Niemiecko-norweski projekt założony w 2003 w Ludwigsburgu. Kiedy była wokalistka Theatre Of Tragedy związała się emocjonalnie i formalnie z liderem Atrocity, postanowili oboje nadać temu jakiś określony muzyczny rezultat. W taki oto sposób niemal cała niemiecka kapela z blondwłosą pięknością za mikrofonem utworzyła nowy projekt. Debiut był interesującym połączeniem metalu, gotyku, popu i folku, a Norwegian Lovesong czy tytułowego Lovelorn słuchało się całkiem miło - i w zasadzie tyle. Na tle późniejszych dokonań była to płyta nastrojowa i najbardziej wyciszona. [2] snuł opowieść o mroźnej Skandynawii, w której on był nieustraszonym wojownikiem ruszającym na daleką wyprawę, ona - jego uroczą tęskniącą żoną. W atmosferę wprowadzał stonowany i podniosły Vinland Saga z rzewną melodią, przywołującą obraz dziewiczego krajobrazu i położonej nad rwącą rzeką osady. W mocnym Farewell Proud Man słychać próbę grania epickiego, ale urocza dziewoja śpiewała słodko jak dawniej. Album oscylował wokół pompatycznego i teatrowego stylu, do jakiego przyzwyczaiło fanów już wiele kapel, ale za sprawą głosu Liv Kristine krążek nabierał specyficznego posmaku. Sopran wokalistki był delikatny, nieco monotonny, tajemniczy i hipnotyzujący, mocno inspirowany dokonaniami Madonny. Liv nie bała się flirtować z popem, nie popadając w banał, co w połączeniu z mocną muzyką dało intrygujący efekt. Monumentalna ściana dźwięku, podsycona mocną sekcją i klawiszowe "plamy" kontrastowały z subtelnym śpiewem. Czasem pojawiał się również growl Krulla (Solemn Sea, The Thorn, New Found Land), dodając płycie należytego ognia. Wiele momentów wspomagano orkiestrową aranżacją. Jednak nie same potężne hymny tworzyły [2], warto było zwrócić uwagę także na ballady w stylu Leaves` Eyes, Amhran (Song Of The Winds) czy Mourning Tree, w których Liv malowała swym głosem baśniowe krajobrazy. W połączeniu ze znakomitą produkcją Alexa Krulla i dojrzałymi melodiami dało to co najmniej dobry album, mogący podobać się szerokiemu gronu odbiorców, niekoniecznie zainteresowanych metalem.
[3] miał być pierwotnie singlem promującym [2], ale ostatecznie stworzono z niego EP-kę dodając kilka kawałków. Płytka nie wnosiła niczego nowego do wykreowanego stylu Leaves' Eyes. Luty 2009 zaowocował koncertowym albumem i DVD [4], nagranymi na festiwalu "Metal Female Voices" w Belgii 20 października 2007. [5] znów trafił w dobry czas na symfoniczny gotycki metal, ale bardziej skupiono się tym razem nie tyle na muzyce, co walorach wizualnych Liv. Choć nigdy nie zdobyła tylu męskich serc co Cristina Scabbia z Lacuna Coil, Norweżka miała więcej predyspozycji, by być liderką zespołu. Dźwięki czerpały wiele z tradycji folkowej, a tematyka obracała się nadal wokół historycznych i fantastycznych wydarzeń. Ciepły kojący tytułowy Njord poprzedzał radiowo nastawiony My Destiny. Typowo norwesko zaczynał się Emerald Island, a po chwili ten chłód przeradzał się w solidne metalowe uderzenie. Scarborough Fair nie sprostał oryginalnej wersji duetu Simon & Garfunkel. Zwracały uwagę orkiestracje i chóry, irytować mógł za to miejscami dość kontrowersyjny głos Krulla. Poza kartonowo-komputerowym brzmieniem perkusji, album cierpiał na brak jednego mocno wybijającego się elementu aranżacji - który sprawiłby, że zespół szturmem wdarłby się do świadomości słuchaczy. [6] dłużył się niemiłosiernie - już folkowy Spirits' Masquerade oparto na przekombinowanej chaotycznej aranzacji. Kolejne utwory były stereotypowe, zupełnie nijako wypadł cover Mike`a Oldfielda To France. Tytułowy Meredead zarówno w warstwie rytmicznej, jak i wokalnej stanowił podróbkę dokonań Epiki. Udanym kawałkiem był rozpoczynający się podniośle Sigrlinn, podobać się mógł również refleksyjny Empty Horizon. Ten album potrafił przekonać do siebie za czwartym odsłuchem, ale wyraźnie udowodnił, że w tej konwencji Leaves Eyes nie mieli nic więcej do powiedzenia. Grupa zupełnie niepotrzebnie zdecydowała się zastosować mnóstwo amatorsko wplecionych elementów folkowych. Materiał był ponadto mocno nierówny - częściej jednak irytował, niż czarował.
W kwietniu 2016 zespół poinformował o rozstaniu z Liv Kristine, a na jej miejsce zaangażowano pochodzącą z Finlandii Elinę Siiralę. Wszystko odbywało się mediach w dość groteskowej atmosferze. W sferze plotek przewijały się wiadomości o kłopotach jakie przeżywało małżeństwo Kristine-Krull, które ostatecznie rozpadło się w styczniu 2016. Liv dołączyła do Midnattsol - zespołu swojej siostry Carmen.

Liv Kristine (ex-Theatre Of Tragedy), Roland Navratil (ex-Edenbridge, ex-Dignity, Atrocity);
Alex Krull / Thorsten Bauer / Mathias Röderer / Chris Lukhaup / Sander van der Meer / Joris Nijenhuis / Luc Gebhardt (wszyscy Atrocity), Elina Siirala (Angel Nation)
Moritz Neuner (ex-Korova, Korovakill, ex-Golden Dawn, ex-Abigor, ex-Siegfried, Angizia, Darkwell, Atrocity, Graveworm),
Florian Ewert (ex-Alice In Wonderland, ex-Trail Of Blood), Dominik Prykiel (ex-Lost Soul, ex-Extinct Gods, ex-Vedonist, Hate), Nils Kreul (ex-Thornbridge)