Polska grupa deathmetalowa powstała w 1991 w Warszawie. Zadebiutowała trzema demówkami: "Abhorrence" w 1992, "Evil Art" w 1994 i "The Unwritten Law" w 1995. Pierwsze płyty z pewnością mogły spodobać się fanom Vader, Deicide i Morbid Angel. Głos Adama Buszko (ur. 19 kwietnia 1975) orbitował od krzyku poprzez skrzek do typowego growlingu. Wydana w 1999 EP-ka [3] zawierała m.in. dwa udane covery: 20-sekundowy The Kill Napalm Death oraz Postmortem Slayer. Zespół pokazał swoją prawdziwą siłę dopiero na [5], cechującym się potęgą brzmienia i jak zwykle antychrześcijańskim nastawieniem. Główna różnica w porównaniu do poprzednich wydawnictw polegała na poprawieniu techniki gry i niesamowitych perkusyjnych blastach. Takie nagrania jak Flagellation, Anti-God Extremity czy Close To The Nephilm mówiły same za siebie, uwypuklając (bardziej niż przeszłości) morbidowe zagrywki gitar.
Jeszcze większy przełom niósł ze sobą [6], na którym pojawiły się elektro-industrialne sample i pewne motywy wykraczające poza tradycyjnie pojmowany death metal. Jednocześnie powstała płyta o radykalnym i ekstremalnym brzmieniu, gdzie większość numerów wprost parzyła swoją bezkompromisowością. Materiał można było podzielić na szybki i ultraszybki. Wiele w nagrania wniósł perkusista Dariusz Zaborowski, serwując nadzwyczaj spójne i jadowite partie. Rozpoznawalnym atutem stało się włączenie do ponad połowy kawałków nagłych zmian tempa, po których następował fragment wolniejszy, za to czysto mechaniczny, a w nim cięższe i precyzyjnie ociosane riffy sąsiadujące z zimnymi plamami sampli potęgujących wrażenie bezduszności. Ta elektronika nie miała za zadanie jedynie wypełniać tło - jej podstawowym zadaniem było podkreślenie wypranych z emocji dźwięków funkcjonowania maszyny. Ogólny koloryt dźwiękowy albumu był przejrzysty, a struktura utworów i poszczególnych motywów - w zupełności czytelna. Jedyną wadą był specyficzny mix wysuwający zbytnio do przodu wysokie brzmienia na niekorzyść niskich, przez co prawie nie zanikł bas. Krążek wyróżniała spójność, ale faworytem wydawał się Hex, choć niewiele ustępował mu piekielnie intensywny Fountains Of Blood To Reach Heavens.
[7] wydała francuska wytwórnia Listenable Records. Nagrano ją z drugim gitarzystą Konradem Ramotowskim, znanym też z Kriegsmaschine. Buszko ponownie podkreślił, że nie był zainteresowany dalszym brnięciem w klasyczny death metal, proponując po raz drugi własną wizję ekstremalnego grania. Pojawiła się dynamika charakterystyczna bardziej dla blacku oraz znane już sample rodem z post-industrialu. Pomimo tych naleciałości, płyta nie była tylko mixem odmiennych gatunków - to był metal, a wszystko inne stanowiło smaczki uzupełniające precyzyjną rzeźnię. Threnody tytułem nawiązywał do jednego z najbardziej awangardowych utworów Pendereckiego, którego fanem był Buszko. W swym zmechanizowanym cynicznym charakterze, album jawił się jako realizacja mrocznych idei w bardzo schłodzony sposób. Ten fakt mógł nieco utrudniać odbiór, ponieważ utwory były wielowarstwowe i większości - jakby niekonsekwentne w swej szybkości. Tak naprawdę niosły one ze sobą bezpośrednią energię i materiałowi niczego nie brakowało. Przy tym muzykom udało się nie powielić rozpracowanych już zagrywek, stając w rozkroku między stylistykami Vader i Behemoth. Wyróżniał się przede wszystkim Resurrection Machine z morderczym zimnym riffem granym dokładnie równo z perkusją, a także rozbudowany Omega z elektroniczno-akustycznym wstępem. Na [9] zagrał Mortifer, znany z Triumf Saltus - ten muzyk zmarł niespodziewanie 6 kwietnia 2013 w wieku 27 lat na wskutek arytmii serca.

Paweł Jaroszewicz (ex-Vader), Paweł Michałowski (ex-Elysium),
Dominik Prykiel (ex-Lost Soul, ex-Extinct Gods, ex-Vedonist), Daniel Rutkowski (ex-Neolith, ex-Redemptor)