowego zespołu Aghast była Tania `Nachthexe` Stene i ten duet nagrał w 1994 płytę Hexerei Im Zwielicht Der Finsternis z mocnym akcentem na nihilizm, horror i rytuał w tle. Mimo pewnego sukcesu, Tania postanowiła się poświęcić pracy grafika i w następnych latach była autorką okładek Ulver (Bergtatt, Kveldssanger, Nattens Madrigal), Burzum (Daudi Baldrs, Hlidskjálf) i Griffin (Wasteland Serenades). Andrea wówczas zdecydowała się skorzystać z zaproszenia grupy Satyricon i poleciała w 1996 do Norwegii, aby nagrać ścieżki do utworu The Dawn Of A New Age na krążek Nemesis Divina. Tam poznała Samotha (właśc. Tomas Haugen), gitarzystę Emperor, w którym się zakochała i wkrótce wyszła za niego za mąż. To właśnie on zachęcił ją ponownie do podjęcia próby na scenie muzycznej i tak w 1996 w Kongsbergu powstał Hagalaz' Runedance.
Pierwszą próbę zaistnienia stanowił wydany w tym samym roku singiel When The Trees Were Silenced / A Tale Of Fate, limitowany w liczbie 500 egzemplarzy. Po podpisaniu kontraktu z angielską wytwórnią Elfenblut przystąpiono zimą 1997 do nagrywania pełnoprawnego debiutu w studio Akkerhaugen. [1] ujawniał w pełni fascynacje Andrei do mitologii skandynawskiej, nordyckich pieśni oraz kultury Północy. Jej głos nie powalał, ale dobrze pasował do klimatu przyjętej konwencji, emanującej specyficznym smutnym, mistycznym i mroźnym ambient-folkowym klimatem. W studio Andreę wspomogli m.in. gitarzysta i klawiszowiec Thorbjorn Akkerhaugen, wokalista Svein-Tore Dammen, kontrabasista Jens Olav Haugen, grający na dulcymerze Bjorn Harald Jensen, w końcu sam Samoth. Zarówno ten, jak i pozostałe albumy stawiały na zauroczenie słuchacza, co na folkowym polu nie było nigdy rzeczą łatwą. Przede wszystkim Andrea przelała na kompozycje siłę swojego charakteru, czyniąc z muzyki swoisty manifest oparty na dość relaksujących rytmach, a jednak za każdym razem zróżnicowany i potrafiący wciągnąć w świat przodków. W Hagalaz' Runedance nad ambientem zawsze przeważał element folkowy (flety, plemienne bębny), ale Andrea nie zdecydowała się na jedno konkretne odniesienie do tradycji ludowej jednego regionu (choć utwory wykonywane po angielsku brzmiały niekiedy echem średniowiecznej angielskiej wsi). Na początku 1999 do projektu dołączył Trym Torson (perkusista Emperor) i z nim zrealizowano [2], na której Akkerhaugen zagrał na harfie, a rolę gitarzysty przejął Svein Inge Havraas. Na tą rozczarowującą płytkę wrzucono pięć utworów - otwierał ją Wake Skadi, który pojawił się potem na [3] i pomimo swej intensywności, w pierwotnej wersji zabrzmiał wyjątkowo ubogo i monotonnie. Podkład klawiszowy i uspokajająca atmosfera wprowadzały mało ciekawego do Urd: That Which Was, ale najgorsze miało dopiero nadejść. Nowym wersjom Behold The Passionate Ways Of Nature, When The Trees Were Silenced i The Falcon Flies (kawałek Ulver) nadano formę koszmarnych remixów. Projekt Andrei nigdy nie prezentował muzyki zbyt skomplikowanej, ale ta elektroniczna wersja odzierała ten zespół z atmosfery.

