Włoski zespół założony w 1992 w Brunico. Ze wszystkich płyt na wyróżnienie zasługiwał [4] zawierający nieschematyczny black. Kolejne jednak albumy Włochów były jedną wielką porażką. ŚNa [5] wokal Fiorego był parodią skrzeku Dani Filtha i deathowego growlingu. W przypadku Graveworm wydawało się, że symfoniczny black obowiązkowo obszyty klawiszowymi wywijasami przejadł się na rynku, ale wytwórnia Nuclear Blast nadal uparcie wciskała słuchaczom płyty nawiązujące do wspomnianej stylistyki. Było to masowe ogłupianie i chęć zysku, gdyż w muzyce Włochów nie było krztyny oryginalności. Pomysł na wrzucenie do jednego kotła elementów Cradle Of Filth, Dimmu Borgir i Crematory w tym wypadku się nie sprawdził. Porażką były covery Losing My Religion R.E.M. i It`s A Sin Pet Shop Boys. Graveworm nie mieli do zaoferowania nic, czego miłośnik symfonicznego blacku wcześniej by nie słyszał.
O ile poprzedni krążek można było jeszcze przełknąć bez udławienia, o tyle [6] stawał w gardle niczym ość i wywoływał odruchy wymiotne. Wysunięte na pierwszy plan "plastikowe" klawisze nie świadczyły już nawet o orkiestralnym zacięciu, a wokal stylizowany na Shargartha to za mało, by mówić o tak szlachetnych wzorcach. Zespół ponownie postawił na modną uniwersalność - podbicie nie tylko pseudoblackowej publiczności, ale też - jak stwierdził jeden z krytyków - "udał się na drugą stronę rzeki, gdzie w ciemnościach czaiły się mroczne gotki". W efekcie fani otrzymali niestrawną bezpłciową mieszankę, bo zespół nie miał odwagi zagrać agresywniej. Muzycy po prosty albo byli pozbawieni talentu albo naprawdę nie potrafili stworzyć przebojowych dobrych melodii. Odnosiło się wręcz wrażenie, że przez krążek przewijał się wciąż ten sam motyw, pozbawiony polotu i pełen pretensjonalnego patetyzmu. Szkoda było tylko tutaj utalentowanego Moritza Neunera.

Moritz Neuner (ex-Korova, ex-Korovakill, ex-Golden Dawn, ex-Abigor, ex-Siegfried, Angizia, Darkwell, Atrocity, Leaves' Eyes)