Niemiecki zespół powstały w 1985 w Ludwigsburg z inicjatywy Alexa Krulla (ur. 31 lipca 1970). Kapela długo szukała własnej drogi, zaczynając od thrashu a la Slayer, osiągnięciach Watchtower i późnego Carcass, by na końcu stworzyć własne granie, wyrastające z różnorodności gatunków. Kwintet zadebiutował w październiku 1988 demówką "Instigators", a następnie w październiku 1989 EP-ką Blue Blood w barwach wytwórni Nuclear Blast. Pierwszy album stanowił muzyczną opowieść o dziewczynie gwałconej przez ojca-zboczeńca i gnębionej przez matkę-alkoholiczkę, co spowodowało zwrócenie się jej ku prostytucji, narkomanii i zgonu w ostateczności. Przygnębiającym tekstom towarzyszyła muzyka pełna gwałtowności i niepokoju, choć może zbyt eklektyczna (Life Is A Long And Silent River, Abyss Of Addiction). Muzycy postawili na zakręcone i poszatkowane struktury z mnóstwem nieoczywistych zmian tempa, zaskakujących solówek i naprawdę solidną dawką brutalności. W wielu fragmentach Niemcy wyprzedzili swoje czasy i stworzyli coś niebanalnego, choć do pełni szczęścia zabrakło większej konsekwencji w ramach obranego stylu. Album obalał obraz niemieckiej szkoły metalu - zazwyczaj topornej, pozbawionej nonszalancji i podchodzącej minimalistycznie do aranżacji. Osiem utworów zwracało uwagę specyficzną formą chaosu, a gra perkusisty Michaela Schwarza wykraczała daleko poza germańskie standardy z tamtych lat. Płytę okraszono wyjątkowo surowym brzmieniem, jak na wydawnictwo sygnowane przez Scotta Burnsa, dbającego wówczas o produkcję większości deathmetalowych kapel. Sposób ekspresji emocji nasuwał skojarzenia z Morgoth czy Immortalis i objawił się pozorną bezpośredniością i brutalnością, pod którymi podszyto całkiem interesujące motywy. Krążek nie był jednak pozbawiony wad, gdyż balansował na pograniczy muzycznej brzydoty i kompozycyjnego wyrafinowania.
Na [2] złożyły się kompozycje znacznie uproszczone w rodzaju Necropolis czy przeróbki Death Archangel. Płyta nie zrobiła większego wrażenia na fanach, także amerykańskich, dla których specjalnie zmieniono tytuł na Longing For Death. Tutaj Alex Krull po raz pierwszy użył dyskretnie klawiszy i sekwencera (urządzenia sterującego MIDI). [3] powstał pod wrażeniem filmu "Dracula" z 1992 w reżyserii Francisa Forda Coppoli. Z kolei zaskakujący [4] zawierał wyłacznie nagrania akustyczne, w których zaśpiewała także Yasmin Krull (siostra Alexa), folkowa piosenkarka na co dzień mieszkająca w Nowej Zelandii. Jeszcze większą niespodzianką był [5], owoc kompromisu death metalu i samplingu komputerowego (Die Liebe, Bloodlust), a formację wspomógł w studio projekt Das Ich, który wywarł szczególny wpływ na rozwój dark wave i muzyki gotyckiej. Atrocity wrócili do metalowego grania znanego z początku działalności na [6], a samplami zajął się tym razem Bruno Kramm.
Swoją nietuzinkowość grupa potwierdziła [7] - zestawem pop-rockowych przebojów z lat 80-tych, opracowanych generalnie w duchu Rammstein (m.in. Wild Boys Duran Duran oraz Let`s Dance Davida Bowie). W nagraniu niektórych utworów wzięła udział Liv Kristine z Theatre Of Tragedy. Te elektroniczne nowoczesne rammsteinowe wpływy dominowały również na [8], co dało efekt m.in. w fatalnej przeróbce duetu Simon & Garfunkel The Sound Of Silence, śpiewanego przez Krulla wspólnie z Kristine. Ta bliska współpraca obojga wokalistów zaowocowała szybko bliższym związkiem - wpierw przejściem na wegetarianizm, a następnie zawarciem związku małżeńskiego 3 lipca 2003 (mają syna Leona Alexandra). Krull, Röderer, Bauer, Lukhaup i Neuner stali się też instrumentalną bazą dla Liv do założenia jej zespołu Leaves' Eyes (grali tam również Navratil, Nijenhuis i Streit).
Mieszane odczucia towarzyszyły odsłuchowi [9], oferującego granie zachowawcze i przewidywalne. Podstawą stały się co prawda znowu gitary, ale główny klimat nadal oparto na syntezatorach. Powstało ostatecznie wrażenie stylistycznego zagubienia między metalem symfonicznym a naśladowaniem Rammstein, jak w Gods Of Nations, Enigma czy Cold Black Days. Miejscami materiał jednak mógł intrygować, a najlepszymi utworami wydawały się atmosferyczny i niemal operowy Omen i niemiecko brzmiący Atlantean Empire. Poza dobrymi momentami, trudno było uznać ten album za objawienie. [10] stanowił powtórzenie pomysłu z [7], a w kilku numerach zaśpiewała Liv Kristine. Znowu były to jednak kawałki wzbudzające duże wątpliwości co do metalowego przerabiania, jak People Are People Depeche Mode, Relax Frankie Goes To Hollywood, The Sun Always Shines On TV A-Ha czy Here Comes The Rain Again Eurythmics. Zgodnie z zapowiedziami [11] miał nawiązywać do akustycznego [4] - przez wzgląd na ponownie zaproszoną do studia Yasmin Krull - jednak z każdą kolejną minutą wywoływał u słuchacza grymas coraz większego niezadowolenia. Nowy krążek był zbyt eklektyczny i do jednego kotła wrzucono wpływy Dead Can Dance, Arcana, dźwięki transowe i plemienne, folk i wstawki muzyki dawnej. W każdym z wymienionych gatunków Atrocity nie sprostało zadaniu i album byłby w zasadzie bezwartościowy, gdyby nie śpiew Yasmin.
Dyskografię uzupełniało podwójne DVD Die Gottlosen Jahre z marca 2012, dokumentujące całą karierę zespołu oraz występ na Wacken w 2010. Martin Schmidt bębnił w Goddess Shiva i Kiske/Somerville.

Moritz Neuner (ex-Korova, Korovakill, ex-Golden Dawn, ex-Abigor, ex-Siegfried, Angizia, Darkwell, Graveworm),
Roland Navratil (ex-Edenbridge, ex-Dignity), Micki Richter (Leaves' Eyes)