Meyer-Haugen poszła po rozum do głowy i na [3] powróciła do sprawdzonych pogańskich klimatów. Występujące w tytule wolwy to tkające nici przeznaczenia istoty z mitologii germańskiej. Instrumenty właściwe tradycjom Skandynawów i Celtów, razem z plemiennymi bębnami i delikatnymi syntezatorami jeszcze raz stworzyły misterną atmosferę. Śpiew Haugen przywodził z jednej strony wokal Lisy Gerrard z Dead Can Dance, a z drugiej Loreenę McKennitt, choć skali Andrei daleko było do obu pań. Niektóre z pieśni opisywały rytuały oparte na magii ziemi, praktykowane przez szamanki na Północy. Hagalaz' Runedance na tym krążku przypominał run umożliwiający otworzenie drzwi do ukrytej jaźni, a muzyka przybrała formę wiatru pogańskich inkantacji próbującego zespolić się z elementami rządzącymi światem. Aranżacje emanowały energią i liryzmem, a miejscami dynamiczny rytm niemal zmuszał do dzikiego tańca. Nad tymi pięknymi i spokojnymi dźwiękami unosiło się coś nieokreślonego, wręcz zachęcającego do pląsów przy ognisku w leśnych ostępach.
Pod koniec 2002 Meyer-Haugen zdecydowała się zerwać z wizerunkiem wiedźmy kultywującej poganizm i przerzucić się na muzykę gotycką. Zmianom w warstwie muzycznej towarzyszył także kryzys personalny i rozwód z Samothem (w międzyczasie urodziła się ich córka Alva). Wokalistka została też wyznawczynią buddyzmu nicherejskiego - religii, której założyciele w XIII wieku zbuntowali się przeciwko elitaryzmowi głównego nurtu (zwłaszcza szkoły Zen i Szkoły Czystej Krainy), jak również rozpoczęła trening kick-boxingu. Mieszkała na zmianę w Norwegii i Wielkiej Brytanii, poświęcając się pisaniu książek i wierszy, m.in. "Horde Of Hagalaz", "Understanding The Northern Myths And Traditions", "Dark Side Of Dreaming", "Walking With The Night" i "The Way to Hysteria". W końcu w "The Ancient Fires Of Midgard" raz na zawsze zrywał z przywiązaniem do germańskiej mitologii - stwierdzając, że był to zaledwie mały etap jej życia, a teraz zwracała się ku Ścieżce Lewej Ręki.
Od 2003 Andrea działała na muzycznej scenie jako Nebelhexë. Nagrane pod tym szyldem płyty nie miały wiele wspólnego z twórczością Hagalaz' Runedance, nawiązując mocno do rocka gotyckiego i poezji śpiewanej. Były to: Laguz: Within The Lake w 2004, Essensual w 2006, Dead Waters i EP-ka Don`t Kill The Animals z 2009 (cover Niny Hagen zrealizowany z amerykańską wokalistką Jarboe, ex-Swans). Singiel z Dead Waters / Skindeep - dotyczący sexu i wampiryzmu miał pierwotnie znaleźć się na ścieżce do filmu "Twilight Saga: New Moon", jednak ze względu na ostry tekst został z niej wykluczony. W 2011 Andrea Nebel wydała pod swoim imieniem i nazwiskiem album From The Dark Side Of Dreaming, zawierający czytane poematy z tomiku własnych wierszy pod tym samym tytułem. W końcu dwa krążki (Gaslights w 2012 oraz Penetrate w 2013) z logo Aghast Manor wypełniły stare kawałki Aghast przystosowane na potrzeby soundtracków do filmów, m.in. hiszpańskiego "Regression". Ambientowe albumy opowiadały historię wypełnionych opiumowym dymem piwnic Londynu z czasów wiktoriańskich.
Trym Torson bębnił w Zyklon i Paganize. Andrea zginęła w wieku 52 lat w wyniku ataku terrorystycznego w norweskim Kongsbergu 13 października 2021 (od broni białej).

Trym Torson (ex-Imperium/NOR, ex-Enslaved, Emperor)